του Γιάννη Καϊντάση
Η επιστροφή στην κανονικότητα, είναι για πολλές οικογένειες συνυφασμένες με την επιστροφή στο σχολείο των παιδιών. Η τηλεκπαίδευση σε μεγάλο βαθμό στήριξε την εκπαιδευτική διαδικασία, ως μια λύση ανάγκης, ως προσωρινό μέτρο, αλλά παρόλα αυτά δεν είχε έτοιμες τις κοινωνικές και οικονομικές υποδομές για να συνεχίσει περισσότερο. Οι γονείς με μικρά παιδιά, έπρεπε να μένουν στο σπίτι το πρωί, καθώς το πρωινό σχολείο δεν λειτουργούσε… Πέραν των άλλων έπρεπε να επιμεληθούν το διάβασμα της επόμενης ημέρες, τα ζητήματα του παιχνιδιού και ό,τι είναι απαραίτητο προκειμένου να λειτουργήσει με όρους κανονικότητας μια οικογένεια. Από την άλλη οι ελεύθεροι επαγγελματίες, αλλά και οι δημόσιοι ή οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έπρεπε να βρουν χρόνο και διάθεση για να τα συνδυάσουν όλα αυτά. Στην περίοδο του covid19 η οικονομία δεν έπαψα και έστω και νωχελικά υπολειτουργούσε, έχοντας ανάγκη το ανθρώπινο δυναμικό της, ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Το παράδειγμα αυτό, το οποίο βιώσαμε όλοι μας, αποδεικνύει ότι όλα τα μέτρα που πρέπει να λαμβάνονται, δεν μπορεί να είναι χρήσιμα και αποδοτικά, αν δεν συνυπολογίζονται με ακρίβεια όλοι εκείνοι οι παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν μια κατάσταση. Τα νέα θέματα και οι προτάσεις που σαν κεραυνοί εμφανίζονται στο προσκήνιο καθημερινά και μας τρομάζουν με τον κρότο και την λάμψη τους, βρίσκουν αντιμέτωπα μια σωρεία ζητημάτων που σχετίζονται με την πραγματικότητα. Καλή η εργασία από το σπίτι, αλλά αν ο εργαζόμενος δεν έχει ένα ήσυχο περιβάλλον να μην αποσπάται από την οικιακή του καθημερινότητα, είναι βέβαιο ότι δεν θα έχει την αποδοτικότητα που πρέπει. Αν δεν έχει την αποδοτικότητα που είναι απαραίτητη, τότε θα πρέπει να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στο εικοσιτετράωρό του, ή θα έχει μεγαλύτερη ψυχολογική πίεση, ή θα αποκτήσει εργασιακό άγχος σε ένα μέρος όπου θα πρέπει να αφήνει εκτός τα επαγγελματικά του προβλήματα, δηλαδή το σπίτι.
Ο χώρος εργασίας, όπως και ο χρόνος εργασίας, πρέπει να είναι διακριτός από τους άλλους χώρους και χρόνους. Γιατί όταν η διάκριση χάνεται, τότε προσβάλλονται άμεσα αγαθά τόσο του εργαζόμενου, όσο και του δυτικού πολιτισμού. Και αυτό που διαπιστώσαμε από την τηλεκπαίδευση είναι ότι το παιδικό δωμάτιο δεν μπορεί να μετατραπεί σε επέκταση της ψηφιακής σχολικής τάξης, ότι οι γονείς δεν μπορεί να είναι τμήμα τεχνικής υποστήριξης του παιδιού, έτσι ώστε ανά πάσα ώρα και στιγμή να ελέγχουν αν έχει καλό σήμα στο διαδίκτυο ή αν οι κάμερες και τα μικρόφωνα λειτουργούν σωστά. Επίσης το πιο σημαντικό που προέκυψε είναι το γεγονός ότι ένα παιδί, που έκανε μάθημα τηλεκπαίδευσης εκεί που έχει το γραφείο του και το κρεββάτι του, ενώ όταν είχε σχολείο εκεί ήταν το μικρό του καταφύγιο, τώρα έχασε αυτό το στοιχείο της ατομικότητας και ήθελε να φύγει από εκεί…
Και στο σημερινό σχόλιο, δεν αναφέρθηκα στους φορείς της πραγματικής τηλεκπαίδευσης, τους δασκάλους και τους καθηγητές και αυτό επειδή, ήθελα να κατανοήσουμε όλοι ότι όταν μιλάμε για τηλέ -κάτι, καλό είναι να υπολογίζουμε όλους τους παράγοντες και την πραγματικότητα που μπορεί να επηρεαστεί από την αλλαγή τους.
*Εκδότης – Δ/ντης Σύνταξης.
