ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΗΣ Ν.Ε. ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΑΡΤΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΕΡΕΤΗ
Σοφά λέει ο λαός μας: « Ο κακός ο καιρός περνάει, ο κακός ο γείτονας δεν περνάει.»
Η οικονομική κρίση και η πανδημία έχουν ημερομηνία λήξης, μακρινή και κοντινή αντίστοιχα. Η άμεση γειτνίασή μας όμως με Τούρκους, Σλάβους και Αλβανούς δεν θα λήξει ποτέ. Και η κακή σχέση μαζί τους επιδεινώνει την οικονομική δυσπραγία.
Η αρχή ότι «οι λαοί δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα μεταξύ τους», αποτελεί εφεύρεση κάποιων διανοουμένων, όχι των λαών. Γι’ αυτό και την διαψεύδει συνεχώς η ιστορική εμπειρία. Ο κόσμος δεν χωρίζεται μόνο με οικονομικά κριτήρια σε πλούσιους και φτωχούς, όπως πιστεύει η ριζοσπαστική αριστερά, αλλά και με θρησκευτικά κριτήρια (χριστιανοί, μουσουλμάνοι κ.λ.π.) και με εθνολογικά κριτήρια.
Η γειτονιά των Βαλκανίων έχει πολλούς τέτοιους διαχωρισμούς, εθνικούς, γλωσσικούς, θρησκευτικούς, πολιτισμικούς. Γεγονός που την κάνει μια επικίνδυνη γειτονιά. Μεγαλύτερος κίνδυνος όλων η πολυπληθής και επιθετική Τουρκία. Θέλουμε να το ξεχνάμε, παρά την εισβολή στην Κύπρο και τις συνεχείς παραβιάσεις στο Αιγαίο, γι’ αυτό και το 2015 θέσαμε υπό αμφισβήτηση τη σπουδαιότερη συμμαχία μας, τη συμμετοχή μας στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ελλάδα προσανατολίστηκε «ψυχή τε και σώματι» στην Ε.Ε. για να διασφαλιστεί από τον τουρκικό κίνδυνο. Το ευρώ για μας αποτελεί ασπίδα απέναντι στις τουρκικές βλέψεις, όχι νομισματικό εργαλείο. Εναλλακτική λύση δεν υπάρχει, ας μην έχουμε αυταπάτες, όπως είχε ο Τσίπρας.
Πρέπει όμως να κατανοήσουμε έμπρακτα ότι η αξία μιας συμμαχίας για ένα της μέλος, καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου μέσα στο σύνολο της συμμαχίας. Δηλαδή, οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς. Τα δίκαια της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και προγράμματα στήριξης. Προϋπόθεση για την άσκηση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής αποτελεί η λύση του προβλήματος της εθνικής βιωσιμότητας, όχι μόνο σε λογιστική, αλλά κυρίως σε παραγωγική βάση. Οι εθνικοί πόροι πρέπει να αντιμετωπισθούν με γεωπολιτικά και στρατηγικά κριτήρια, όχι ως αριθμητικοί δείκτες. Το 1% του εθνικού εισοδήματος που προέρχεται από την άνοδο του τουρισμού, δεν είναι το ίδιο με το 1% που δίνει μια σύγχρονη εξοπλιστική βιομηχανία.
Όπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρωτιέται τι θα κάνει σε δέκα χρόνια, αλλά αν θα βγάλει τη νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται από την έλλειψη μακρόπνοων σχεδίων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα.
Εθνικό συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής δεν καταφέραμε ακόμη να έχουμε. Τελευταία διπλωματική και στρατηγική επιτυχία ήταν η ένταξη της Κύπρου στην Ο.Ν.Ε.. Μετά περάσαμε σε αντιφατικές συμπεριφορές. Ο Καραμανλής απείλησε με βέτο αν έβαζαν τη FYROM στο ΝΑΤΟ πριν λυθεί το ονοματολογικό, μεταφέροντας την πίεση στην πλευρά μας, αφού οι σύμμαχοι δε νοιάζονταν τόσο για το όνομα της χώρας, όσο για την ένταξή της στη συμμαχία. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Τσίπρας τους αναγνώριζε σαν Μακεδόνες -πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας. Η σημερινή κυβέρνηση έχει υποκριτική στάση, έξω τηρεί τη συμφωνία και μέσα την αποκαλούν «η γειτονική χώρα». Μέσα σε δεκατρία χρόνια αλλάξαμε θέση τρεις φορές σε ένα εθνικό θέμα. Ποιος θα μας πάρει στα σοβαρά ;
Πιστεύει κανείς πως υπάρχει δημοσιογράφος ή εκφωνητής ειδήσεων στον κόσμο που θα γράψει ή θα πει « ο Μακεδόνας – πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας Πρωθυπουργός… ή αθλητής» αντί «ο Μακεδόνας Πρωθυπουργός» ή «ο Μακεδόνας αθλητής»; Οι επόμενες γενιές στο κέντρο των Βαλκανίων θα μεγαλώσουν, αναγνωρισμένοι κι από μας, σαν Μακεδόνες και κάποια στιγμή μοιραία θα νιώσουν περιορισμένοι στη Βόρεια Μακεδονία. Δε λύσαμε το πρόβλημα, το μεταθέσαμε διογκωμένο στους απογόνους μας.
Συνυπολογίζοντας την επιρροή της Τουρκίας στην Αλβανία του Ράμα και την αδυναμία μας να προστατεύσουμε την εθνική μειονότητα στη Βόρειο Ήπειρο, το μέλλον διαγράφεται προβληματικό.
Ελπίδες γεννούν οι αλλαγές από συντηρητικές σε σοσιαλιστικές και οικολογικές κυβερνήσεις στους ισχυρούς της γης. Μπάιντεν αντί Τραμπ στις ΗΠΑ, Πράσινοι αντί Μέρκελ στη Γερμανία. Μένει όμως να τις αξιοποιήσουμε προς όφελός μας, επαναφέροντας τη λογική και τους σοσιαλιστές στο πολιτικό προσκήνιο. Και μαζί τους την ελπίδα…
