Γράφει η ΣΟΦΙΑ ΕΞΑΡΧΟΥ
Η Βανέσσα Βαίτση είναι μια καλλιτεχνική φυσιογνωμία. Με το που πήρα στα χέρια μου το βιβλίο της, είδα τη βαλίτσα και κατευθείαν ήρθαν στο νου μου τα ταξίδια, που τόσο αγαπώ. Ανοίγω και στην πρώτη σελίδα αντικρίζω ένα χαρούμενο άτομο με άποψη, Χρώματα, δακτυλίδια, κοτσίδες αγκαλιά με ένα ευτυχισμένο σκύλο, που επίσης λάτρεψα.
Ξεκινάω λοιπόν να μπω στον άγνωστο κόσμο των γραφομένων της με ένα θετικό πρόσημο. Το εξαιρετικό που έχει καταφέρει η Βανέσσα είναι να δημιουργήσει ένα εντελώς πρωτότυπο έργο απροσδιορίστου χρόνου, τόπου κι εποχής. Θα μπορούσε να διαδραματίζεται σε οποιονδήποτε αιώνα με τα δυο γυναικεία πρόσωπα να αντιμετωπίζουν το τώρα, το τότε,,,,, το παρόν τους, το μέλλον τους, το παρελθόν τους. Μια σχέση αγάπης και τρυφερότητας ανάμεσα σε μάνα και κόρη, όπου δεν υπάρχει χωροχρόνος.
Το πρώτο εντυπωσιακό που ξετυλίγεται με την ανάγνωση, είναι ότι ένα θεατρικό έργο αυτού του αιώνα, βασίστηκε στα λόγια ενός άλλου θεατρικού έργου του προηγούμενου αιώνα. Επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο με διαφορά φάσης. Οι χαρακτήρες εμπλέκονται μεταξύ τους. Ένα θολωμένο μυαλό που ζει γενικά, χωρίς να γνωρίζει και αυτή η ίδια πότε. Είναι στο σήμερα, που είναι μεγάλη και γηρασμένη? Ή είναι στο τότε που ήταν νέα κι έπαιζε το ρόλο μιας μοιραίας γυναίκας, που έζησε αιώνες πριν? ακόμη πιο παλιά?
Γυναίκες με πάθη, έρωτες και πόθους, που είναι ίδιες όλες τις εποχές. Γυναίκες δυναμικές, φιλάρεσκες, έξυπνες και ραδιούργες. Γυναίκες όμορφες, θηλυκά που πλανεύουν το μυαλό των ανδρών.
Το δεύτερο εντυπωσιακό που θα ήθελα να παρατηρήσω για το έργο είναι ότι το βασικό πρόσωπο που είναι η μάνα καθόλη τη διάρκεια δε μιλά παρά ελάχιστα. Εκεί όμως είναι που εστιάζω. Η ασθένειά της μας φέρνει στο νου ένα δικό μας κατάδικό μας πρόσωπο. Το Αλτσχάιμερ έχει χτυπήσει την πόρτα όλων μας. Εκεί κουμπώνει ο ρόλος και είναι που δενόμαστε συναισθηματικά με την μάνα. Εκεί ακουμπάει μια ευαίσθητη πτυχή του κάθε αναγνώστη. Η Μάνα δεν μιλάει σχεδόν καθόλου. Αυτέ όμως οι ελάχιστες λέξεις ηχούν εντελώς διαφορετικά κάθε φορά που τις διαβάζεις. Γίνεται ο αναγνώστης ηθοποιός και διαβάζει ξανά και ξανά επαναλαμβανόμενα τους ίδιους στίχους. Κάθε φορά διαφορετικά, Κάθε φορά αλλιώς. Η θεατρικότητα του σεναρίου μπαίνει σε εμάς τους ίδιους.
Ανέλπιστα ιδιαίτερη η ανάγνωση αυτού του Θεατρικού. Δε θα ήθελα να προσθέσω τίποτε απολύτως από την πλοκή……κανένα στοιχείο από το έργο και τους χαρακτήρες του. Είναι τόσο συναρπαστικό, που θα διαβάσετε μονορούφι………με μια ανάσα. Θα επισημάνω δύο σημεία του βιβλίου, που μου άρεσαν ιδιαίτερα.
Το πρώτο είναι της συγγραφέως: «Τα πέπλα αφήνουν την αλήθεια γυμνή, τίποτε δεν μπορούν να κρύψουν».
Το δεύτερο του μεγάλου Γιάννη Ρίτσου: «…κ είμασταν νέοι πριν από χιλιάδες χρόνια, γιατί ο χρόνος κι ο ήλιος έχουν την ίδια ηλικία— την ηλικία μας…….»
