Ο Εκηβόλος με το παρόν σημείωμα συνεχίζει τις «τοξοβολές» του κατά των Ελλήνων ηγετών της περιόδου 2010-2015, οι οποίοι έσπευσαν να συμβιβαστούν αποδεχόμενοι τα ακραία μνημονιακά μέτρα λιτότητας που ο μακαρίτης, πλέον, Σόιμπλε εκβιαστικά επέβαλλε στην Ελλάδα. Βάλλει ακόμη και εναντίον όλων εκείνων, που σήμερα, με δηλώσεις τους, σπεύδουν να δικαιολογήσουν την «υποχωρητικότητα» των τότε Ελλήνων ιθυνόντων στα εκβιαστικά διλήμματα που τους έθετε ο πολύς Σόιμπλε, επισείοντας το «Grexit», που του ήταν αδύνατο να πραγματοποιήσει. Το σημερινό (Βέλος-Β) ο Εκηβόλος εκτοξεύει κυρίως εναντίον εκείνων των μνημονιακών(σ. σ, πολιτικών, δημοσιογράφων, διεθνολόγων κ.ά), που έφθάσαν στο σημείο ακόμη και να «καθαγιάσουν» την πολιτική του Γερμανού ΥΠ.ΟΙΚ με την κυνική «τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται.» Ωστόσο το σημερινό (Βέλος-Β) έχει την ιδιαιτερότητα ότι η αιχμή του καταρρίπτει τον μύθο του κατά Σόιμπλε Grexit για μια σειρά λόγων γεωπολιτικού συμμαχικού ενδιαφέροντος. που ξεπερνούσαν το μπόι του.
***
Όμως το ελληνικό πρόβλημα δεν ήταν μόνο οικονομικό. Αντίθετα, θα λέγαμε πως ήταν περισσότερο πολιτικό, και μάλιστα με κρίσιμές επί μέρους γεωπολιτικές, γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές παραμέτρους. Τις οποίες, όμως, το ιερατείο των Βρυξελλών ελάχιστα έως καθόλου λάμβανε υπόψη, περιοριζόμενο απλά να συζητά τη… διάσωση της Ελλάδας πάνω στη λογική: της βελτίωσης των δεικτών της εγχώριας οικονομίας, των μεταρρυθμίσεων και της εφαρμογής ενός προγράμματος σκληρής και παρατεταμένης λιτότητας. Πέραν αυτού οι ευρωπαίοι ιθύνοντες της περιόδου των μνημονίων, εύλογα εγκαλέστηκαν και για έλλειψη πολιτικής διορατικότητας γιατί, στην αξιολόγηση των παραμέτρων του ελληνικού προβλήματος, προσπέρασαν άκριτα την εξαιρετική γεωπολιτική και γεωστρατηγική θέση της χώρας υποβαθμίζοντας την σταθεροποιητική συμβολή της, στο ταραγμένο τρίγωνο «Ουκρανία-Βόρεια Αφρική-Αν. Μεσόγειος.» Κακά τα ψέματα, αλλά πίσω από τις βαρύγδουπες κατά τους μνημονιακούς καιρούς αρνητικές για την Ελλάδα δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων για λάθη και παραλείψεις, κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια. Ότι η Ελλάδα, μέσα στο γεωπολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται από την ιστορική σύγκρουση των πολιτισμών, έχει κομβικό γεωγραφικό στίγμα. Από την εποχή του Τρωϊκού πολέμου, ως χώρος: συνδέει οριζόντια την Εγγύς Ανατολή με τη Δυτική Ευρώπη(σ.σ, γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ των ακτών της Συρίας και των Ιταλικών παραλίων), κάθετα τα Βαλκάνια με τη Βόρεια Αφρική και διαγώνια τον Εύξεινο Πόντο και το Βόσπορο με το Αιγαίο. Λόγω δε της τότε σφοδρής σύγκρουσης των τζιχαντιστών με Ευρώπη-ΗΠΑ-Ρωσία και της μετεξέλιξης της Τουρκίας του Ερτογάν σε ένα ιδιότυπο Χαλιφάτο το οποίο στην ουσία έτεινε να ανταγωνίζεται το συνορεύον με αυτή «ISIS»(σ.σ, το χαλιφάτο των τζιχαντιστών που καθημερινά το βλέπαμε να βιαιοπραγεί, να δηώνει και να εξευτελίζει κ.ά), επανενεργοποιούνταν οι ανωτέρω γεωγραφικές συνδέσεις, καθιστώντας την Ελλάδα ως το μόνο αξιόπιστο μέρος της Δυτικής συμμαχίας, έναντι της αναξιόπιστης πλέον Τουρκίας. Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία πέρα και πάνω από τα διαφορετικά ενδοσυμμαχικά συμφέροντα και τις οικονομικές και γεωπολιτικές βλέψεις χωρών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Ρωσίας και Κίνας, η Ελλάδα έμενε και μένει ο μόνος αξιόπιστος σύμμαχος, ίσως και ο μόνος εκπρόσωπος της Δύσης, έναντι της ανόδου του ακραίου φονταμενταλισμού. Παρεμπιπτόντως ο από διετίας ρώσο-ουκρανικός πόλεμος, ίσως εξηγεί το γιατί και το πως η πολιτική παραμονής της Ελλάδας στον πυρήνα της Ευρώπης, σχετίζεται με την γεωπολιτική υπεραξία της.
***
«H Ελλάδα μπορεί να είναι μια μικρή ευρωπαϊκή οικονομία αλλά, όπως αποδεικνύει η ιστορία, η γεωπολιτική σημασία της είναι μεγαλύτερη από εκείνη της Ιρλανδίας ή της Πορτογαλίας. Όμως η έντονη συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας δημιουργεί κινδύνους ανατροπής του πολιτεύματος από εξτρεμιστικά πολιτικά ή στρατιωτικά κινήματα, με απροσδιόριστες συνέπειες[…]. Αν η Ελλάδα τεθεί εκτός Ευρωζώνης, τότε στην πράξη θα απομακρυνθεί και από την Ευρωπαϊκή Ένωση και θα πέσει στην αγκαλιά της Ρωσίας ή της Κίνας, προκαλώντας πρόβλημα ασφάλειας για την Ευρώπη.», έγραφε (τω καιρώ εκείνω) η έγκυρη Wall Street Journal, κύριος εκφραστής της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, αναφερόμενη στην σημαντική γεωπολιτική θέση της Ελλάδας. Και συνέχιζε: « Θα ήταν επομένως μια εξέλιξη που θα αποσταθεροποιούσε περαιτέρω την περιοχή και θα έπληττε την ενεργειακή της ασφάλεια, καθώς θα άνοιγε τον δρόμο σε άλλες δυνάμεις, όπως Ρωσία και Κίνα, για να διευρύνουν εκεί την επιρροή τους.» Σε άλλο σημείο της ανάλυσής της για την πορεία της ΕΕ, η εν λόγω εφημερίδα, αφήνοντας να εννοηθεί την αντίθεση της διοίκησης Ομπάμα στην πολιτική ακραίας λιτότητας που το Βερολίνο επέβαλλε στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα, αποκαλούσε την τελευταία «μαγαζί-γωνία» σε μια περιοχή που τέτοια «μαγαζιά» πληρώνονται με χιλιαπλάσια ποσά απ’ ότι το χρέος της χώρας τους.»
***
Αλλά και ο έμπειρος Marc Chandler, επικεφαλής νομισματικής στρατηγικής της διεθνούς Brown Brothers Harrima, θέλοντας να υπογραμμίσει αυτό που σαν αντίληψη κυριαρχούσε, τον καιρό εκείνον σε «πολιτικό-οικονομικούς» κύκλους του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον, ότι δηλαδή αποστασιοποιούνται από την πολιτική λιτότητας του διδύμου «Μέρκελ-Σόϊμπλε», σε άρθρο του στους Financial Times(10/2/2015), με τίτλο, «Το να κρατήσεις την Ελλάδα στο ευρώ είναι κάτι πολύ παραπάνω από τα χρήματα», σημείωνε: «Όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναφέρονται στην Ελλάδα, μιλούν την διάλεκτο των οικονομικών, ανεξάρτητα από την μητρική τους γλώσσα. Είμαι οικονομικός αναλυτής και την γνωρίζω καλά αυτή τη διάλεκτο. Πιστεύω όμως ότι οι πολιτικοί της ηπείρου έχουν διαλέξει λάθος κοινή γλώσσα. Η γεωπολιτική, πολύ περισσότερο από την οικονομία, είναι το κύριο ζήτημα. Το κόστος του σφάλματος θα είναι μη μετρήσιμο.[…]Η στρατηγική σημασία της χώρας, ως πυλώνας της Ευρώπης, έχει αυξηθεί κι ας έχει συρρικνωθεί η οικονομία της κατά το ένα τέταρτο. Πρόκειται για μια χώρα που ενώνει τον βορρά με τον νότο, και την ανατολή με την δύση, όπως καμία άλλη. Αποτελεί το νότιο άκρο του ΝΑΤΟ και η σχέση που απολαμβάνει με Ρωσία, Ιράν, Κίνα και άλλους είναι(σ. σ, ήταν) μοναδική εντός της συμμαχίας. Ακόμη κι αν είναι υψηλό το τίμημα για την ασφαλή διατήρηση των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας, αξίζει να πληρωθεί[…]. Αν και κατανοεί κανείς την ανησυχία των ευρωπαίων ηγετών, γιατί οι φορολογούμενοι πολίτες τους για μια ακόμη φορά θα υποχρεωθούν να βάλλουν το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν για τις παλαιές δημοσιονομικές ατασθαλίες της, η Ελλάδα δεν αμείβεται επαρκώς για την πολύτιμη συμβολή της στην κοινή άμυνα της Ευρώπης. Κατά συνέπεια μια Ελλάδα οικονομικά κατεστραμμένη, κοινωνικά αποδομημένη, με έναν λαό χωρίς ηθικό και χωρίς μαχητικό φρόνημα, θα αποτελούσε μια γεωπολιτική «μαύρη τρύπα», την οποία θα έσπευδε να καλύψει το χάος.»
***
Ύστερα από τα πιο πάνω παρατιθέμενα, είναι εξ’ αντικειμένου αναντίλεκτο ότι, παρά το πραγματικό ή μη της επιθυμίας του Σόιμπλε να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, του ήταν αδύνατο να το κάνει. Και αυτό, όχι μόνο γιατί δεν είχε διασφαλισμένη την απαραίτητη ελληνική συναίνεση αλλά και γιατί δεν του το επέτρεπε η πιο συνετή Μέρκελ-όπως άλλωστε επισήμως υπονοήθηκε- η οποία ήταν σε πλήρη ταύτιση με τους Αμερικανούς για τους προ-μνησθέντες κοινούς γεωπολιτικούς λόγους. . Εξ’ άλλου οι τελευταίοι, υποκαθιστώντας τους Βρετανούς στην «προστασία» της Ελλάδας από το 1947, έχουν επενδύσει πολλά, και πολλαπλά, στο ελληνικό «οικόπεδο-γωνία.», ώστε παρά την προτεσταντική εμμονή του Σόιμπλε για την δημοσιονομική πειθαρχία της μνημονιακής Ελλάδας, δεν επρόκειτο να επιτρέψουν την αποβολή της από την Ευρωζώνη, όπως ο τότε πανίσχυρος Γερμανός ΥΠ.ΟΙΚ και οι μαριονέτες του στο Γιούρογκρούπ απειλούσαν. Κατά συνέπεια η σύνθετη λογική της χαοτικά δομημένης ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομίας και η γεωπολιτική υπεραξία της χώρας, οδηγούν σχεδόν στη βεβαιότητα ότι ο Σόιμπλε δεν μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο από το να μπλοφάρει με το «Grexit.»— και αυτό ανεξάρτητα από το αν και πόσο ήταν προσωπική εμμονή του– εκβιάζοντας την Ελλάδα για την πιστή εφαρμογή των σκληρών μνημονιακών μέτρων. Ωστόσο, χρειάστηκαν 10 χρόνια μέχρις ότου έλθει ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Βίτορ Κονστάνσιο, για να αποκαλύψει με συνέντευξή του στο Reuters: «…Ότι δεν υπήρξε ποτέ στ’ αλήθεια προοπτική να συμβεί κάτι τέτοιο(σ. σ δηλαδή το «Grexit.») στην περίπτωση της Ελλάδας.»
Δυστυχώς οι μνημονιακοί κυβερνητικοί ιθύνοντες της περιόδου(2010-2015), αντί να παίξουν δυνατά το διαπραγματευτικό χαρτί: «οικονομικό κόστος για την Ευρωζώνη» και «απώλεια γεωπολιτικών συμμαχικών ανταλλαγμάτων στον ευαίσθητο χώρο των Βαλκανίων και Β. Αφρικής και Α Μεσογείου», από ένα τυχόν «Grexit.», εκείνοι-πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- αντιμετώπισαν τους δανειστές υπό το κράτος φοβικών συνδρόμων και με πλήρη άγνοια για το τρομακτικό πολλαπλό κόστος που αυτό θα είχε για την Ευρωζώνη, το ΝΑΤΟ και γενικότερα για τη Δύση. Από την άλλη το κακό ήταν ότι οι ίδιοι προσέρχονταν στις διαπραγματεύσεις, χωρίς την αναγκαία σφαιρική ενημέρωση επί του προς διαπραγμάτευση αντικειμένου,. διαπράττοντας λάθη τακτικής και επιδεικνύοντας ασυνήθη ατολμία. Τώρα αν, σήμερα, κάποιοι θιασώτες της πολιτικής του εκδημήσαντος εις Κύριον Σόιμπλε, είτε από πολιτική σκοπιμότητα είτε από αφέλεια σπεύδουν να χαρακτηρίσουν την απειλή Σόιμπλε ως πραγματική, ας μελετήσουν προσεκτικά τα πιο πάνω παρατιθέμενα και ας καταθέσουν στη συνέχεια τον αντίλογο .της δικής τους αμφισβήτησης. Και ειδικότερα ας αναλογιστούν ποια θα ήταν τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά ανταλλάγματα που θα ζητούσαν σήμερα-με τους Ρώσο-Ουκρανικό καιΙσραηλινό-Παλαιστικό πολέμους σε εξέλιξη- οι Αμερικανοί από μια σύμμαχο Ελλάδα , εκτός ευρωζώνης, οικονομικά καθημαγμένη, κοινωνικά ταραγμένη και κυρίως πολιτικά ασταθή.
Ο Απο(ψ)ηνός Εκηβόλος
΄
