Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΛΥΤΡΑΣ
Όραμα για τη φύση την άγρια ζωή και την κυνηγετική διαχείριση.
Το κυνήγι είναι η θρυαλλίδα που ενώνει τον άνθρωπο με τη φύση και την άγρια ζωή. Μας οδηγεί κοντά στη φύση, στη μάνα Γη, εκεί που σμίγει το τραγούδι των πουλιών με την ανάσα των δέντρων, το νερό με το χώμα.
Κοντά στα πανέμορφα τοπία της φύσης, εκεί που γαληνεύουν οι ψυχές και ανανεώνονται τα κύτταρα του μυαλού και του σώματος, εκεί που η καθημερινότητα και η τύρβη ( βαβούρα ) συντρίβονται από τη φυσική ραστώνη και το μεγαλείο της φύσης, εκεί που ο καθένας αισθάνεται ότι βρίσκεται σε έναν επίγειο παράδεισο, εκεί που το άγχος των μεγαλουπόλεων υποχωρεί μπροστά στην ψυχική ανάταση, εκεί που υπάρχουν κοιλάδες, ρέματα, πλαγιές και κορφές βουνών, λίμνες, ποτάμια και κάμποι, εκεί που υπάρχουν δύσβατοι δρόμοι κι αβάδιστα μονοπάτια, εκεί συναντάς τους κυνηγούς.
Η φύση και η άγρια Ζωή είναι ένα ουράνιο δώρο κι είναι ό,τι καλύτερο και ζωτικό υπάρχει σήμερα στη βιομηχανοποιημένη και αγχώδη Ζωή μας. Το φυσικό περιβάλλον με μία λέξη είναι αυτό που πρέπει να διαφυλάξουμε. Ευτυχώς δεν έχει καταστραφεί ακόμη από την ανθρώπινη και ιδιοτελή επέμβαση.
Η φύση και η άγρια Ζωή είναι τα αντίδοτα στην καθημερινή αστική συνήθεια και τα αγχολυτικά χάπια που οδηγούν σε νιρβάνα της φύσης.
Το κυνήγι για εμάς δεν είναι μια οπισθοδρομική βαρβαρότητα, μια άκομψη εξωτερίκευση ενός βίαιου χαρακτήρα, ένα ένστικτο υπανθρώπων και μια πρωτόγονη καταστροφική συμπεριφορά.
Το κυνήγι είναι διαχείριση της άγριας Ζωής και αυτόκλητη συμμετοχή στη βίωση της φύσης. Είναι παράγοντας ισορροπίας της διατροφικής αλυσίδας των ειδών της άγρια πανίδας, είναι ρυθμιστής της υπάρξεως της ίδιας της Ζωής των Ζώων και των πτηνών.
Ως παράγοντας διαχείρισης της άγριας ζωής το κυνήγι οφείλεται να ασκείται συνετά, ορθολογικά και να λαμβάνει υπόψη του επιστημονικά στοιχεία. Το κυνήγι σέβεται την αειφορία των ειδών της άγρια ζωής, γιατί σε αυτήν οφείλει και το λόγο ύπαρξής του.
Πάγια αρχή του κυνηγού είναι η διαχείριση και όχι η εξαφάνιση.
Οι έννοιες αυτές έχουν άκριτα παρεξηγηθεί από μερίδα αντικυνηγών και οικολογούντων, που είναι αξιωματικά μόνιμοι κήνσορες του κυνηγίου, χωρίς ανάλογα να ασχολούνται επί της ουσίας και να παλεύουν με τις οικολογικές καταστροφές του φυσικού περιβάλλοντος και της ίδιας της ζωής ( μόλυνση περιβάλλοντος, χημικά-απόβλητα, φυτοφάρμακα, δασικές εκχερσώσεις).
Ο κυνηγός σέβεται το φυσικό περιβάλλον επειδή το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους. Κατά κανόνα κυνηγά ευσυνείδητα σε αντίξοες συνθήκες με αυτοσκοπό του την επαφή με τη φύση κι όχι την κάρπωση των θηραμάτων, που πολλές φορές δεν επιτυγχάνεται.
Πολλοί αντικυνηγοί εντελώς άστοχα και αναπόδεικτα διατείνονται ότι οι κυνηγοί ευθύνονται για τη μείωση ή τον αφανισμό της πανίδας , άλλοι δε για τη μείωση των αρπακτικών και των κύκνων. Αγνοούν όμως τον επιστημονικό ισχυρισμό ότι τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν οι μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις εις βάρος της άγριας φύσης, περιορίστηκαν τα γιδοπρόβατα ελευθέρας βοσκής που αποτελούν ζωντανή λεία των αρπακτικών , αλλά αυξήθηκε ανεξέλεγκτα η χρήση των φυτοφαρμάκων, που ελάττωσε όλα τα θηλαστικά, τα έντομα και τα ερπετά, που αποτελούν τροφή πολλών ειδών της άγρια πανίδας.
Ποια είναι όμως η ανταμοιβή του κυνηγού αφού τα θηράματα δεν είναι εξασφαλισμένα; Είναι η ανταμοιβή της φύσης, η κορυφή του βουνού, ο ανοιχτός ορίζοντας, το ηλιοβασίλεμα, ο ήχος του νερού, τ’ αγριολούλουδα, το μεγαλείο του δάσους, τα λαξεμένα από το χρόνο και το νερό βράχια, η ανασεμιά της γης, το ξημέρωμα. Το όπλο, το σκυλί και το θήραμα είναι η τελευταία πινελιά στον πίνακα, μα και το ερέθισμα για να βρεθεί κοντά στην ανταμοιβή της φύσης. Η σχέση του κυνηγού με τη φύση είναι ανιδιοτελής, γι’ αυτό είναι αιώνια ερωτική.
