Γράφει η Ελένη Θεοδώρου *
Πιστεύω πώς η πολιτική είναι η φυσική εξέλιξη της παιδαγωγικής. Και στη μία και στην άλλη στόχος του δασκάλου και του πολιτικού είναι να ξεφοβίζει, να εμπνέει, να δημιουργεί υποδείγματα. Να ανοίγει τον δρόμο απ’ όπου θα περάσει η επόμενη γενιά.
Προσωπικά σε όλη μου τη ζωή δούλεψα δίπλα στην νέα γενιά, σε νέους ανθρώπους και μοιράστηκα μαζί τους τις αγωνίες τους και τα όνειρά τους. Με θλίψη είδα αυτά τα παιδιά να μπαίνουν στην παραγωγή και να μαραζώνουν αντί να ανθίζουν και να ευημερούν. Κρατώ επικοινωνία μαζί τους και αυτό που βλέπω μού προκαλεί βαθιά οδύνη.
Βλέπω δόκιμους δικηγόρους με αμοιβές 250-400 ευρώ. Επιστήμονες υπαμειβόμενους, νεαρούς αγρότες να μην βρίσκουν γη να νοικιάσουν, δασκάλους να πρέπει να διδάξουν υπό καθεστώς φόβου κάτω από την απειλή μιας άθλια σχεδιασμένης αξιολόγησης. Βλέπω τους μαθητές μου, τα παιδιά σας, που έρχονται στο Λύκειο, χρόνο με τον χρόνο να είναι περισσότερο αποπροσανατολισμένα, ξεκρέμαστα, παιδιά σε πλήρη σύγχυση, που δεν πιστεύουν σε τίποτα, ούτε καν στους εαυτούς τους. Δεν βλέπουν το μέλλον ως προοπτική και κοιτάνε να ζήσουν το παρόν σαν να είναι όλος ο χρόνος συμπυκνωμένος.
Και απο την άλλη τους πολιτικούς να μην βρίσκονται σε επαφή με τα προβλήματα της κοινωνίας. Ο προεκλογικός αγώνας των υποψηφίων των μεγάλων κομμάτων εξαντλείται σε παλαιοκομματικές πρακτικές. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αντιμετωπίζουν τα πράγματα σαν να μην τα χειρίστηκαν αυτοί. Είναι σε βουλευτικές και υπουργικές έδρες τόσα χρόνια κι ο τόπος μας δεν είδε προκοπή. Ζητούν ανανέωση της εντολής από τον λαό. Γιατί; Τί θα αλλάξει στα επόμενα χρόνια; Τί θα κάνουν που δεν το έκαναν 12 χρόνια τώρα; Ως εδώ. Καιρός να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Εγώ δεν μπορώ να σιωπήσω. Δυναμώστε την φωνή μου. Είναι η δική σας φωνή.
*Ελένη Θεοδώρου
Υποψήφια Άρτας
ΜέΡΑ25-ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΗΞΗ
