Την περίοδο του κορωνοϊού, το νοσηλευτικό προσωπικό έδειξε πέρα από τον επιστημονικό τους ρόλο και τον υποστηρικτικό τους χαρακτήρα για την ψυχολογία των ασθενών
Στην δουλειά τους το νοσηλευτικό προσωπικό του Νοσοκομείου Άρτας, και πριν covid-19, κάνανε και κάνουν πράγματα που σε άλλους φαίνονται παράξενα ή υπερβολικά. Πάντοτε τηρούσαν τα υγειονομικά πρωτόκολλα για την ασφάλεια των ασθενών, αλλά και για την δική τους. Υπήρχε και υπάρχει μεγάλη σχολαστικότητα, κάτι που το οφείλουν και στην οικογένειά τους. Την εποχή όμως του κορωνοϊού, τα πράγματα φαίνεται ότι έλαβαν και μια περαιτέρω διάσταση: η επαγγελματική ευθύνη των νοσηλευτών, να φοράνε μάσκες και τηρούν τις οδηγίες και να ακολουθούν πρωτόκολλα έγινε πλέον κοινωνική και ατομική ευθύνη όλων των πολιτών και γενικότερα όλης της ανθρωπότητας. Τότε διαπιστώσαμε, πόσο δύσκολο είναι να κάνεις πράγματα που για άλλους είναι αυτονόητα και πόση μεγάλη πίεση είναι να δουλεύεις σε κλειστούς θαλάμους, χωρίς κοινωνικότητες και άλλες χαλαρότητες.
Από την άλλη αυξήθηκε πολύ το εργασιακό άγχος. Οι νοσηλευτές και το λοιπό προσωπικό δεν έχουν μόνο να αντιμετωπίσουν περιστατικά αρνητών covid-19, εκείνων που δεν θέλουν να φορούν μάσκες και να κρατάνε αποστάσεις, αλλά πρέπει να διαχειριστούν ασθενείς που επικοινωνούν, ασθενείς που δεν έχουν την φυσική παρουσία των οικογενειών τους, ασθενείς του φοβούνται. Ο ασθενείς της κλινικής είναι πολύ φοβισμένοι και νιώθουν μοναξιά, γιατί δεν έχουν κάποια άλλη επαφή με τον έξω κόσμο πέρα του κινητού τους. Όταν τους επιβεβαιώνουν ότι έχουν κορωνοϊό αυξάνεται κι άλλο η ψυχική και συναισθηματική τους φόρτιση.
Πέρα από τον αμιγώς επιστημονικό τους ρόλο, δηλαδή τις ιατρικές και νοσηλευτικές πράξεις που πρέπει να φέρουν εις πέρας, πρέπει να είναι δυνατοί και παρόντες στο κομμάτι της ψυχολογικής υποστήριξης. Προσπαθούν να πείσουν τους ασθενείς ότι παράλληλα, με τα φάρμακα και το οξυγόνο, πολύ καθοριστική είναι η ψυχική τους διάθεση, γι’αυτό και πολλές φορές κάνουν ό,τι χρειάζεται για φτιάξουν τη διάθεση των ασθενών.
Οι νοσηλεύτριες είναι οι Φύλακες – Άγγελοι των ανθρώπων που υποφέρουν από την ασθένεια. Η δύναμή τους είναι εσωτερική και πηγάζει από την αγάπη τους για τον άνθρωπο και την ζωή. Είναι οι δικοί μας άνθρωποι, που είναι μέλη της οικογένειάς μας, οι φίλοι μας, οι γνωστοί μας…
Τις ημέρες αυτές έδειξαν το πρόσωπό τους, το ανθρώπινο, το υποστηρικτικό. Οφείλουμε να είμαστε στο πλαίσιο του δυνατού, ανταποδοτικοί και εξίσου υποστηρικτικοί στην προσπάθεια και τον καθημερινό τους αγώνα.
Μεγάλη Τρίτη σήμερα. Διανύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα , εβδομάδα των Παθών.
Αυτές τις μέρες όλοι κυριευόμαστε από πνεύμα κατάνυξης και συγκίνησης για τα Πάθη του Χριστού μας με την κορύφωση στην Ανάσταση και το Άγιο Πάσχα. Οι οικογενειακές στιγμές είναι το κύριο χαρακτηριστικό των ημερών.
Κλείνουμε χρόνο ιδιαζουσών συνθηκών που μας επιβάλλουν την απόσταση από τους αγαπημένους μας.
Σε τέτοιες περιστάσεις πάντα σκεπτόμαστε και προσευχόμαστε για τους ασθενείς μας που περνάνε τον δικό τους Γολγοθά, νοσηλευόμενοι στο νοσοκομείο. Πιο έντονο το αίσθημα της μοναξιάς είναι των ασθενών με κορωνοιό. Δεν ονομάστηκε τυχαία νόσος της μοναξιάς.
Μοναξιά για τον ασθενή, μοναξιά και για τον υγιή. Η μοναξιά του ιού είναι πιο ύπουλη απ΄ό,τι είχαμε τολμήσει ποτέ να φανταστούμε…
Η απόλυτη μοναξιά για όσους πέρασαν την πόρτα του νοσοκομείου. Όλοι τους τελείως μόνοι, όμως με δυνατούς συμμάχους το νοσηλευτικό προσωπικό και τους γιατρούς, βγήκαν από τους θαλάμους Covid νικητές.
Χαρακτηριστική είναι η ευχαριστήρια επιστολή που στάλθηκε στο σωματείο εργαζομένων του Γενικού νοσοκομείου Άρτας, περιγράφοντας την εμπειρία της .
Ονομάζομαι Ε.Π.. και νοσηλεύτηκα από τις 16/3/2021 στο δωμάτιο 317/1 ως ασθενής με Covid 19, στην πρώην ουρολογική κλινική του ΓΝ Αρτας.
Έχοντας ιστορικό καρκίνου, τα τελευταία τρία χρόνια κάνω τακτικότατα χρήση δημοσίων μονάδων υγείας.
Γνωριζω πολύ καλά την υπομονή που χρειάζεσαι για αυτό. Γνωριζω όμως πλέον, παρατηρώντας όλα αυτά τα χρόνια, ότι οι καθυστερήσεις σπάνια οφείλονται στο προσωπικό.
Οι καθυστερήσεις οφείλονται στις μόνιμα υποστελεχωμένες κλινικές, στα υποστελεχωμένα ιατρεία!!!
Λίγοι πρέπει να εξυπηρετήσουν εμάς τους πολλούς…
Πριν την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο πέρασα οκτώ ώρες σε ένα από τα ψυχρά δωμάτια του ισογείου, που υποδέχονται τους ασθενείς με COVID-19, πριν αποφασιστεί η εισαγωγή τους.
Οχτώ μακρόσυρτες ώρες…οκτώ ώρες παρέα με ένα βιβλίο που είχα πετάξει στην τσάντα μου.
Όσοι ασχολήθηκαν μαζί μου εκεί, ασχολήθηκαν με την καρδιά τους όλη. Μετά από μήνες εκεί στα εξωτερικά δέχτηκα ένα ζεστο άγγιγμα από κάποιον ξένο…
Καποια νοσηλεύτρια ντυμένη σαν αστροναύτης, μου έπιασε το χέρι και μου ψιθύρισε «όλα θα πάνε καλά, θα το δεις». Φλέβες σπασμένες στα χέρια μου, συνηθισμένο σκηνικό για μενα, δεκάδες τα συγνώμη από τον κάθε νοσηλευτή ή γιατρό που προσπαθούσε να μου πάρει αίμα..
Μια άγνωστη νοσηλεύτρια πήγε στο κυλικείο και μου έφερε νερό… δώρο από τα λίγα αφού δεν επιτρέπεται να πλησιάσεις κανέναν!!!
Κοντά στις δέκα το βράδυ κατέληξα σε ένα δωμάτιο…
Μπήκα σε ένα δωμάτιο καθαρό και επιτέλους ζεστό!!!
Η γλυκύτατη νοσηλεύτρια που είχε βάρδια ήρθε και μου έβαλε όρους, αντιβιώσεις, αντιπυρετικά…
Εκτός από όλα αυτα όμως, μου προσέφερε και το σάντουιτς που είχε φέρει μαζί της γιατί η κουζίνα ήταν κλειστεί κι εγώ είχα χάσει το βραδινό!!!
Παρέμεινα στο νοσοκομείο οχτώ βραδιά και η κάθε μέρα ήταν μια έκπληξη…
Χωρίς καμία εξαίρεση όλοι οι εργαζόμενοι ήταν κάτι παραπάνω από ευγενικοί, από εξυπηρετικοί, από ανθρώπινοι και ζεστοί!!!
Κι ολα προσφερόταν από την καλή τους την καρδιά και από το φιλότιμο τους!!
Χαιρόταν με την καλή πορεία της υγείας μας και δημιουργούσαν ένα τεράστιο αίσθημα ασφάλειας σε εμάς τους νοσηλευόμενους.
Σήμερα Παγκόσμια Ημέρα Υγείας στέλνω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εκεί πάνω στο λόφο Περανθης!!!
Μη μπορώντας να στείλω στον καθένα χωριστά ένα μήνυμα αποστέλλω το κείμενο αυτο σε όλους, σας μέσω του Συλλόγου Εργαζομενων και παρακαλώ να κοινοποιηθεί το παρόν και στον Διοικητή του Νοσοκομείου.
Σας ευχαριστώ όλους
Εφη Π.»
Σε καλά χέρια βρίσκονται όλοι οι ασθενείς, τις δύσκολες αυτές ημέρες που βιώνει η ανθρωπότητά μας. Η διοίκηση, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Γενικού Νοσοκομείου Άρτας, μπορεί και κρατάει υψηλό το επίπεδο της νοσηλευτικής φροντίδας και απέδειξε την περίοδο αυτή, αφενός την επιστημονική επάρκεια, αλλά πάνω απ’όλα ότι μπορεί να σταθεί στον συνάνθρωπο ασθενή και την οικογένειά του, με αίσθημα ευθύνης και αλληλεγγύης. Για τον λόγο αυτόν και όλοι όσοι είχαν την «τύχη» να νοσηλευτούν, μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για τις δυνατότητες του προσωπικού και την οργάνωση του νοσοκομείου στην αντιμετώπιση των δύσκολων καταστάσεων που έχουν προκύψει.
Ευχόμαστε Χρόνια πολλά και καλή Ανάσταση στο προσωπικό του Νοσοκομείου Άρτας και καλή ανάρρωση στους ασθενείς.
