Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΪΝΤΑΣΗΣ
Το 2024 ο μέσος Έλληνας είναι απολύτος ενημερωμένος και καταρτισμένος, αναφορικά με την δυνατότητα να μπορεί να διασκεδάσει πραγματικά, οικονομικά και κυρίως παραδοσιακά. Ιδίως στην εύανδρο Ήπειρο, την περίοδο αυτή, κάθε χωριό και κάθε συνοικισμός, μπορεί και μετατρέπεται σε μια όμορφη παρέα, μια αληθινή κοιτίδα πολιτισμού, ψυχαγωγίας και κυρίως διασκέδασης, με τα κάθε είδους πανηγυράκια, κυριολεκτικά να εγείρουν την ψυχούλα του καθενός.
Το τραγούδι και ο χορός, είναι στοιχεία αγαλλίασης και συνάμα συνειδητοποίησης, τι ήταν αυτός ο τόπος, τι λαό μεγάλωσε και ποιοί ήταν οι καημοί και οι ελπίδες του. Είναι δε ιδιαίτερα σημαντικό ότι πολλά νέα παιδιά, έχουν από την μικρή ηλικία αντιληφθεί την μεγάλη δύναμη της παράδοσης, όπως αυτή είναι ζωντανή και διαχέεται μέσα από τα χρόνια στο πολιτισμικό κύτταρο του καλώς εννοούμενου νεοέλληνα…
Στις μαζώξεις αυτές χαίρεσαι να βλέπεις νέους και μεγαλύτερους, να συγκεντρώνονται, να συμμετέχουν, να συνψυχαγωγούνται στις όμορφες συνήθως ζεστές βραδιές της Ηπειρωτικής καλοκαιρινής φύσης. Και γνωρίζεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν αυτόν τον τόπο, τον συνερίζονται, τον αντιλαμβάνονται και θέλουν να τον διατηρήσουν… Στα γλέντια αυτά, τα μικρά, τα ασήμαντα, που κανείς δεν διαφήμισε, θα δεις μια αρχοντιά, μια περιποίηση και μια νοικοκυροσύνη… Τραπεζομάντηλα στρωμένα, ξύλινες καρέκλες από την εκκλησία ή το σπίτι, ζεστές λαχανόπιττες, τσιπουράκι «εσωτερικής παραγωγής και καταναλώσεως», φρεσκοφουρνιστό ψωμί, βρασμένα αυγά από «όρνιθα του χωριού» και …καλή καρδιά! Είναι αυτά τα ανταμώματα, τα οποία πραγματικά σε γεμίζουν και πολλές μέρες μετά, πολλά χιλιόμετρα μακρυά, έρχονται σαν δροσερό αεράκι χαράς και σου γεμίζουν την καρδούλα σου με νόστο για τον ηπειρώτικο τόπο…
Και βέβαια υπάρχουν και τα βρωμοπανήγυρα της παρακμής και της αρπαχτής, που εκφράζουν ότι πιο αηδιαστικό… Πολυδιαφημιζόμενοι τραγουδιστές από τα παλιά μπουζούκια, που κάνουν τις αρπαχτές τους στην «επαρχία», κακόφωνοι ενισχυτές, μουσικοί με μεγάλα ονόματα και με ακόμη μεγαλύτερες τσέπες, βιάζουν τον χαρακτήρα του πανηγυριού κυριολεκτικά, με μια προχειρότητα και μια αγένεια που σπάει κόκκαλα: η φίρμα εμφανίζεται τα ξημερώματα, έχει εισιτήριο εισόδου, αντίστοιχης τιμής ιταλικής όπερας, σερβίρεται μόνο ουϊσκι σε πλαστικό ποτήρι, αξίας 15 ευρώ, σε πλαστικές καρέκλες και βρώμικα τραπέζια (τα φερώνυμα και ως πανηγυρήσια), για τα οποία χιλιάδες άτομα έχουν κάνει ρεζερβέ κι όλας.
Έχουμε τις επιλογές μας και είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να δυσκολευτούμε καθόλου γι’αυτές… Το μόνο που αξίζει είναι να αναρωτηθούμε τι από τα δυο μας εκφράζει τελικά!
