Γράφει ο Βασίλης Κοίλιας, καρδιολόγος
και μαζί τους φεύγουν σιγά-σιγά και τα παιδικά μας χρόνια, αφού ειναι κυρίως, πολλά-πολλά συναισθηματικά φορτία…
«έφυγε» κι ο «μαύρος», ο Τάκης Κουτσογιώργος…
το παιδί απ’τους «ταμπακιαδες» (γειτονιά της πόλης της Άρτας), που κυριαρχούσε στον αέρα των αντιπάλων αμυντικών γραμμών, το ψηλό «αεριωθούμενο» που ήταν ικανό να σηκωθεί και να «καρφώσει» με όλη την άμυνα και τον τερματοφύλακα μαζί από κάτω του αλλά που είχε και το απίστευτο «σπάσιμο» μέσης (ποιός θα ξεχάσει το γκολ στον Λύσα το 1971, όταν εκείνος με τα τεράστια χέρια του έχει κλείσει όλο το οπτικό πεδίο του τέρματος και με στροφή 180 μοιρών τον καρφώνει στην γωνία των δικτύων του, ακόμη πανηγυρίζουμε…).
«μαύρος», το αετόπουλο Σέντερ-φορ της 2ης μεγάλης Αναγγέννησης Άρτας (1969-72), ένας από τους θρύλους εκείνης της ομάδας, που γέμιζε δεκάδες χιλιάδες φιλάθλων και «βούλιαζε» το βουνό έξω από το γήπεδο, που ξεσήκωνε καραβάνια Αρτινων στα εκτός έδρας παιχνίδια (πρώτο μου εκτός έδρας, 9 ετών με το θειό μου Μήτσο Μπάφα και χιλιάδες αρτινούς στον Πύργο με Πανηλειακό και ακυρωμένο κατακάθαρο γκολ του μαύρου)…
ο δικός μας Τάκης, λατρεία των παιδικών μας χρόνων, φόβος και τρόμος των αντιπάλων, εφιάλτης του μεγάλου ΠΑΣ Γιάννενα με την εθνική Αργεντινης στην σύνθεσή του…
παρότι παναθηναϊκός, τον πήρε ο Μιμης Παπαϊωάννου στην ΑΕΚ («έλα και δεν θα ξαναχάσουμε πρωτάθλημα»), 6 μήνες προπονιόταν με την ΑΕΚ και τελικά (μαζί κι ένας πολύ δικός μου άνθρωπος και μάλιστα άρρωστος ΑΕΚτζης) δεν υπέγραψαν ποτέ την μεταγραφή και μείναμε όλοι με το παράπονο να μην τον δούμε να διαπρέπει στα διεθνή γήπεδα…
Τάκη, η δική μας Άρτα, η παλιά Άρτα, η Άρτα των θρύλων, των μνημείων, του εμπορίου και του πολιτισμού (που δυστυχώς πεθαίνει χρόνια τώρα)…
δε θα σε ξεχάσει ποτέ…
κι επειδή τα παιδικά μας χρόνια είναι όλο το «είναι μας», έτσι βλέπουμε να φεύγει και κομμάτι απ’την καρδιά μας…
καλό ταξίδι Τάκη!
