ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, την ΦΥΣΗ, το ΚΥΝΗΓΙ: Γράφει ο Κώστας Λύτρας
Το μάζεμα και η παραγωγή του ελαιόλαδου είναι μια από τις κύριες ασχολίες των αγροτών στο νομό μας και σίγουρα μαζί με αυτή των εσπεριδοειδών κατέχουν τις πρώτες θέσεις.
Μελέτες έχουν αποδείξει ότι η βρώση του ελαιόλαδου αποτελεί την καλύτερη φαρμακευτική αγωγή που μπορεί να έχει ο άνθρωπος. Αυτό είναι μια από τις καλύτερες τροφές που υπάρχουν, πλούσιο σε πολλές βιταμίνες και στοιχεία αλλά και στη βιταμίνη Ε. Επίσης, αποτελεί και την πιο φυσική ασπίδα του οργανισμού μας απέναντι στην επάρατη νόσο. Πολλές χώρες έχουν υιοθετήσει στη διατροφή τους το λάδι, αφού είναι το βασικό στοιχείο για τη μεσογειακή διατροφή.
Η φροντίδα της ελιάς αποτελεί μεράκι για τους ελαιοπαραγωγούς. Θεωρούν το δένδρο της ελιάς το πιο ευγενές από τα δένδρα και δεν έχουν άδικο γι’αυτό. Η περιποίηση των δένδρων γίνεται σε όλη τη διάρκεια του έτους, από το τέλος της μιας συγκομιδής μέχρι την αρχή της επόμενης. Σε αυτήν περιλαμβάνονται το όργωμα, το κλάδεμα και η προστασία από το δάκο και διάφορα άλλα έντομα που βλάπτουν το δένδρο αλλά και το καρπό. Έτσι, φθάνουμε στη χρονική στιγμή που η ελιά θα μας προσφέρει τον καρπό της, το πλούσιο για εμάς ελαιόλαδο. Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει το μάζεμα της ελιάς γλέντι και γιορτή. Η εργασία ξεκινά από το πρωί και τελειώνει το απόγευμα. Πρώτα πρώτα οι εργάτες στρώνουν την ελιά με τα ελαιόπανα και στη συνέχεια ο κλαδούχος κλαδεύει το δένδρο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην το πληγώσει αλλά και να αφήσει τα κλαδιά εκείνα που θα έχουν καρπό και για την επόμενη χρονιά. Ο λαός μας συνηθίζει να λέει «παλιό κρασί και φρέσκο λάδι» και δεν έχει άδικο σε αυτό.
Οι πυκνόφυτοι λόφοι με τους ελαιώνες και τους φυσικούς φράκτες από θάμνους αποτελούν σημαντικούς καρτερότοπους για το κυνήγι των τσιχλών αλλά και των φασσών, ανάλογα με το υψόμετρο, τους κοντινούς δασικούς βιότοπους και τις γειτονικές καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Το κυνήγι των δενδρόβιων αποδημητικών, κυρίως, των τσιχλών διεξάγεται πλησίον ή μέσα σε ελαιώνες.
Εκεί, στήνονται τα καλύτερα καρτέρια τόσο κατά τις πρώτες εισόδους των κοπαδιών όσο κι αργότερα.
Όλα αυτά υπό προϋποθέσεις, διότι, όταν αρχίζει η συγκομιδή του καρπού απ΄τα λιόδεντρα, προκύπτει μια αναγκαστική ανακωχή μεταξύ ελαιοκαλλιεργητών και κυνηγών. Έστω κι αν οι κυνηγοί στοχεύουν ψηλότερα από τα δέντρα προς τις διερχόμενες τσίχλες, ο κίνδυνος κάποιου τραυματισμού είναι πάντοτε ορατός ή έστω αποτελεί το μόνιμο φόβο των αγροτών, οι οποίοι αισθάνονται αμηχανία στο άκουσμα των πυροβολισμών κι εκφράζουν τι διαμαρτυρίες τους, όταν νιώθουν κοντά τους την παρουσία κάποιων κυνηγών.
Ο σεβασμός προς τους ανθρώπους της υπαίθρου είναι πάντοτε δεδομένος και αδιαμφισβήτητος. Η συνύπαρξη μαζί τους αποτελεί μία από τις σημαντικότερες σχέσεις που ωφελεί το κυνήγι, τη διατήρηση των παραδόσεων του τόπου μας αλλά και την ανάπτυξη του χειμερινού εσωτερικού τουρισμού, προς τον οποίο οι Έλληνες κυνηγοί προσφέρουν σημαντική στήριξη.
Αυτή η εποικοδομητική σχέση μεταξύ κυνηγών και αγροτών πρέπει να ενισχυθεί με κάθε δυνατό τρόπο, ενώ οι υποχωρήσεις από πλευράς κυνηγών δεν προκαλούν θηραματική «ζημιά». Αντίθετα, είναι δυνατόν να αποτελέσουν αιτία δημιουργίας καλών γνωριμιών και φιλικών σχέσεων, κάτι το οποίο αργότερα ενδέχεται να μετατραπεί σε σημαντικό όφελος κατά τη διάρκεια των κυνηγετικών εξορμήσεων. Η άριστη γνώση κάποιας κυνηγετικής περιοχής δεν αποτελεί δεδομένο για τους περισσότερους κυνηγούς.
Οι καλές φιλίες με τους αγνούς κατοίκους της περιφέρειας συχνά προσφέρουν σημαντική βοήθεια στις αναζητήσεις μας στο επίπεδο χρήσιμων πληροφοριών, που θα καταστήσουν τις περιπλανήσεις μας περισσότερο ασφαλείς και αποδοτικές. Ας έχουμε, λοιπόν, κατά νου πως οι καλοί τρόποι, η κατανόηση και η ευγένεια μόνο χρήσιμα εφόδια μπορούν να αποδειχθούν για καθέναν από εμάς που οργώνουμε την ελληνική ύπαιθρο σπιθαμή προς σπιθαμή.
