περασμένο απόγιομα και τα φουγάρα του καραβιού μας ξέρασαν πυκνό μαύρο καπνό. Κρεμασμένος στην κουπαστή του πιό ψηλού του πατώματος, καταπίνοντας τις θύμησες απ’τα «ματωμένα χώματα» της Διδώ Σωτηρίου, τα «ταξίδια» του Φώτη Κόντογλου και τόσων άλλων, μνημονεύοντας μια φορά ακόμη τον πατέρα για το πνευματικό φορτίο που με βάρυνε από μικρό. Και δεν χτυπούσε στην μύτη μου η μπόχα απ’τους Τουρκομαχαλάδες που επικράτησαν πάνω στις στάχτες, ούτε απ’το πνίξιμο του φουγάρου που πάσχιζε μια ώρα αρχύτερα να μας φυγαδέψει μακριά. Κι ούτε στο μυαλό αντηχούσαν τα όσα επιστημονικά ακούσαμε το τριήμερο του συνεδρίου, κι απ’τη ματιά έλειπε στο βάθος το τεράστιο άγαλμα του Κεμάλ που βάλθηκε να μας θυμίζει τις καινούργιες εξουσίες.
Συνένοχες πάνω μου όλες οι αισθήσεις μύριζαν το αίμα των αθώων, κι ο καπνός του καραβιού γινόταν στο βάθος της εικόνας μικρό κομμάτι απ’την καταστροφή.
Χαμένος στην αγωνία των κομμένων χεριών και των μισοπνιγμένων που πάλευαν μάταια να κρατηθούν στα πλοία της σωτηρίας των υψηλών «συμμάχων»,
ξύπνησα απ’την φωνή της πάντα γήινης Τζένης που με αναζητούσε και δυσκολεύτηκε να καταλάβει, παρά την Μικρασιατική της καταγωγή.
Δάκρυσα, ψέλισσα «η Σμύρνη μάνα καίγεται», κι ορκίστηκα πως, όσο και να πιέζει πάντα το ταξίδι για την φυσική μας έδρα, την Αγια-σοφιά της Πόλης…όχι, δεν θα μπορέσω πιά!
(από το χρονικό μιας τριλογίας που ελπίζω πως κάποτε θα βρω τον χρόνο να εκδώσω)
Υ.Γ. αφιερωμένο με απαξία σ’αυτούς που αντάλλαξαν την μνήμη της καταστροφής με τους «συνωστισμούς» του καινούργιου αλλά τόσο παλιού ματωβαμμένου κόσμου τους…
Βασίλης Κοίλιας, Γιατρός-Καρδιολόγος, Άρτα
