Καλά βρε αρμόδιοι της… ανευθυνότητας, πότε και πως θα αντιδράσετε στα βέλη του Αποψ(η)νού Εκηβόλου και, επί τέλους θα συμμορφωθείτε; Σας έγραψε από και ρό και συνεχίζει να σας γράφει για κάποια… παρασάνταλα που συμβαίνουν εδώ, αλλά εσείς τον χαβά σας… Ως άλλοι «μπενάκιες» και «βγαινάκιες» δεν ακούτε, δεν διαβάζετε και δεν αντιδράτε, όταν ο Εκηβόλος σας μιλάει ακόμη και για μικρό-προβλήματα που ο Αρτινός πολίτης αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του.. Και αυτό παρά το γεγονός ότι ενίοτε άπτονται της σωματικής του ακεραιότητας και ότι, στο μέτρο που δεν φροντίζεται έγκαιρα για την επίλυσή τους, ή τουλάχιστον την άμβλυνσή τους, υπάρχει ο κίνδυνος να του δημιουργήσουν, αναλογικά, πολύ μεγαλύτερα προβλήματα. Έτσι, λοιπόν, ο προηγούμενος Εκηβόλος, αναφερόμενος στην κακοτεχνία των σκαλοπατιών της μεγάλης πέτρινης κλίμακας εισόδου στη λαϊκή αγορά, από την πλευρά της οδού Πριοβόλου επεσήμανε ειδικότερα τον ελλοχεύοντα κίνδυνο να συμβεί ατύχημα εξ’ αιτίας της λείανσης της επιφάνειάς τους, που από την πολύχρονη χρήση, όταν βρέχει, καθίστανται ιδιαίτερα γλιστερά.
***
Με το σημερινό του… βέλος, έρχεται να θίξει δύο ακόμη από τα πολλά… παρασάνταλα που χαρακτηρίζουν αυτόν τόπο και που από τη φύση τους σχετίζονται πάλι με την αρτιμέλεια συμπολιτών. Εν αρχή ο λόγος για την «κατσαβραχώδη» οδό Μακρυγιάννη, κυρίως κατά το τμήμα, από τη διασταύρωση της οδού Π. Μανέγα μέχρι την οδό Τζαβέλα. Εκεί, οι «τσιμέντινες ραφές»- πιθανότατα οφειλόμενες από την πρόχειρη αποκατάσταση των σκαμμένων ορυγμάτων της οδού, όπου είχαν τοποθετηθεί οπτικές ίνες εταιρειών τηλεφωνίας- και τα «ασφαλτό-σαμαράκια» του οδοστρώματος, καθιστούν πολύ πιθανή την πτώση από τις μηχανές τους, διερχόμενους δικυκλιστές, ιδίως όταν οι τελευταίοι τρέχουν ή προβαίνουν σε επικίνδυνους ελιγμούς. Η δημοτική αρχή, δυστυχώς, ουδεμία μέριμνα έλαβε μέχρι σήμερα για την διόρθωση των κακοτεχνιών της εν λόγω οδού. Πόσω δε μάλλον όταν, αν όμοι γένοιτο, επισυμβεί θανατηφόρο ατύχημα και καταδειχθεί ότι οφείλεται στις πιο πάνω αναφερόμενες παραλείψεις του Δήμου. Ο οποίος ένεκα της κατά νόμο αστικής ευθύνης που φέρει για το περιστατικό, θα υποχρεωθεί να αποζημιώσει τον παθόντα με τεράστια ποσά, χρεώνοντας φυσικά τον Αρτινό δημότη.
***
Το δεύτερο «πάρθιο» βέλος ο Αποψ(η)νός Εκηβόλος… εκτοξεύει εναντίον των οι καθ’ ύλην αρμόδιων φορέων[σ. σ, Δήμος, Αντιπεριφέρεια, Περιφέρεια(;)], για την μη εισέτι αποκατάσταση των σοβαρών κακοτεχνιών(σ. σ, μεγάλες λακούβες, «ασφαλτοσαμάρια», προεξέχουσες γωνίες κ.ά) στα πιο κάτω αναφερόμενα τρία τμήματα του «Περιφερειακού.» Το πρώτο είναι το αμέσως μετά το φανάρι, απέναντι του κόμβου ευζώνου . το δεύτερο αφορά τα λίγα μέτρα πριν και μετά το φανάρι της διασταύρωσης των οδών: «Περιφερειακός και Χαρ. Κατσιμήτρου», λίγο προτού την γέφυρα διέλευσης των οχημάτων. και το τρίτο και χειρότερο το βλέπουμε λίγο μετά το φανάρι, στη στροφή από Κωστακιούς προς την οχηματαγωγό γέφυρα. Και στα τρία πιο πάνω τμήματα το οδόστρωμα είναι σε τέτοιο χάλι, ώστε τα διερχόμενα οχήματα είναι πολύ πιθανό να υποστούν μεγάλες ζημιές και οι εποχούμενοι δικυκλιστές ειδικότερα να έχουν ατύχημα πέφτοντας από δίκυκλα. Και τότε η αστική ευθύνη του αρμοδίως υπεύθυνου φορέα θα τον…περιμένει.
***
Εντάξει, Εντάξει η πενταμελής επιτροπή του Δήμου που αξιολόγησε τις προσφορές των υποψήφιων αναδόχων για το έργο του «Ξενία», περιέπεσε σε σφαλερό αποκλεισμό των υπολοίπων, πλην του ενός υπέρ του οποίου κατεκυρώθη η ανάθεση με την… φανταστική έκπτωση…5%. Όμως το ερώτημα που εγείρεται, και είναι καίριο, είναι τούτο: Δηλαδή η εν λόγω επιτροπή από την ώρα που διορίστηκε από τον κ. Τσιρογιάννη ενεργούσε εν αγνοία του; Δηλαδή δεν ενημερώνονταν ο κ. Δήμαρχος, για την ενδιάμεση διαδικασία, ακόμη όταν έγινε η αποσφράγιση των προσφορών των αναδόχων; Ούτε συζήτησε με την επιτροπή «το γιατί»: του αποκλεισμού των τριών(αναδόχων) αλλά και «το υπέρ» της επιλογής του τέταρτου; Και μάλιστα, όταν επρόκειτο για ένα έργο προϋπολογισμού 12 εκ ευρώ και περισσότερο που αφορούσε για την επιλογή αναδόχου με την… αστρονομική έκπτωση του 5%; Ύστερα από όλα αυτά τα ακατανόητα, ο απερχόμενος δήμαρχος, είναι δυνατόν να θέλει σώνει και καλά ο σκεπτόμενος δημότης να πιστέψει: ότι δεν ήξερε τίποτε, ούτε ενδιαμέσως ρώτησε να μάθει για τα πεπραγμένα της 5-μελούς επιτροπής αξιολόγησης του έργου, που ο ίδιος διόρισε; Και πως τα πληροφορήθηκε μετά την ακύρωση της ανάθεσης από το Ελεγκτικό Συνέδριο;
***
Από την άλλη αφ’ ής στιγμής έγινε γνωστή η αρνητική απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, αντί ο απερχόμενος δήμαρχος, μαζί με τον νεοεκλεγέντα ομόλογό του, να αναζητήσουν τρόπους συλλογικής δράσης προκειμένου να υπερπηδηθεί το εμπόδιο του Ελ.Συν -αν και εφόσον αυτό είναι εφικτό- και περισσότερο να μην χαθεί η πίστωση των 12 εκ, ο κ. Τσιρογιάννης, με περίσσεια βερμπαλισμού, δήλωσε στο τελευταίο Δημοτικό συμβούλιο ότι δεν υπογράφει τη σύμβαση αφήνοντας να την υπογράψει ο νέος δήμαρχος. Και ενώ γνώριζε ότι η επίμαχη ανάθεση ήδη είχε ακυρωθεί από το Ελ.Συν, εν τούτοις το έκανε με δικαιολογία ότι… επιθυμεί να συνταχθεί με την πλειοψηφία των Αρτινών δημοτών, που θέλει ο χώρος του «Ξενία» να λειτουργήσει ως ξενοδοχείο. Μάλιστα δε, παρείχε και τη διαβεβαίωση, ότι, παρά την ακύρωση, δεν πρόκειται να χαθεί η πίστωση κατασκευής του έργου..
***
Και σαν μην έφθανε το πιο πάνω θέατρο του παραλόγου, στη συνέχεια είδαμε τον νυν και τον νεοεκλγέντα δήμαρχο να αλληλοπυροβολούνται δημόσια. Με τον κ. Χριστόφορο Σιαφάκα να κατηγορεί τον κ. Τσιρογιάννη ότι τα όσα είπε στο ΔΣ για το θέμα του «Ξενία» είναι ψευδή και τον νυν δήμαρχο να θεωρεί τον κ. Σιαφάκα, (σ. σ, ήταν ένα από τα 5 μέλη της επιτροπής του διαγωνισμού), ως υπεύθυνο για την αρνητική απόφαση του «Ελ.Συν». Δηλαδή, για παράδειγμα, είναι σαν λέμε ότι την ευθύνη παράνομης πράξης επιτροπής υπουργείου ,έχει(ουν) μέλος(οι) της και όχι ο υπουργός που την διόρισε. Ο tempora ο mores(σ. σ, «Ώ καιροί, ώ ήθη», όπως είπε ο Κικέρωνας, στη δεύτερη ομιλία του εναντίον του Ρωμαίου κυβερνήτη της Σικελίας, Gaius Verres).
Παρά ταύτα μια δημοσιοποίηση των σχετικών με την υπόθεση εγγράφων, με πρωτοβουλία, προεχόντως του νέου δημάρχου, μάλλον θα αποκάλυπτε σε ποια πλευρά βρίσκεται η αλήθεια…
***
Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, έλεγε ο μεγάλος Άλμπερτ Αϊνστάϊν. Για τον Αποψ(η)νό Εκηβόλο ωστόσο κοντά στο άπειρο σύμπαν του Αϊνστάϊν, είναι και η άπειρη ανοησία των συντακτών του προς ψήφιση φορολογικού νομοσχεδίου, τουλάχιστον σε κάποια σημεία του, που αφορούν στις εξαιρέσεις από το τεκμαρτό εισόδημα των 10,920€. Συγκεκριμένα, γράφει η σχετική διάταξη, εξαιρούνται τα καφενεία: στα νησιά με πληθυσμό «κάτω από 3150 κατοίκους» καθώς και στα χωριά «μέχρι 500 κατοίκους.». Μια πρώτη επίπτωση αυτής της απαράδεκτης διάκρισης είναι ότι εισάγει κραυγαλέα ανισότητα μεταξύ των ομοίων πραγμάτων, ήτοι των ελληνικών ανά την επικράτεια καφενείων(άρθρο 4 του «Σ»). Και τούτο γιατί λαμβανομένων υπόψη, από το ένα μέρος τη μεγάλη αύξηση της γκάμας νησιών ως τουριστικών προορισμών και από το άλλο την ερήμωση των χωριών του ηπειρωτικού χώρου, είναι αναμενόμενο η επισκεψιμότητα στα αντίστοιχα καφενεία να γέρνει σημαντικά υπέρ των νησιωτικών καφενείων.
***
Αφ’ ετέρου το πληθυσμιακό κριτήριο που θέτει ο νόμος, είναι απολύτως πλασματικό, καθότι είναι κοινά παραδεκτό ότι η κατά διαστήματα διενεργούμενη απογραφή που το παράγει, εμφανίζει αριθμούς κατοίκων, ιδίως στα ορεινά χωρία, μεγαλύτερους των πραγματικών. Και τούτο γιατί στους απογραφόμενους στα χωριά της επικράτειας, συμπεριλαμβάνονται και κάτοικοι άλλων περιοχών οι οποίοι συνήθως για συναισθηματικούς λόγους έρχονται και απογράφονται στον τόπο καταγωγής τους. Υπό αυτή την εκδοχή είναι δυνατόν σε κεφαλοχώρι που, για παράδειγμα, απογραφικά αριθμεί 1000 ή και 1500 κατοίκους, στην πραγματικότητα να έχει λιγότερους από 500. Έτσι το ανόητο όσο και ανάλγητο κράτος των Αθηνών, με το εν λόγω κριτήριο που εισάγει στον φορολογικό νόμο, να οδηγεί στο κλείσιμο όσων καφενείων λειτουργούν ακόμη, σε ορεινές περιοχές με πλασματικά περισσότερους των 500 κατοίκους. Ενώ κατά αποτέλεσμα στην κατά πλειονοψηφία πληθυσμού υπερήλικες, στερεί την ψυχαγωγία του καφενέ του χωριού, τη μοναδική που τους έχει απομείνει.
***
Το ζεϊμπέκικο της δικής μας Όλγας (Γεροβασίλη), που προ ημερών το χόρεψε εξαιρετικά στο κέντρο του γνωστού τραγουδιστή Γιώργου Μαργαρίτη, έφερε στο νου, θέλω να πιστεύω, ένα από τα καλύτερα κείμενα που γράφτηκαν για αυτόν τον κατ’ εξοχήν ανδρικό χορό. «Το ζεϊμπέκικο δεν είναι προϊόν χορευτικού συνόλου, δεν «παρουσιάζεται» σε πάλκο, δεν είναι μπαλέτο, βαλς ή άλλος βιενέζικος χορός. Το ζεϊμπέκικο δεν αναλύεται, καταγράφεται. Δεν είναι ειδίκευση σε σχολή χορού, μαθαίνεται τη στιγμή της φοβερής μέθης –«και το γλέντι αρχινάνε κι όλα γύρω τους τα σπάνε». Το ζεϊμπέκικο δεν έχει βήματα, που μαθαίνει ο κάθε τσιτσιφιόγκος έφηβος, παρεμπιπτόντως με άλλους «οικουμενικούς χορούς.. Το ζεϊμπέκικο είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται…»
Αυτά, ανάμεσα στα άλλα γράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στον πρόλογο του βιβλίου του με τίτλο: «ο μοναχικός θρήνος.» Και συνεχίζει με τα εξής όμορφα: «…Το ζεϊμπέκικο θέλει μεράκι. Να καίει η ψυχή και να ’ναι γεμάτος ο νους με μαράζι, ευτυχία ή και τα δύο. Να ανάβει η σπίθα την ώρα του χορού πότε με τα επιφωνήματα των συντρόφων και πότε με το άγριο χειροκρότημα μιας μάγκισσας, που σηκώθηκε από το τραπέζι του αγοριού της για να θαυμάσει λαθραία το ζεϊμπέκικο του μεθυσμένου μοναχικού..[…]Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε. Δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «ν’ ανοίξει η γη να μπει». Και, όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει.
***
Ο Χαριτόπουλος, ωστόσο, λέει και κάτι ακόμα: (ότι) «Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός. Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων,· είναι προσβολή γι’ αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί. Και στο μάτι δεν κολλάει…. Μια γυναίκα δεν είναι μάγκας, είναι θηλυκό ή τίποτα. Κι ένας άντρας, πρώτα αρσενικό και μετά όλα τ’ άλλα. Αυτό είναι το αρχέτυπο. Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη.
Ο Αποψ(η)νός Εκηβόλος
