Με αφορμή την σημερινή ημέρα της γυναίκας αλλά και κάθε μέρα της που αποτελεί όχι μόνο έναν αγώνα επιβίωσης κυριολεκτικά και μεταφορικά των σύγχρονων γυναικών ακούσαμε τις απόψεις της συγγραφέως Στεύης Τσούτση στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Κατερίνα Σχισμένου για το βιβλίο «Να θυμηθώ να μη φάω» από τις εκδόσεις Νίκας, που ασχολείται με ένα πολύ ευαίσθητο θέμα.
Ένα καινούργιο βιβλίο σας για ένα θέμα που απασχολεί πολύ τις νέες γενιές- Η αμφίρροπη σχέση με το σώμα μας και τα κιλά μας. Πώς φτάσατε σ’ αυτή την ιστορία;
Από το προηγούμενο βιβλίο μου, την «Αόρατη πληγή», με απασχόλησαν οι Αλήθειες των Γυναικών. Μία τέτοια αλήθεια είναι και η σχέση με τον καθρέφτη, το σώμα και το φαγητό.
Στην ιστορία μου τρεις γυναίκες, διαφορετικής ηλικίας και σωματότυπου -γιατί η σχέση με την εικόνα δεν αφορά μόνο μια νέα ή plus sized γυναίκα- ψάχνουν το προσωπικό τους τέλειο απέναντι σε μια κοινωνία «εύκολη» σε χαρακτηρισμούς, όπως «χοντρή» ή «κοκαλιάρα»…
Κάθε γυναίκα, ανεξαρτήτως νούμερου στο ρούχο της, αναμετριέται κάθε μέρα με την εικόνα της στον καθρέφτη και τα λόγια του κόσμου που θέτουν πρότυπα.
Στο «Να θυμηθώ να μη φάω» η Σμαραγδή, η Καλλίστη και η έφηβη Δανάη «τρώνε» τα συναισθήματά τους αντιμετωπίζοντας τοξικά περιβάλλοντα και εχθρικούς καθρέφτες, ψάχνοντας το δικό τους «τέλειο».
Ο λόγος που έγραψα αυτή την ιστορία ήταν για να δηλώσω, με τον δικό μου τρόπο, πως η κάθε μία από μας πρέπει να ορίζει το δικό της τέλειο, εκείνη την εικόνα που την κάνει ευτυχισμένη. Κι ότι αυτό το «τέλειο» που κανείς δεν θα το «φορέσει» πέρα από την ίδια, πρέπει να είναι διαμορφωμένο και διαστασιολογημένο από εκείνη και κανέναν άλλο.
Υπάρχει και η δική σας αλήθεια εκεί μέσα;
Σαν συγγραφέας αγαπώ την αυτομυθοπλασία: να πλέκω αλήθεια και ψέμα, να ντύνω φανταστικές ιστορίες με αληθινά στοιχεία. Οι ηρωίδες του «Να θυμηθώ να μη φάω» είναι πρόσωπα φανταστικά που φορούν αλήθειες πολλών πραγματικών γυναικών. Ανάμεσα σε αυτές τις αληθινές γυναίκες είμαι κι εγώ. Θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα πως ποτέ δεν με απασχόλησε η εικόνα μου, η αναμέτρηση με τον καθρέφτη αλλά και με τα λόγια του κόσμου. Καμία από τις ηρωίδες μου δεν έχει «ντυθεί» τη ζωή ή την προσωπικότητά μου. Δεν μιλάμε για ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο αλλά καθαρή μυθοπλασία. Όλες μου, όμως, οι ηρωίδες κουβαλούν την φιλοσοφία μου πάνω στη ζωή, την αυτοπεποίθηση, τα κοινωνικά στερεότυπα και τα καταπιεσμένα «θέλω αλλά φοβάμαι τι θα πουν οι άλλοι».
Πόσο δύσκολο είναι για τις σύγχρονες γυναίκες και κορίτσια να βρουν έναν δρόμο σ’ αυτό;
Ο δρόμος προς την αλήθεια της κάθε γυναίκας είναι μοναχικός και εξαρτάται από την κάθε μια ξεχωριστά. Οι επιλογές μας οφείλουν να είναι προσωπική υπόθεση κι όχι απόψεις τρίτων. Κανείς δε θα ζήσει τη ζωή μας πέρα από μας, γι’ αυτό και τον εαυτό μας οφείλουμε να τον αγαπάμε και να τον προστατεύουμε από τοξικότητες και προκαταλήψεις. Πρέπει να τον βλέπουμε με τα δικά μας μάτια κι όχι των άλλων. Γιατί αλλιώς φορτωνόμαστε στην πλάτη καταπίεση και απωθημένα. Πώς να αποδεσμευτεί, όμως, κανείς, ειδικά στην εποχή των «πλαστικών» προτύπων που ζούμε, από αυτό που ορίζεται το «τέλειο» των πολλών και να βρει το προσωπικό του «τέλειο»; Δεν είναι εύκολο. Αλλά αξίζει την προσπάθεια…
Ποια τα μηνύματά σας;
Η «τελειότητα» που ανήκει στην κάθε μία από μας είναι προσωπική υπόθεση κι οφείλουμε να τη δουλέψουμε μέσα κι έξω μας όπως επιθυμούμε, απαλλάσσοντάς την από κάθε τι που δεν μας ανήκει, δεν το έχουμε ορίσει εμείς, δεν το έχουμε αποφασίσει εμείς για μας.
«Θα αγαπώ και θα φροντίζω τον εαυτό μου. Κι αν δεν είμαι τέλεια, μαγκιά μου. ΜΕ αγαπώ» έγραψα στην «Αόρατη πληγή». Κι ήρθα να συμπληρώσω στο «Να θυμηθώ να μη φάω»:
«Κι ό,τι δεν μου αρέσει, θα το αλλάξω, μπορώ!»
