Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Η σημαία είναι ένα αδιαμφισβήτητο σύμβολο για κάθε λαό και κάθε έθνος, εάν μπορεί να ταυτιστεί μ΄αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορεί όμως να αμφισβητήσει κανένας την ύπαρξη της βίας της έμφυλης βίας στην ελληνική –αλλά και κάθε κοινωνία- η οποία έχει φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να καταμετρούμε γυναικοκτονίες, τις όποιες δηλαδή εμφανίζονται στη δημοσιότητα και δε βαφτίζονται διαφορετικά, ή εξαφανίζονται σε καθημερινή βάση.
Η ροζ σημαία της Γεωργία Λαλέ που δημιουργήθηκε από δωρεές οικογενειών θυμάτων γυναικών που έχασαν με αυτό τον τρόπο, τον ροζ, τον βελούδινο, μέσα στα σπίτια τους από ανδρικό χέρι για οποιοδήποτε λόγο, τη ζωή τους κάτι ήθελε να μας πει. Να βροντοφωνάξει και να καταγγείλει, έστω και με τον ροζ τρόπο του. Όμως τι ανταπόκριση βρήκε στη μακρινή πατρίδα από την ενέργεια του κάθε κυρίου αυτής της επικράτειας να την αποκαθηλώσει από το Γενικό Προξενείο της Νέας Υόρκης μιας και θεωρήθηκε βέβηλο, προσβλητικό ή οτιδήποτε άλλο;
Και φυσικά ζούμε μέσα στο ροζ μας σύννεφο μιας και δεν υπάρχει βία κατά των γυναικών αλλά όλα λειτουργούν με τον υπέροχο τρόπο είτε της αποσιώπησης είτε της διαταγής και απαγόρευσης. Αντί να απαγορεύεται η ροζ σημαία δεν μπορεί ν΄απαγορευτεί η βία κατά των γυναικών σε κάθε σπίτι; Μπορεί να απαγορευτεί η δύναμη της τέχνης και το μήνυμα το οποίο κουβαλά; Μπορεί να κατέβει μια σημαία, που δεν είναι απλώς ένα έργο τέχνης αλλά είναι από κομμάτια υφασμάτων 22 γυναικών που βρήκαν τραγικό και άδικο θάνατο στα ίδια τους τα σπίτια, την ώρα που κοιμούνταν, που μαγείρευαν, που προστάτευαν τα παιδιά τους, την ώρα που λειτουργούσαν «λάθος» σε μια βαθιά πατριαρχική κοινωνία που τελικά θέλει και απαιτεί από τις γυναίκες το σεβασμό στις σημαίες, τις δικές τους γαλανόλευκες γεμάτες δόξα και τρόμο αφού είναι από ήρωες που έχυσαν το αίμα τους για να είμαστε ελεύθεροι να χτυπάμε και να σκοτώνουμε τις γυναίκες αυτής της χώρας. «Λάθος» είμαστε, από τύχη ζούμε, και πάμε παρακάτω με τιμή και δόξα.
Η πατρίδα αποφάσισε τι είναι ντροπή και προσβολή στο άδικο αίμα τόσων γυναικών. Σκοτεινές πατριαρχικές κοινωνίες απ΄τα κόκαλα βγαλμένες και βαλμένες στη φορμόλη της κανονικότητας που μόνο οι λίγοι και μοναδικοί θα καθορίζουν. Πρόσφατα προβάλλονταν στους ελληνικούς κινηματογράφους «Η φόνισσα» του Αλ. Παπαδιαμάντη. Μήπως προσβάλλει κι αυτή; Μήπως είναι παρελθόν και μόνο; Σίγουρα κάτι θα ήξερε παραπάνω ο εθνικός μας ποιητής γράφοντας: «Όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος»…
