Οι κάθε είδους «ημέρες», που τα τελευταία χρόνια στολίζουν την καθημερινότητά μας, με την διάνθιση που λαμβάνουν από τα social media και τα λοιπά Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (ή ενημέρωσης), τείνουν να τιμαριοποιούν την έννοια της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Πολλές φορές σε τέτοιο βαθμό ώστε δεδομένα και καταστάσεις να λαμβάνουν ταυτότητες και να συνδέονται με στερεότυπα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό απέχουν από την αληθινή ενσυνείδητη αντίληψη της πραγματικότητας.
Με έχει ενοχλήσει πολλές φορές η έννοια της γυναικοκτονίας, όταν τα χαρακτηριστικά που λαμβάνει, δεν είναι τα πραγματικά, ως κατάσταση ιδιαίτερα συγκεκριμένη, που μια γυναίκα σκοτώνεται μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα, και λαμβάνει διαστάσεις πάλης και διαμάχης μεταξύ των δυο (κοινώς) φύλων.
Μόνο που δίνοντας έτσι στην γυναίκα την έννοια του θύματος, δίνει ταυτόχρονα και στον άνδρα την έννοια του θύτη. Η νοοτροπία αυτή μας έχει οδηγήσει συλλήβδην άνδρες και γυναίκες να έχουμε την ετικέτα του εν δυνάμει θύτη και θύματος.
Αν όμως κοιτάξουμε βαθύτερα, θα δούμε ότι ο εν δυνάμει εγκληματίας είναι ο πατέρας μας, ο σύζυγός μας, ο γιός μας, ο φίλος μας, ο σύντροφός μας, άτομα τα οποία έχουν έρθει κοντά μας με όρους αγάπης!!! Και από την άλλη πλευρά η γυναίκα είναι η μάνα μας, η αδελφή μας, η κόρη μας, η ερωμένη μας, η φίλη μας… Γιατί θα πρέπει να μπαίνουν τέτοιες ταυτότητες, τέτοιες ημέρες, γιατί πρέπει να ακολουθούνται τέτοια στερεότυπα;
Θα ισχυριστεί κάποιος και δικαίως, ότι οι «ημέρες» αυτές υπάρχουν για να ευαισθητοποιήσουν, για να πληροφορήσουν, να κινητοποιήσουν. Έτσι είναι ή τουλάχιστον αυτός είναι ο αρχικός σκοπός, για τον οποίο και ετέθησαν.
Όμως, η ευαισθητοποίηση προκειμένου να επιτευχθεί, πρέπει να έχει και ένα μεγάλο δεκτικό κοινό, το οποίο θα είναι ικανό να αντιληφθεί το μήνυμα, να το αξιολογήσει και να μπορέσει από αυτό να εξάγει κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.
Επί παραδείγματος, θα πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ της γυναικοκτονίας ως έννοια που ως άνω αναφέραμε, από τις κοινές ανθρωποκτονίες, που είναι μια καθημερινότητα για την ζωή του ανθρώπου και δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν, όπως λειτουργεί η κοινωνία μας. Όταν σκοτώνεται μια γυναίκα από έναν άνδρα, δεν έχει καμία διαφορά από όταν σκοτώνεται ένας άνδρας, ή από όταν μια γυναίκα είναι ο θύτης.
Και αυτό επειδή, υπάρχει και μια άλλη σημαντική παράμετρος: το κοινωνικό και οικονομικό χάσμα, που υπάρχει σε κοινωνίες όπως η δική μας μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, δεν είναι τόσο εγκληματολογικού ενδιαφέροντος.
Οι γυναίκες στην Ελλάδα, όπως σε όλον τον κόσμο έχουν πολύ σημαντικότερα προβλήματα όπως: ελλιπή πρόσβαση στην ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση, υποαμείβονται στην άσκηση της εργασίας τους, εργάζονται περισσότερο και πολλές φορές πιο εντατικά και έχουν να αντιμετωπίσουν μια ζοφερή πραγματικότητα συνδυασμένη με την αντίληψη ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι αποκλειστικά ή σε μεγάλο ποσοστό υπεύθυνες για το μεγάλωμα των παιδιών και τις οικιακές εργασίες.
Η φτωχοποίηση σε πόρους και δυνατότητες, είναι η μεγαλύτερη γυναικοκτονία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αυτή που κάνει την γυναίκα εξαρτώμενη από τον σύζυγο, αυτή που κόβει τα φτερά και τα όνειρα από κάποια που θέλει να ξεφύγει από το πεπρωμένο των κοινωνικών ορίων.
Οι ταμπέλες του θύματος, που αφορούν μόνο την χρήση βίας, κατά την άποψή μας, μπορούμε να πούμε ότι είναι μόνο ένα μέρος της κατάστασης αυτής. Είναι σοβαρές, αλλά όχι οι αποκλειστικές. Γιατί αν η κοινωνία μας μπορούσε να αντιμετωπίσει ως ίσες τις γυναίκες, είναι βέβαιο ότι τέτοια φαινόμενα θα υπήρχαν μόνο στις περιγραφές των παραμυθιών…
Τα στερεότυπα και οι ταμπέλες
