Ο Κώστας Κοντογιάννης, ήταν ο άνθρωπος που χαιρόσουν να συζητάς μαζί του. Χαιρόσουν, επειδή ήξερες ότι απέναντί σου έχεις έναν φίλο με μεγάλες ευαισθησίες και πάνω απ’όλα με φυτευμένη στην ψυχή του την ανάγκη της ελευθερίας. Η ελευθερία για τον Κώστα βρισκόταν στην επιστήμη, στην λογική εξήγηση των πραγμάτων, στην έρευνα και στα βιβλία. Όμως με μια σημαντική προϋπόθεση… την ατελείωτη και ασυμβίβαση αγάπη για τον άνθρωπο, για την φύση και κυρίως για την ζωή. Δεν πίστευε σε θρησκείες και πολιτικά ρεύματα, σε θεωρίες και -ισμούς. Μόνη πίστη αταλάντευτη για αυτόν ήταν ο ανθρωπισμός και ό,τι αυτός μπορεί να συμπεριλάβει.
Τον Κώστα τον γνώρισα από τα μαθητικά μου χρόνια και στην συνέχεια στο αρτινό φόρουμ στο ίντερνετ www.artinoi.gr, μου έκανε εντύπωση την εποχή εκείνη, ότι είχε ανεπτυγμένο έναν απολιτίκ χαρακτήρα, αλλά στην πραγματικότητα είχε μια ενσυνείδητη πολιτική στάση απέναντι σε όλα τα δεδομένα της σύγχρονης ελληνικής και ευρωπαϊκής σκηνής. Παρά το γεγονός ότι δεν άντεχε να ακούει για εμμονές πολιτικής, θρησκευτικής και κοινωνικής φύσης, στεκόταν με αγάπη στον συνομιλητή του και διακήρυσσε με τον τρόπο αυτόν την εκπληκτική του αποδοχή ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει τα δικά του σεβαστά πιστεύω.
Ο ίδιος είχε ως στάση ζωής το «Νήφε και μέμνησο απιστείν» του Επίχαρμου, το οποίο σήμαινε να είσαι νηφάλιος και να θυμάσαι να δυσπιστείς. Σε όλες του τις συζητήσεις ήταν σοβαρός και βαρύς, όμως με ατίθασο και πολλές φορές σκληρό χιούμορ, σε τέτοιο βαθμό ώστε μετά από κάθε ζυθοποσία που συνήθως συντρόφευε κάθε κοινή μας έξοδο, έφτανες στο σημείο να αμφισβητείς την κοσμοθεωρία σου.
Ένα ελεύθερο πνεύμα ήταν ο Κωνσταντίνος Κοντογιάννης, ένας αληθινός κύριος. Τους τελευταίους μήνες αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με την υγεία του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χαρεί την καθημερινή του βόλτα και την δια ζώσης συζήτηση με τους φίλους του. Παρόλα αυτά, ήταν πάντοτε διαυγής, με τον καλό λόγο για όλους τους συνανθρώπους μας, ακόμη και για εκείνους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον είχαν αδικήσει και πάντοτε με αληθινό και ειλικρινές ενδιαφέρον, τόσο για τα μικρά πράγματα, τα επίγεια και τα φθαρτά όσο και για τα μεγάλα, τα αιώνια και τα αθάνατα.
Η φιλοσοφία, ήταν το μεγάλο φάρμακο που γαλήνευε τον Κώστα και τους συνομιλητές του. Και θα λείψει από όλους μας ο τρόπος που προσέγγιζε τα πράγματα, που ονειρευόταν έναν κόσμο, μακρυά από δεισιδαιμονίες και προλήψεις και το πιο σημαντικό, η φαντασία του να θέλει να έρθει μια ανθρωπότητα καλύτερη, με την λογική και την επιστήμη να λύνουν προβλήματα και να ενώνουν τον πλανήτη.
Η εφημερίδα συλλυπείται τους συγγενείς του εκλιπόντος και ιδίως την μοναχοκόρη του Δέσποινα.
ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΚΑΛΟ ΦΙΛΟ ΚΩΣΤΑ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
