Γράφει: η Χριστίνα Μπίζα
Έρχονται οι εξελίξεις σαν «βροχή» και κάπου εκεί που αναπτερώνονται οι προσδοκίες από ελπιδοφόρες ειδήσεις, τον τόνο δίνουν τα γεγονότα και οι πραγματικές αποστάσεις προς την Ανάπτυξη με Ενότητα.
Αναρωτιόμαστε για τις πραγματικές αποστάσεις που πρέπει να διανύσουμε όλοι εμείς οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι κάτοικοι των επαρχιακών «Κάστρων» της υπαίθρου.
Κοιτώντας ολόγυρα μας προσπαθούμε διαρκώς να ξεκαθαρίσουμε ποιες είναι οι πραγματικές αποστάσεις, από το ένα έως το πέντε και βλέπουμε ότι είναι μόνο μία παρέμβαση και μία αγανάκτηση δρόμος.
Βλέπουμε ότι το μέγεθος της απόστασης ως την θεραπεία είναι κάποιες φορές, ίσο με τα χιλιόμετρα που αντιστοιχούν από τη Λευκάδα στα Γιάννενα και από εκεί στην Αθήνα με Ι.Χ. αυτοκίνητο και με την αγωνία και την ένταση στο κατακόρυφο, με ότι αυτό συνεπάγεται για μία οικογένεια, και για το ποιες θα μπορούσε να είναι οι εξελίξεις μόνο με μία τραγική στραβοτιμονιά.
Αναρωτιόμαστε ποια είναι η απόσταση από μία δημοσιοποιημένη είδηση και από μία που πέρασε στα «ψηλά».
Τα δεδομένα σίγουρα διαφοροποιούνται και είναι περισσότερο από εμφανές πώς ο πολιτικός μπορεί και πρέπει να εργαλειοποιήσει έξυπνα ακόμη και τις κινητοποιήσεις προκειμένου να ασκήσει πιέσεις για το καλό της χώρας του ή της περιφέρειας του.
Επίκαιρο και πρόσφατο παράδειγμα αυτό που συνέβη και με τις κινητοποιήσεις των αγροτών, οι οποίοι έφτασαν στην Πλατεία Συντάγματος έξω από την Ελληνική Βουλή δίνοντας και στα Ελληνικά αγροτικά προβλήματα μία διεθνή διάσταση και μοχλό πίεσης και προς την Ε.Ε.
Ρόλος των Πολιτικών είναι να καταγράφουν, να αφουγκράζονται, να σχεδιάζουν, σε συνεργασία με τους φορείς και να οδηγούν προς αναπτυξιακές κατευθύνσεις τους τόπους τους.
Οι κάτοικοι από την πλευρά τους μπορούν να εκφράζονται, όπως συμβαίνει στις Δημοκρατίες και να διεκδικούν το δίκιο τους, ανεξάρτητα από το ποια είναι η κομματική τους προέλευση και να δικαιώνονται.
Οι Δημοσιογράφοι από την άλλη πλευρά και γενικότερα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ανεξάρτητα εάν είναι κοντά στην Κεντρική Πολιτική Σκηνή, ή στην Επαρχιακή «Αρένα» της Δημοσιογραφίας, τηλεοπτικά, ηλεκτρονικά η έντυπα, είναι για να καταγράφουν τα γεγονότα, να τα αναδεικνύουν αξιόπιστα και σωστά και να ασκούν πιέσεις όπου πρέπει ώστε να βελτιώνονται αστοχίες και παραλήψεις.
Ποια είναι η πραγματική απόσταση όμως σε όλα αυτά;
Είναι μόνο μία ανάσα ενότητας δρόμος, που κάποιες φορές μας φαίνεται μακρύς όπως ο και ο δρόμος των Θεοδωριάνων, όπως η ανάπτυξη της Λίμνης Πουρναρίου ή όπως η «γάγγραινα του «μαύρου αλευρώδη» που μαστίζει την περιοχή.
«Κακό χωριό τα λίγα σπίτια» θα πει κανείς, αλλά από αυτό μέχρι σημαντικά γεγονότα να μην ανακοινώνονται σε Συνεντεύξεις Τύπου αλλά επιλεκτικά και αποσπασματικά, δημιουργεί εύλογα προβληματισμό ενισχύοντας περιθωριοποιήσεις και διαχωρισμούς ή και εντάσεις μεταξύ εργαζομένων.
Είχαμε για καιρό μείνει παρά τις διεκδικήσεις στο περιθώριο των σχεδιασμών και για το Νοσοκομείο της Άρτας.
Πήραμε ανάσα, όταν μπροστά στην λαϊκή οργή της εγκατάλειψης, των απολύσεων και από το φόβο και για τους δικούς μας ανθρώπους που καθημερινά έχουν ανάγκη νοσηλείας, από το πέντε, που ακούσαμε από τον δικό μας Βουλευτή Άρτας κ. Γιώργο Στύλιο.
Σωτήρια παρέμβαση αλλά ενώ θα έπρεπε να αποτελεί θέμα μαζικής προβολής από όλα τα ΜΜΕ ή οποία θα λειτουργούσε και ως στήριξη αλλά και ενίσχυση για ακόμη μεγαλύτερη αύξηση προσλήψεων Ιατρικού προσωπικού στο συγκεκριμένο Νοσοκομείο στεκόμαστε μπροστά σε μία απλή ανάσα ευχαρίστησης.
Μοιάζει η απόσταση από το ένα έως το πέντε σαν να ήρθε ώστε να φανεί μεγάλη η διαφορά των προσλήψεων Ιατρικού προσωπικού.
Είναι όμως αυτό το αποτέλεσμα από μόνο του αρκετό;
Καλοδεχούμενη εξέλιξη θα πούμε, όμως δεν είμαστε οι φτωχοί συγγενείς που θα μπορούσαμε να δεχθούμε μόνο «ψίχουλα» που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της πίεσης των κινητοποιήσεων, της λαϊκής αγανάκτησης στο άκουσμα της μιας και μόνης θέσης, αρχικά, για την πρόσληψη Γιατρού και του ιδρώτα πού έχυσε ένας γονιός για να πάει μόνος του με το αυτοκίνητό του από τα Γιάννενα το βαριά άρρωστο παιδί του στην Αθήνα αλλά και πλήθους άλλων που δεν πήρα μεγάλη δημοσιότητα αν και δεν αποτελούν θέματα δευτερεύουσας σημασίας.
Η ανθρώπινη ζωή είναι πάντα σημαντική ανεξαρτήτως ηλικίας, καταγωγής, οικονομικής κατάστασης και πολιτικής προέλευσης.
Είναι αυτονόητο ότι όλοι η Ηπειρώτες αλλά οι κάτοικοι της Δυτικής Ελλάδας αγαπάμε τον τόπο μας σίγουρα πολύ περισσότερο από αυτούς που δεν έζησαν τους καϊμούς και τις χαρές μας σε όλο τους το μεγαλείο.
Εκτός και θέλουμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας μόνο σε εισαγόμενους αυτόκλητους σωτήρες παραχωρώντας τους το αποκλειστικό δικαίωμα έκφρασης και άποψης.
Έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε και να προοδεύσουμε στον όμορφο τόπο μας και σίγουρα δεν αποτελεί για εμάς διέξοδος η μετανάστευση, όπως είπαν άνθρωποι πονεμένοι και στον ίδιο τον Πρωθυπουργό.
Ουσιαστική και σωτήρια η παρέμβαση για το Νοσοκομείο της Άρτας…
Όπου υπάρχει η δυνατότητα ας περιορίζονται οι αποστάσεις προς τους ουσιαστικούς σχεδιασμούς ανάπτυξης και ας αυξηθούν οι πιέσεις απ όλους τους φορείς.
Ενωτικά να ενταχθούμε ισότιμα σε ένα ουσιαστικό και αποτελεσματικό προοδευτικό σχεδιασμό αξιοποίησης συγκριτικών πλεονεκτημάτων για την ευρύτερη περιοχή μας, απομακρύνοντας παθογένειες χρόνων, με άξονα το καλύτερο αύριο, για ένα σημείο του χάρτη, το οποίο βρίσκεται πολύ χαμηλά ως προς την ανάπτυξη, όχι όμως και ως προς τις δυνατότητες.
