Στο κέντρο της Άρτας και μέχρι την 27 Οκτώβρη, η Δημοτική Πινακοθήκη «Γ. Μόραλης» φιλοξενεί αυτές τις μέρες την Αναδρομική Έκθεση του Δημήτρη Βάσσου. Επισκεφθήκαμε την έκθεση ένα βράδυ και βρεθήκαμε μπροστά σε μια σκηνή που μας ενθουσίασε: ο ίδιος ο ζωγράφος, ανάμεσα σε μικρά παιδιά του δημοτικού, ευέλπιδες μαθητές ζωγραφικής, να τους μιλάει για τα χρώματα, τα σχήματα, τη χαρά της δημιουργίας.
Δεν ήταν μια διάλεξη. Ήταν κάτι πολύ πιο ζωντανό. Ο κ. Βάσσος δεν μιλούσε «στα» παιδιά αλλά με τα παιδιά. Έσκυβε στο ύψος τους, τους έδειχνε πώς ένα πινέλο μπορεί να γίνει προέκταση της φαντασίας, πώς ο καμβάς δεν είναι κάτι ιερό που πρέπει να φοβάσαι, αλλά μια επιφάνεια που σε περιμένει να τη γεμίσεις με τον δικό σου κόσμο. Εκείνα, όρθια γύρω του, άκουγαν με μάτια διάπλατα, κρατώντας τα λόγια του σαν θησαυρό.
Στους τοίχους γύρω, τα έργα της έκθεσης — τοπία, πρόσωπα, αφαιρετικές συνθέσεις — λειτουργούσαν σαν παράθυρα σε διαφορετικές εποχές της ζωγραφικής του πορείας. Αλλά εκείνη τη στιγμή, ο χώρος μετατράπηκε σε εργαστήριο ζωής. Γιατί το πιο δυνατό μήνυμα που έδινε ο Βάσσος δεν ήταν για την τέχνη, αλλά για τη συνέχεια: για το πώς ένας άνθρωπος που ζωγραφίζει μπορεί να εμπνεύσει τα παιδιά μιας μικρής πόλης να σηκώσουν το πινέλο και να πουν κι εκείνα κάτι δικό τους.
Στην εποχή της οθόνης και της ταχύτητας, το να βλέπεις παιδιά να συζητούν με έναν καλλιτέχνη, να κοιτάζουν έναν πίνακα και να ρωτούν και να απαντούν ή να σκέφτονται, είναι ίσως η πιο αισιόδοξη είδηση που μπορεί να βγει από μια πινακοθήκη. Κι ο Δημήτρης Βάσσος, με τον ήρεμο τρόπο και τη σταθερή του παρουσία, δείχνει ότι η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια· είναι εκπαίδευση ευαισθησίας.
Φεύγοντας από την έκθεση, η αίσθηση ήταν πως η Δημοτική Πινακοθήκη, δεν είναι ένας απλός χώρος έκθεσης τέχνης, αλλά και ένα σχολείο…. Και αυτή ίσως να είναι η μεγαλύτερη αξία τέτοιων στιγμών: πως η τέχνη, όταν αγκαλιάζεται με τέτοιο τρόπο, μπορεί να γίνει σπόρος για κάτι νέο.
Ο Δημήτρης Βάσσος διδάσκει … στην Πινακοθήκη
