Ένας νόμος τερατούργημα. Δεν φτάνει που οι προηγούμενοι νόμοι είχαν κενά έρχεται και αυτός να το << τερματίσει>>. Πού όμως θέλουν να το πάνε. Έχουν γνώμονα την ψυχική υγεία του παιδιού ή θέλουν να εξυπηρετήσουν πάλι συμφέροντα, διαλύοντας και τον θεσμό της οικογένειας. Της εστίας. Γιατί, ναι και μια οικογένεια χωρισμένων γονέων πάλι οικογένεια αποτελεί η μάνα με τα παιδιά σπίτι της και αντίστοιχα, γιατί υπάρχουν και καλοί πατεράδες.
Υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις αιτίας διαζυγίου. Όταν παντρεύεται κάποιος δεν το κάνει με την προοπτική να χωρίσει αλλά για να δημιουργήσει οικογένεια, να κάνει παιδιά να πορευτεί με τον ή την σύντροφό του. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν πολλοί γάμοι που δεν τα καταφέρνουν και για τον λόγο αυτό υπάρχει το διαζύγιο, η λύση του γάμου.
Το καλό σενάριο είναι οι γονείς να τα έχουν βρει μεταξύ τους και να χωρίσουν ήρεμα με ωριμότητα και υπευθυνότητα απέναντι στις νέες συνθήκες που θα δημιουργηθούν για τα παιδιά τους. Τότε δεν χρειάζονται νόμοι. Αρκεί ένα συναινετικό διαζύγιο και μια ομαλή και ανθρώπινη επικοινωνία με κοινή προσπάθεια για ευτυχισμένα παιδιά, τα δικά τους παιδιά. Με θυσίες πάντα, επειδή για να μεγαλώσεις υγιή και ευτυχισμένα παιδιά πρέπει να παραμερίζεις το εγώ και να θέτεις προτεραιότητες. Και προτεραιότητα πάντα πρέπει να είναι τα παιδιά.
Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν και διαζύγια <<ματωμένα>> και <<ακριβοπληρωμένα>> όχι μόνο οικονομικά αλλά πάνω από όλα ψυχολογικά. Κρατούν καιρό στις αίθουσες των δικαστηρίων και όλα αυτά από ένα εγωισμό, μια εκδίκηση ή για τα χρήματα και την περιουσία, ακόμα και χρησιμοποιώντας το παιδί ως μέσο πίεσης και εκβιασμού προς τον αντίδικο. Εκεί μπορεί μεν να αποφασίζει ο δικαστής, όμως πραγματικά αν δεν θέλει κάποιος να πράξει τα δέοντα, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αποτελεσματικός τρόπος επιβολής του νόμου.
Πώς γίνεται, λοιπόν, εκεί που δεν υπάρχει καμία επικοινωνία να υπάρξει συνεπιμέλεια;
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Δεν είναι εκ των πραγμάτων εφικτό δύο γονείς που δεν έχουν καμία επικοινωνία να μπορέσουν να συνεργαστούν για το καλό των παιδιών.
Που προστατεύει ο νόμος αυτός τα παιδιά όταν τους δίνει μια βαλίτσα στο χέρι;
Γιατί πρέπει να πληρώσουν για ακόμη μια φορά τα παιδιά;
Είναι βέβαιο ότι την επόμενη περίοδο, όταν θα αρχίσει η εφαρμογή αυτού του νόμου- τερατουργήματος, βροχή υποθέσεων συνεπιμέλειας θα κριθούν στις αίθουσες των δικαστηρίων. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι οι δικαστές θα κρίνουν με γνώμονα το συμφέρον πρωτίστως των παιδιών, πράγμα που δεν έπραξε η κυβέρνηση στο νομοθέτημα της. Ότι θα κρίνουν κατά περίπτωση και όχι με την οριζόντια, προκρούστεια λογική, που διαπνέει από άκρη σε άκρη το νόμο που ψήφισαν μόνοι τους οι κυβερνητικοί βουλευτές. Και, μάλιστα, όχι όλοι τους.
Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο αποδεικνύεται ότι οι αποφάσεις αυτής της κυβέρνησης βάζουν βόμβα σε θεμελιώδεις αξίες της κοινωνίας. Και αυτό είναι πλέον κάτι που ήδη το αντιλαμβάνονται οι πολίτες.
ΡΑΝΙΑ ΓΚΙΖΑ : ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
