Του Χρήστου Μέγα
Η επέτειος των 200 χρόνων από την παλιγγενεσία και τα 140 από την απελευθέρωση της Άρτας, πέρασε στα «βουβά» για την πόλη μας.
Δεν εξετάζω ποιος φταίει. Αναφέρομαι στο επετειακό κενό. Επισημαίνοντας με την ευκαιρία τον ιστορικό ρόλο της Άρτας, του Πέτα, του Κομποτίου, των Ραδοβιζίων, του Γριμπόβου και όλων των χωριών του Κάμπου και των ορεινών τόσο κατά την προεπαναστατική περίοδο, όσο και ακολούθως, σε όλες τις σημαντικές στιγμές του Ελληνισμό.
Αναφέρομαι στο καριοφίλι που ακούστηκε σε κάθε πλαγιά ετούτου του τόπου κροταλίζοντας τη λέξη «Ελευθερία».
Για την πάλλουσα από εθνική περηφάνια καρδιά του αγράμματου ξεσηκωμένου, μα φλογερού πατριώτη, που «σήκωσε τουφέκι», κατά πως λέει ο Μακρυγιάννης, για την απελευθέρωση της πατρίδας. Και καλόν είναι να τον θυμόμαστε και να τον τιμώμαι.
Μιλάω για μια ιστορία με ιδέες και ήρωες, σε μια αδιάληπτη συνέχεια και ιστορική συνέπεια…
Όταν πρόκειται για την Ελευθερία πρέπει να υποχωρούν οι εγωισμοί, οι μέτριοι να καλούν και τους αξιώτερους για την επιτυχία των εκδηλώσεων. Η Αρχαία Αμβρακία, η Βυζαντινή Άρτα, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του ’21, η αντίσταση και το Κομμένο είναι ενιαία και αδιάσπαστη εθνική μνήμη. Δεν μπορούν να διασπαστούν από μικροεγωισμούς ή να περιθωριοποιηθούν από ανικανότητα.
Γι αυτή την (συγκυριακή) ασυνέχεια της μνήμης και της πόλης, για την προσβολή των ηρώων κάποιοι ευθύνονται!
Θα μου πει κανείς: Μήπως είναι η πόλη της… έξωσης. Δεν χωρά ο Μακρυγιάννης, ο Καραϊσκάκης, οι ήρωες του ‘21, οι επαναστάτες των Τζουμέρκων και των Ραδοβιζίων, οι θρύλοι των Πέντε Πηγαδιών, οι απελευθερωτές του 1912-13, οι αντιστασιακοί του 1040-44. Δεν χωρά σήμερα η θρυλική Αναγέννηση σε ένα μικρό γραφειάκι στην πόλη, δεν έχει ένα εμβληματικό κτήριο στον ιστό της πόλης το Πανεπιστήμιο μας…
Το μόνο που δεν μας είπαν οι ταγοί της πόλης μας είναι ότι «τι να κάνουμε, αυτή είναι η Άρτα…»
Όχι, δεν είναι αυτή η πόλη μας, οι άνθρωποί της, τα χωριά της Άρτας. Ο κόσμος αγωνιά για μια ευκαιρία, για μια εξωστρεφή-αναπτυξιακή εκδήλωση, για την ένταξη του Νομού στον αναπτυξιακό-δημιουργικό χάρτη.
Ουδόλως ενδιαφέρεται εάν οι εσωκομματικές καντρίλιες θα φέρουν τον άλφα ή τον βήτα στην τάδε ή δείνα θέση. Ούτε για την σκακιέρα των ατόμων που διεκδικούν ρόλους σε (θεατρικά) έργα που δεν αναβαίνουν στο «σανίδι» της ζωής.
Οι υπόγειες διαδρομές που οδήγησαν στην βουβή επέτειο δεν ταιριάζουν στην Άρτα.
