Στην πολιτική, όπως καθιερώθηκε να ισχύει, γίνονται πράγματα που δεν λέγονται και λέγονται πράγματα που δεν γίνονται.
Κάποτε στην Ε.Ε. τέθηκε το ζήτημα της ψήφισης Ευρωπαϊκού Συντάγματος από τις λαϊκές βάσεις όλων των χωρών-μελών, ώστε να υπάρξει ευρύτερη συναίνεση για το περιεχόμενό του. Ο καθηγητής Δημήτριος Τσάτσος είχε δηλώσει τότε ότι είναι αντίθετος με την προσφυγή στη κάλπη της βάσης, σχετικά με την έγκριση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Η τοποθέτηση του έδινε σε αρκετό κόσμο την εκ πρώτης όψεως εντύπωση ότι ήταν μία παράδοξη και ίσως αντιδημοκρατική προσέγγιση του θέματος. Είχε δε προκαλέσει απορία σε σημαντικούς κύκλους της πολιτικής. Ο Δ. Τσάτσος σε μεταγενέστερη συνέντευξη του στην εφημερίδα ΒΗΜΑ έδωσε μία εξήγηση η οποία κρίθηκε κατανοητή, πλήρης και προεχόντως πειστική. Εξήγησε δηλαδή ότι στα μεγάλα, δύσκολα και πολύπλοκα πολιτικά ζητήματα η προσφυγή για την απόσπαση της θέσης της βάσης είναι αδικαιολόγητη και επικίνδυνη, διότι ο απλός λαός του οποίου ζητάμε την γνώμη δεν έχει τις γνώσεις, την εμπειρία και την ικανότητα να γνωρίζει και να επεξεργάζεται ειδικά στοιχεία και ακριβή ζυγοστάθμιση των πολιτικών αγαθών τα οποία θα επηρέαζε το υπό σύσταση Σύνταγμα.
Ήλθε το 2015 για να αποδειχθεί στην πράξη ότι η θέση του καθηγητή ήταν σωστή. Ο Τσίπρας για λόγους που ποτέ δεν εξήγησε τόσο πριν, όσο και μεταγενέστερα, αλλά αφορούσαν καθαρά τον προσωπικό του σχεδιασμό, κατέφυγε στο περίφημο δημοψήφισμα του 2015. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το ερώτημα ήταν διατυπωμένο κατά τέτοιο τρόπο ώστε στην καλύτερη περίπτωση να θεωρείται πολιτικά και συνταγματικά ατυχής και στη δυσμενέστερη, παγίδευση του εκλογικού σώματος. Ο Τσίπρας όταν είδε το αποτέλεσμα τρομοκρατήθηκε και το ανέτρεψε το ίδιο βράδυ, παρά το γεγονός ότι είχε ο ίδιος ταχθεί και προπαγανδίσει την επιλογή του συγκεκριμένου αποτελέσματος. Η στάση του αυτή, η οποία κατά το Σύνταγμα ήταν πρωτοφανής και με έντονα στοιχεία εξωθεσμικής συμπεριφοράς, στο βαθμό που κατά το ίδιο το Σύνταγμα το Δημοψήφισμα είναι πιο δεσμευτικό και από το αποτέλεσμα των εκλογών για την συγκρότηση Κυβέρνησης, προκάλεσε ανησυχία και φόβο για την αξιοπιστία του Τσίπρα. Αποδείχθηκε όμως περίτρανα η θέση του καθηγητή Δ. Τσάτσου σχετικά με την ποιότητα, πληρότητα και κατανοητικότητα του ζητήματος που έχει σχέση τόσο με την σοβαρότητα του ζητήματος, όσο και με την κατάρτιση του ερωτήματος το οποίο πρέπει να απαντηθεί. Ο Τσίπρας το θέρος του 2015 ήταν Πρωθυπουργός. Αναγκάσθηκε να ζητήσει την επικουρία του Καμμένου ώστε να κάνει Κυβέρνηση η οποία ανέλαβε την υποχρέωση να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο. Το μνημόνιο της υποθήκευσης όλης σχεδόν της περιουσίας του Ελληνικού Κράτους. Έτσι άρχισε η κατάρρευση του Τσίπρα η οποία παρέσυρε και τα δύο πολιτικά κόμματα που ανορθόδοξα και μη αναμενόμενα είχαν αναλάβει την πολιτική αυτή «εργολαβία».
Η τοξικότητα της πολιτικής που εφαρμόσθηκε τα επόμενα χρόνια δεν ήταν τίποτε άλλο από μία αμυντική αντίδραση του αταίριαστου διδύμου να μην καταρρεύσει η Κυβέρνηση πριν υπογράψει το μνημόνιο και την πολιτικά και εθνικά άτεχνη συμφωνία των Πρεσπών. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα στις εκλογές του 2019. Δεν μέτρησαν οι απειλές, οι συκοφαντίες (Novartis), οι προπηλακισμοί, ο Παπαγγελόπουλος, ο Πολλάκης, ο Παππάς και η βρώμικη ατμόσφαιρα που είχε δρομολογηθεί.
Βέβαια ο Μητσοτάκης με πολύ δυσκολία έκρυψε ότι στεναχωρήθηκε με την παραίτηση του Τσίπρα. Αισθάνθηκε σαν τη γάτα που έχασε το ποντίκι που είχε πιάσει και με το οποίο έπαιζε. Είχε όμως τη τύχη να ξαναγνωρίσει τον Κασσελάκη, τον οποίο προόριζε ο ίδιος ως υποψήφιο βουλευτή και Υπουργό. Τον βοήθησε όσο μπορούσε, πλην όμως ο Κασσελάκης, ως άλλος Κοσκωτάς (ουρανοκατέβατος, σταλμένος από Αμερική, κατά δήλωσή του πλούσιος και αυτοδημιούργητος) έλεγε ότι τον συνέφερε και υποσχόταν τα πάντα με τα χρήματα που είχε υπεξαιρέσει από την Τράπεζα Κρήτης και ο Κασσελάκης αντίστοιχα από άδηλους πόρους, κατά την πληροφόρηση που ο ίδιος έκανε.
Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ κάθε πολιτικός που εμφανίζεται στο πολιτικό σκηνικό ελέγχεται πλήρως και η δημοσιογραφική έρευνα φθάνει παντού, η αντικειμενική έρευνα για τον Κασσελάκη περιορίσθηκε στο πρόσωπο του συντρόφου του και τη συμπεριφορά της σκυλίτσας του. Για ποιο λόγο άρραγε δεν δημοσιεύθηκαν τα ακριβή περιουσιακά στοιχεία και οι επιχειρηματικές δραστηριότητες του Κασσελάκη;
Πρέπει να θυμηθούμε ότι ο Κοσκωτάς συνελήφθη στην Αμερική καθ’ ον χρόνον επρόκειτο να εισέλθει στον Λευκό Οίκο ως προσκεκλημένος του Προέδρου των ΗΠΑ!.
Η ερευνητική δημοσιογραφία δεν ασχολήθηκε με αυτά τα ουσιώδη και πολιτικά απαραίτητα θέματα. Η απαξίωση του Κασσελάκη ήταν αργή και διακριτική. Τα ΜΜΕ κάθε φορά που αναφερόταν στη συμπεριφορά του συμπλήρωναν κατά τρόπο συντονισμένο ότι: «Το πολιτικό σύστημα πάσχει ελλείψει αντιπολίτευσης». «Η μόνη λύση είναι η σύμπραξη των δύο κομμάτων». «Ο Ανδρουλάκης όμως δεν διατίθεται για την ενοποίηση των δύο χώρων».
Με βάση αυτό το σχεδιασμένο σκηνικό που δουλεύεται καθημερινά από όλα τα ΜΜΕ ξεφύτρωσαν δύο πρόσωπα τα οποία είναι ταγμένα για την «απορρόφηση» του ΠΑΣΟΚ.
Από το ένα μέρος ο Δήμαρχος Αθήνας ο οποίος πριν αφήσει σκόνη στο γραφείο του, αποδέχθηκε τον ρόλο αυτό. Με ένα τμήμα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να γίνει Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Έδωσε την εντύπωση ότι εάν του πρότειναν κάποια άλλη ανώτερη θέση, θα εγκατέλειπε χωρίς σκέψη την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Τον έχουν πείσει, εάν δεν έχει πεισθεί μόνος του, που είναι πιο επικίνδυνο, ότι κάνει για οποιαδήποτε θέση. Όχι με δείγμα γραφής και δουλειάς, αλλά με βάση τις προθέσεις του και την αυτοϊκανοποίησή του.
Θα έχει ενδιαφέρον να εντοπισθεί ποία άτομα θα προσέλθουν για να τον ψηφίσουν και εάν τα ίδια πρόσωπα θα ψηφίσουν και στις διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Από το άλλο μέρος η Διαμαντοπούλου όταν αντιλήφθηκε την προσέγγιση του Δούκα, αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα.
Έτσι ο ένας θα τραβάει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και η άλλη προς τη ΝΔ.
Το ποσοστό 14% που έλαβε το ΠΑΣΟΚ κατά τις τελευταίες εκλογές αποτελείται εν πολλοίς από σταθερούς ιδεολογικά και χαλκέντερους πολιτικά ανθρώπους που ταλαιπωρήθηκαν, προσβλήθηκαν και συκοφαντήθηκαν τα τελευταία χρόνια και πάρα ταύτα στάθηκαν όρθιοι και στήριξαν την ελπίδα τους για την επιβίωση του ΠΑΣΟΚ.
Στις προσεχείς εσωκομματικές εκλογές έχει γεννηθεί ένα τεράστιο ζήτημα. Θα στηρίξουν την εκδοχή του Δούκα από κοινού με αυτούς που στεκόταν έξω από τους χώρους συγκέντρωσης των στελεχών του ΠΑΣΟΚ για να γιουχάρουν όσους προσέρχονταν ή αποχωρούσαν και τους αποκαλούσαν δοσίλογους και γερμανοτσολιάδες; (Εκλογές 2015 και 2019)
Θα στηρίξουν την εκδοχή της Διαμαντοπούλου η οποία ονειρεύεται την απορρόφηση του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι μεγάλο στοίχημα είναι η υπέρβαση των 250.000 που είχαν συμμετάσχει στην εσωκομματική διαδικασία κατά το παρελθόν. Κάποιος μάλιστα προέβλεψε ότι το πλήθος των ψηφοφόρων θα ξεπεράσει τις 350.000. Εάν η πρόβλεψή του αφορά αποκλειστικά τα άτομα που επηρρεάζονται από τον Δούκα και τη Διαμαντοπούλου και δεν ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ, πρέπει να γεννηθεί ένας σημαντικός προβληματισμός. Θα αποφασίσουν οι εξαρτώμενοι από τα δύο αυτά πρόσωπα ποιος θα είναι Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Θα αποφασίσουν «τρίτοι» για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ;
Όποιος αισθάνεται ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Όποιος ψηφίσει συρόμενος από πρόσωπα, ας ψηφίσει Δούκα ή Διαμαντοπούλου. Ελπίζω να τους ξανασυναντήσουμε στο μέλλον. Η μόνη παρηγοριά είναι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Όποιος ιδεολογικά ανήκει στην σοσιαλοδημοκρατία και αποδέχεται ότι ο γνήσιος πολιτικός φορέας είναι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα προβληματισμό. Όποιος όμως ιδεολογικά ανήκε στην σοσιαλοδημοκρατία και κάποια στιγμή παρασύρθηκε από το φαινόμενο Τσίπρα και έκανε πως δεν έβλεπε τον Καμμένο που τον έκανε Πρωθυπουργό, έχει τη δυνατότητα να επανακάμψει στο ΠΑΣΟΚ από μόνος του και χωρίς την όμπρελα ενός φιλόδοξου φιλοσυριζαίου. Πολιτικά και ψυχολογικά αυτό είναι μία υπερβολή. Επιδιώκεται να αποκτηθεί μία πολιτική και κομματική δυνατότητα μεγαλύτερη από αυτήν που θα έχουν οι ηρωικοί μαχητές της περιόδου 2010-2021. Ποίος έντιμος πολίτης μπορεί να ανεχθεί μία τέτοια εκδοχή;
Όταν τα στελέχη της Ένωσης Κέντρου το 1977 προσεχώρησαν ομαδικά στο ΠΑΣΟΚ, κανένας από αυτούς δεν αξίωσε να πάρει πόστο πάνω από τους ηρωικούς του 13% τους οποίους πετροβολούσαν οι δεξιοί κατά τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και περιοδείες το 1974 και το 1977. Τα στόματά τους και οι ενέργειές τους σιώπησαν μόνον μετά το αποτέλεσμα του 25% του 1977 που πήρε το ΠΑΣΟΚ.
Ας αναλογιστούν τόσο οι νεόκοποι σοσιαλοδημοκράτες, όσο και τα ορφανά του Τσίπρα τη σύγκρισή τους με τους ηρωικούς Κεντρώους του 1977 και το κύρος ενός Γ. Μαύρου και των λοιπών αξιόλογων στελεχών. Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη και ιδιαίτερη ενασχόληση.
Το ΠΑΣΟΚ περισώθηκε και επιβίωσε χάριν του ηρωισμού ενός μικρού τμήματος έντιμων δημοκρατικών πολιτών. Την επέκτασή του δεν είναι ηθικό και τίμιο να την διεκδικήσουν και πολύ περισσότερο να την καρπωθούν νεόκοποι και περιφερόμενοι γυρολόγοι και γίγαντες του καθρέπτη τους. Το σωστό είναι να εφαρμοσθεί η αρχή της αναλογικότητας. Καθένας να λάβει ότι δικαιούται και όχι ότι επιθυμεί (α. 25 του Σ). Τους όρους αυτούς θα επιβάλει μόνον το ΠΑΣΟΚ και οι μπαρουτοκαπνισμένοι που το έφεραν και πάλι στην πρωτοπορία. Κανένας δεν εμποδίζεται να συμμετάσχει στις διαδικασίες. Κανένας δεν εμποδίζεται να εκδηλώσει την μεταμέλεια του για την μακροχρόνια απουσία του. Στη σειρά όμως, με ευταξία, συγχώρεση και να εισπράξουν από την μεγαλοθυμία των ανθρώπων που ίδρωσαν την πράσινη φανέλλα. Όλα είναι ανοιχτά. Δεν είναι όμως και ξέφραγο αμπέλι.
Η αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ είναι ανοικτή για όλους. Για μεταμέλεια και φιλιά, όμως και όχι δαγκωματιές.
Αθήνα, 19 Σεπτεμβρίου 2024
Κώστας Σ. Κάππος
Δικηγόρος Αρείου Πάγου & ΣτΕ
ΑΜ ΔΣΑ 5941
Γαμβέτα 6, Αθήνα, Τ.Κ. 10678
2103810027, 6932266000
