ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, την ΦΥΣΗ, το ΚΥΝΗΓΙ: Γράφει ο Κώστας Λύτρας
Η αρνητική εικόνα που κυκλοφορεί για το κυνήγι έχει βασικό στόχο τη νέα γενιά. Και είναι δικό μας καθήκον να μεταφέρουμε στα παιδιά τη δική μας κυνηγετική πραγματικότητα, εκείνη του σεβασμού της φύσης, της παράδοσης και της άθλησης.
Οι περισσότεροι από εμάς, μεγάλοι-μικροί, έχουμε μεγαλώσει με διάφορα παραμύθια από το στόμα της γιαγιάς ή κάποιου άλλου συγγενικού μας προσώπου. Ένα από αυτά είναι η «Κοκκινοσκουφίτσα», όπου στο τέλος του παραμυθιού ο κυνηγός σκοτώνει τον κακό λύκο και έτσι σώζει τη ζωή της ηρωίδας. Αυτά, βέβαια, συνέβαιναν παλιά, γιατί στις μέρες μας το παραμύθι μιλάει για την Κοκκινοσκουφίτσα και το καλό λύκο (μάλλον του Αρκτούρου) και τον κακό κυνηγό που παρενοχλεί ηρωίδα και λύκο! Δυστυχώς, στα περισσότερα σημερινά παραμύθια του δάσους, που εξιστορούνται στα παιδάκια υπάρχει και ένας άκαρδος και ψυχρός κυνηγός -εκτελεστής. Πώς το παιδί να μη μεγαλώσει με προκαταλήψεις; Πώς γίνεται αυτό το παιδί μέσα από την παραπληροφόρηση και τα κόπλεξ να μη γίνει ένας σύγχρονος ψευτοοικολόγος των επιδοτήσεων;
Στα αστικά κέντρα, όπου η φύση στριμώχνεται μέσα σε μια γλάστρα, το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο σε αντίθεση με την ύπαιθρο όπου το παιδί ζει στη φύση. Στα αστικά κέντρα βλέπουμε το παιδί να αηδιάζει και να φοβάται όταν αντικρίζει το καρπωμένο θήραμα και αυτό γιατί του έχουμε μεταδώσει (οι γονείς, η κοινωνία), την εντύπωση πως είναι προϊόν εγκληματικής ενέργειας. Έτσι, ανατρέφεται μέσα σε ένα αντικυνηγετικό περιβάλλον και ενηλικιώνεται έχοντας μια λάθος οικολογική νοοτροπία που θέλει τη φύση αποστειρωμένη…
Ατενίζοντας, λοιπόν, το μέλλον, το οποίο μάλλον μαύρο και ζοφερό διαφαίνεται, αναγκαζόμαστε να δούμε το πρόβλημα από τη ρίζα και εκεί πρέπει να το χτυπήσουμε.
Στα σχολεία πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά για το ρόλο του κυνηγού- ρυθμιστή, να μαθαίνουν για τις δράσεις και τις δραστηριότητες των κυνηγών και των κυνηγετικών συλλόγων. Ακόμα καλύτερα να παίρνουν μέρος σε αυτές (δεντροφυτεύσεις, απελευθερώσεις, ποτίστρες, δεξαμενές πυροπροστασίας, σπορές, καθαρισμοί), ώστε να γνωρίσουν τη φύση σωστά έξω από τη γυάλα που οι οικολόγοι θέλουν να την τοποθετήσουν.
Όλοι οι γονείς, κυνηγοί ή μη, θα πρέπει να κατανοήσουν πως το κυνήγι είναι μια καθ’ όλα υγιής δραστηριότητα, ένα άθλημα, ένας σπουδαίος τρόπος ζωής και μια δραστηριότητα που τοποθετεί τον νέο μέσα στη φύση και τον τραβά μακριά από άσχημες συνήθειες που καταστρέφουν τη νεολαία.
Μέσα από το κυνήγι ο νέος άνθρωπος μαθαίνει τη συντροφικότητα, την εμπιστοσύνη, την ακρίβεια, την αυτοσυγκράτηση, την αυτοσυγκέντρωση, τη συνέπεια και την αυτοσυντήρηση.
Καλό θα ήταν οι γονείς να γνωρίσουν στον εκκολαπτόμενο πολίτη, εκτός από τον κόσμο του κυνηγίου, και το άθλημα του σκοπευτηρίου. Ένα ενδιαφέρον άθλημα που θα ξυπνήσει μέσα στα παιδιά το αίσθημα της ευγενούς άμιλλας και του υγιούς συναγωνισμού.
Η στροφή των νέων στο κυνήγι ίσως είναι η σωτηρία της φύσης, μιας και οι κυνηγοί είναι αυτοί που πονούν και αγαπούν πραγματικά τη φύση. Αυτοί την υπερασπίζονται και , αφού δραστηριοποιούνται σε αυτήν , τη θέλουν ακέραιη, χωρίς χωματερές, βίλες και αυθαίρετα, χωρίς αποκαΐδια…
