Γράφει ο Βασίλης Ιωάννου
Ανυπολόγιστη η περιβαλλοντική καταστροφή…
Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη με το Λούρο ποταμό και ο βασικός λόγος είναι ότι μου ξυπνάει νεανικές αναμνήσεις..
Εκεί παίζαμε και μαθαίναμε να κολυμπάμε, εκεί πηγαίναμε τις σχολικές εκδρομές, εκεί περνούσαμε τα καλοκαίρια μας ψαρεύοντας πέστροφες και καραβίδες, εκεί γεμίζαμε την παιδική μας καθημερινότητα…
Ήταν αυτό το ποτάμι που, αρδεύοντας τον κάμπο Παναγιάς –Κερασώνα, των 15 χιλ. περίπου στρεμμάτων, στήριξε στις δύσκολες εποχές την τοπική παραγωγή και την επιβίωση των κατοίκων της κοιλάδας…
Πέρασαν όμως εκείνα τα χρόνια, ερήμωσαν τα χωριά της περιοχής, εγκαταλείφθηκαν οι περισσότερες καλλιέργειες, ενώ η μαζική εγκατάσταση χοιροστασίων και πτηνοτροφείων και η πλημμελής τήρηση των ΜΠΕ πολλών επιχειρήσεων, επέφεραν τεράστια επιβάρυνση στη λεκάνη του Λούρου ποταμού…
Παρά ταύτα όμως και σε πείσμα των άναρχων ανθρωπογενών παρεμβάσεων, ο Λούρος ποταμός συνέχιζε να διατηρεί σε μεγάλο βαθμό την περιβαλλοντική και τουριστική του αξία, αποτελώντας ένα σπάνιο οικοσύστημα για την ευρύτερη περιοχή…
Κι αυτό, ακόμα και μετά την τεράστια ζημιά που έχει επέλθει τα τελευταία χρόνια από το “μεταχρωματικό έλκος” των πλατάνων, ιδιαίτερα στη γνωστή σε όλους περιοχή “Πλατανάκια”.
Αναλογίστηκα όλα τα παραπάνω, με αφορμή την πρόσφατη περιβαλλοντική καταστροφή που συντελέστηκε τις τελευταίες μέρες στo ποτάμι και τις δικαιολογημένες αντιδράσεις που προκλήθηκαν από φορείς και πολίτες.
Οι αρμόδιοι της Περιφέρειας, ως συνήθως, ισχυρίζονται ότι δεν έχουν ευθύνη για ότι τραγικό συνέβη, αλλά για το γεγονός ότι στέρεψε ξαφνικά το ποτάμι έφταιξε η ανομβρία.
Όποιος όμως δει από κοντά το θέαμα και γνωρίζει καλά την περιοχή, όπως και εγώ, καταλήγει στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα.
Άλλωστε και το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, μετά την αυτοψία που πραγματοποίησαν κλιμάκιά του τις προηγούμενες μέρες, θεωρεί ότι για την οικολογική ζημιά ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο τα αντιπλημμυρικά έργα που εκτελέστηκαν από την Περιφέρεια Ηπείρου.
Το πόρισμα είναι σαφέστατο, αναφέροντας μεταξύ των άλλων ότι:
«Το φαινόμενο της εξαφάνισης του νερού σε μήκος αρκετών χιλιομέτρων του ποταμού, αποδίδεται σε συνδυασμό παραγόντων, όπως αύξηση χωρητικότητας κοίτης λόγω των διαπλατύνσεων και της απομάκρυνσης νησίδων και φερτών, αλλοίωσης του αδιαπέρατου υποστρώματος του πυθμένα λόγω των εργασιών κ.ά….»
Ανεξάρτητα όμως των ευθυνών που προκύπτουν, οι οποίες και θα πρέπει να αναζητηθούν σε βάθος, το σημαντικότερο είναι ότι:
“… Το ποτάμιο οικοσύστημα υπέστη σημαντική αλλοίωση, με αποτέλεσμα την απώλεια των ενδιαιτημάτων της υδροχαρούς βλάστησης και της πανίδας του ποταμού, όπως έντομα, μαλάκια, αμφίβια και ιχθυοπανίδα κλπ…” και δυστυχώς θα χρειαστούν χρόνια για να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση..
Η “αστοχία” ας προβληματίσει τους αρμόδιους…
Και επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται “αστοχίες” από τις πρόχειρες, βιαστικές και χωρίς σχεδιασμό παρεμβάσεις στα ποτάμια της Ηπείρου, καλό θα είναι αυτό “το πάθημα να γίνει μάθημα” και να προβληματίσει τους αρμόδιους της Περιφέρειας:
– Για το πώς και πότε γίνονται τα έργα, οι αμμοληψίες και γενικότερα οι παρεμβάσεις στα ποτάμια.
– Για το αν εκπονούνται οι σωστές μελέτες και να μη “γίνονται όλα στο πόδι”, χωρίς την έκδοση των αναγκαίων αδειοδοτήσεων κλπ.
Με την ευκαιρία, καλό θα είναι η Πολιτεία να αντιμετωπίσει με ιδιαίτερη κατανόηση το επίκαιρο αίτημα των κατοίκων του Αγίου Γεωργίου που ζητούν:
Στο μεγάλο έργο της “ΥΔΡΕΥΣΗΣ ΑΡΤΑΣ, ΠΡΕΒΕΖΑΣ, ΛΕΥΚΑΔΑΣ”, που σε λίγο ξεκινάει, να συνοδευτεί από τις αναγκαίες παρεμβάσεις για την προστασία και ανάπλαση της περιοχής, προκειμένου να διαφυλαχθούν “ως κόρη οφθαλμού” οι πηγές και το πλατανόδασος…
Κανείς φαντάζομαι δε θα ήθελε μετά από κάποια χρόνια να προκύψουν προβλήματα στην παροχή των πηγών και υποβάθμιση μιας περιοχής με τεράστια οικολογική, πολιτιστική και τουριστική αξία..
