Η πολιτική διαχείριση της κρίσης γύρω από το Open Mall στην Άρτα, δεν εξελίσσεται μόνο στα πεζοδρόμια, τις εργοταξιακές ζώνες ή τα δημοτικά συμβούλια. Εξελίσσεται, ίσως κυρίως, στη δημόσια ρητορική, στον τρόπο που η εκάστοτε αρχή μιλά στους πολίτες. Και εκεί καταγράφεται κάτι που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο: μια αιφνίδια στροφή ύφους και τόνου εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής.
Μόλις πριν λίγες ημέρες, σε επίσημη ανακοίνωση-απάντηση προς τη «Ριζοσπαστική Δημοτική Αλλαγή», ο Δήμος Αρταίων επέλεγε έναν σκληρό, σχεδόν επιθετικό λόγο. Η ανακοίνωση ήταν γεμάτη αιχμές, απόπειρες πολιτικής αποδόμησης της αντιπολίτευσης και υπαινιγμούς περί “όψιμης ευαισθησίας”, που λειτουργούσαν περισσότερο ως εσωτερική πολιτική άμυνα, παρά ως δημόσια λογοδοσία.
Σήμερα, όμως, σε συνέντευξή του στο ART TV, ο ίδιος ο Δήμαρχος Χριστόφορος Σιαφάκας υιοθέτησε έναν τελείως διαφορετικό τόνο. Με εμφανή διάθεση κατευνασμού, μίλησε για “πληγές που πρέπει να κλείσουν”, για “κατανόηση του βάρους που σηκώνουν οι πολίτες”, και διαβεβαίωσε ότι θα γίνει “ό,τι χρειαστεί” για να αποκατασταθεί η κανονικότητα στο κέντρο της πόλης. Αντί για βολές κατά της αντιπολίτευσης και τεχνικά επιχειρήματα περί αρμοδιοτήτων, αυτή τη φορά υπήρξε μια σχεδόν συναισθηματική απολογία.
Είναι όμως αυτή η αλλαγή στάσης αποτέλεσμα πολιτικής ωριμότητας; Ή μήπως μαρτυρά πολιτική αμηχανία και αδιέξοδο; Όταν μια Δημοτική Αρχή περνά από τη ρητορική των καταγγελιών και της επίθεσης, στη γλώσσα της κατανόησης και της γενικόλογης υποσχεσιολογίας, δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε αν απλώς μετατίθεται το πρόβλημα, χωρίς να λύνεται. Η επικοινωνιακή αλλαγή μπορεί να εντυπωσιάζει, αλλά δεν αρκεί. Οι δημότες περιμένουν συγκεκριμένο σχέδιο, χρονοδιαγράμματα και αποτελέσματα – όχι νέες ερμηνείες των ίδιων αδιεξόδων.
Την ίδια στιγμή, προκαλεί εντύπωση ότι σε καμία από τις τελευταίες δημόσιες τοποθετήσεις της Δημοτικής Αρχής δεν ακούστηκε ούτε μία λέξη αυτοκριτικής για την εικόνα διάλυσης που παρουσιάζει το έργο. Αντίθετα, γίνεται προσπάθεια να αποδοθούν όλες οι ευθύνες σε εξωτερικούς παράγοντες: υπουργεία, πραγματογνωμοσύνες, ανώνυμες καταγγελίες. Αυτή η επιμονή σε μια ρητορική “ανεύθυνης ευθύνης” φανερώνει ότι το πολιτικό κόστος γίνεται πλέον ορατό και επιχειρείται να ελεγχθεί μέσω αλλαγής αφήγησης.
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό: Η μεταβολή τόνου είναι επιλογή ρότας ή προϊόν πολιτικής αμηχανίας; Αν πρόκειται για στρατηγική αναδίπλωση, τότε θα έπρεπε να συνοδεύεται από σχέδιο. Αν όχι, τότε το πρόβλημα δεν είναι μόνο το Open Mall — είναι η ικανότητα διαχείρισης κρίσεων συνολικά.
Γιατί, όπως εύστοχα λέγεται, η πραγματική ηγεσία φαίνεται όχι όταν τα πράγματα πάνε καλά, αλλά όταν όλα πηγαίνουν στραβά. Και στην Άρτα σήμερα, πολλά πάνε στραβά.
