Γράφει ο Απόστολος Τόδουλος
Υπάρχουν στη ζωή μας αρκετά γεγονότα, τα οποία συμβαίνει να μας απασχολούν στιγμιαία όταν γιορτάζονται ή όταν λαβαίνουν χώρα. Συνηθισμένοι πια στους γρήγορους ρυθμούς της εποχής μας, δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία να διακρίνουμε τόσο την εννοιολογική, όσο και την σημασιολογική διαφορά των λέξεων που χρησιμοποιούμε.
Έτσι προσπερνάμε εύκολα την απόσταση που χωρίζει π.χ. τον Αστέρα της Γέννησης και των αστέρων και αστερίσκων που κατά καιρούς η βιομηχανία του θεάματος -και όχι μόνο- γεννά και δημιουργεί. Έτσι λοιπόν, ο Αστέρας σηματοδότησε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός που για 2000 και, χρόνια, συνέβαλε στην απαρχή μιας πνευματικής και ψυχικής, αν θέλετε, ξαστεριάς. Σε περιόδους όπως η σημερινή, που πανθομολογούμενα βρίσκεται σε βαθειά κρίση αξιών και κινείται σε περίκλειστους πνευματικά ορίζοντες, βασιλεύει και κυριαρχεί η προβολή προτύπων και «αστεριών», βραχυχρόνιας και αμφιβόλου λαμπρότητας. Εποχή, θα ‘λεγε κάποιος, «αστεροποιίας». Μέρες λοιπόν που έρχονται, «χρονιάρες» όπως τις λέμε, δημιουργούν και γεννούν σκέψεις γύρω απ’ τα γεγονότα και τα σημεία που έλαβαν χώρα κατά την Γέννηση του Θεανθρώπου. Ένα αστέρι λοιπόν, ο Αστήρ της Βηθλεέμ, ετερόφωτο όντας, οδήγησε στον Αστέρα τον αυτόφωτο, στο ΦΩΣ, άνδρες σοφούς της εποχής εκείνης. Τους συντρόφευε σ’ όλη τη διάρκεια του μακρινού και κοπιαστικού ταξιδιού τους, φέγγοντας μέρα νύχτα, υποδεικνύοντάς τους το δρόμο. Αυτοί που μπορούσαν να διαβάσουν και ν’ αναλύσουν τα ουράνια «σημάδια», έφτασαν προσκυνητές, προσφέροντας τα ακριβά και πολύτιμα δώρα τους σ’ ένα βρέφος, που γεννήθηκε σ’ έναν ταπεινό και πάμφτωχο στάβλο. Όλοι μας ξέρουμε τα τεκταινόμενα. Και κάθε χρόνο, για 2021 χρόνια, γιορτάζουμε και το ανεξίτηλο φως του Αστέρος, του οδηγού προς το όντως ΦΩΣ, την λαμπρότητα του οποίου δεν βρέθηκε κανείς, όχι να σβήσει, αλλά ούτε καν να μειώσει. Γιατί; Διότι όλοι οι διαχρονικοί «αστέρες» ήταν απλά φτιαγμένοι από… τέφρα στιγμιαίων εκρήξεων, χρονικών, πνευματoφανών, αιρετικών και πάσης άλλης μορφής διαττόντων και κομητών, ετερόφωτων, ελλειμματικών και εν τέλει κακής ποιότητας καθρεφτών που αδυνατούν να συγκρατήσουν, ή ν’ αντιφεγγίσουν, έστω κάποια μόρια φωτός. Βρίθει εξάλλου η εποχή μας από τέτοιου είδους αστέρια κι αστεράκια που ζουν, υπάρχουν και πατούν σε βάσεις που άλλοι θεμελίωσαν. Κινούνται δε σε επίπεδα επικίνδυνης μετριότητας. Οι συγκυρίες όμως τους βοήθησαν ν’ αναρριχηθούν και να καταλάβουν θέσεις εξουσίας, προκαλώντας σ’ αυτούς που τους υφίστανται, δυστυχία, λόγω της μετριότητας και της ανύπαρκτης φωτεινότητάς τους. Όμως, SIC TRANSIT GLORIA MUNDI. Δηλαδή, έτσι περνάει, χάνεται και σβήνει η μάταιη δόξα του κόσμου τούτου!!! Όπως οι ουρές των κομητών και των διαττόντων. Σε καμία άλλη θρησκεία διαχρονικά, δεν συνδέθηκε η γέννηση, η παρουσία ή η απαρχή της ύπαρξης ενός Θεού, με συμπαντικό-κοσμικό φαινόμενο. Για σκεφτείτε λίγο πώς το σύμπαν «συνωμότησε» και συνέπραξε!!! Μ’ ένα αστέρι, πιο φωτεινό απ’ τ’ άλλα. Τυχαία; Δεν νομίζω. Αυτή η κατάθεση των σκέψεών μου απευθύνεται στους ορθολογιστές και τους επιδερμικούς και επιφανειακούς εφαψίες του ιστορικού γεγονότος της Γεννήσεως, που σε λίγο, δισεκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλον τον πλανήτη θα γιορτάσουν. Ασυνείδητα; Ενσυνείδητα; Εθιμικά; Ποιος αλήθεια να ξέρει.. Πάντως η Γέννηση του Θεανθρώπου γιορτάζεται με χαρά, με τραγούδια και κάλαντα, διανθισμένα με υπέροχες παραδόσεις που άντεξαν κι αντέχουν στο πνεύμα ενός δια της βίας άχρωμου, άοσμου και κακόγουστου, παγκοσμιοποιημένου, καινοφανούς, οικουμενίστικου κλίματος. Ευτυχώς. Γιατί σε πείσμα αυτών των προσπαθειών, ακόμα επιμένουμε να στολίζουμε το καραβάκι ή το δένδρο που σαν διάδημά του έχει τ’ αστέρι. Το Άστρο!! Τον επιλύχνιο αστέρα που καταυγάζει στις ψυχές μας εκείνη την παρηγορητική γαλήνη της προσμονής και της προσδοκίας, ότι το καινούργιο που θα γεννηθεί, θα καταφέρει ν’ αλλάξει , ό,τι οι αστέρες, οι αστερίσκοι κι οι… αστερισμοί δεν κατάφεραν να πετύχουν μέχρι σήμερα. Γιατί;
Διότι φίλοι μου, το φως που εκπέμφθηκε απ’ το βρέφος της ταπεινής φάτνης, είναι το ΟΝΤΩΣ ΦΩΣ. Είναι το ΦΩΣ ΕΚ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ, που χωρίς διακοπή, χιλιάδες χρόνια, φωτίζει και καθοδηγεί τα βήματα αυτών που το πίστεψαν και το πιστεύουν. Αλλά να, όπως ο Ιερός Αυγουστίνος λέγει: NISI CREDITERITIS, NON INTELLIGETIS !!! Δηλαδή, «Δεν μπορείς να καταλάβεις κάτι, αν δεν το πιστέψεις» !!! Η πίστη επομένως στο τελεσειουργούμενο –δηλαδή στην γέννηση – είναι αυτή που μας αναγεννά. Η πίστη μας ότι το Φως γεννιέται για μας. Για να μας καθαγιάσει και να μας ξεπλύνει απ’ τα ημαρτημένα. Αλλ’ όμως εμείς, οι πολλαπλώς ευεργετηθέντες, πώς ανταποδώσαμε κι ανταποδίδουμε την ευεργεσία; Με τον Σταυρό… Αν φίλοι μου η Γέννηση αποτελεί Θεϊκή συγκατάβαση σωτηρίας, με το Φως που μας επιδαψίλευσε η ταπεινή φάτνη, η… φωτεινή διαδρομή συμπληρώνεται και ολοκληρώνεται, με τον Γολγοθά και το Φως της Ανάστασης. Χριστούγεννα λοιπόν θα γιορτάσουμε σε λίγο. Για να ξαναθυμηθούμε ότι ο Θεός γεννήθηκε και γεννιέται, ξανά και ξανά, για να γεννηθούμε κι εμείς μαζί του. Για να συμπληρώσουμε με την παρουσία μας το άκρως σημειολογικά βουκολικό σκηνικό με την συμμετοχή των απλοϊκών, μα αγνών ποιμένων, των ζώων και του ουράνιου σώματος, του Αστέρος. Σε καιρούς σκοτεινών, άφωτων ή ημίφωτων οριζόντων. Σε καιρούς που καλύπτονται από τις ομίχλες και τις σκόνες που δημιουργούν οι γεννήσεις γήινων αστεριών και αστερίσκων, οι οποίοι βαυκαλίζονται κομψευόμενοι ότι κατέκτησαν τον κόσμο με μια αμφιλεγόμενη και ψευδεπίγραφη επιτυχία. Για λίγο όμως. Γιατί το ίδιο σύστημα που τους ντύνει με το λούστρο μιας ετερόφωτης παροδικής αναγνωρισημότητας, τους χρησιμοποιεί. Κι ύστερα; Ύστερα τους ξεχνάει και τους πετάει. Στην συνέχεια δε, ακολουθεί η αφάνεια, η ανυπαρξία και το σκοτάδι. Πού και πώς να βρουν όμως φως, μακριά απ το ζων Φως; Φευ!!! Ακολούθησαν τη γνωστή ανθρώπινη πεπατημένη. Αυτή, της με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, ολιγόχρονης δόξας, πληρώνοντας βεβαίως το τίμημα. Τι κρίμα αλήθεια!!!
Γιατί στο τέλος, «Ως εκλείπει καπνός εκλειπέτωσαν».
Εύχομαι από καρδιάς, ο καθένας μας να βρει τ’ αστέρι που θα τον οδηγήσει στην φάτνη, ταπεινό Προσκυνητή, με ό,τι έχουμε να προσφέρουμε στο νεογέννητο λαμπροφόρο βρέφος !!!
Καλά και Φωτεινά Χριστούγεννα του 2021
