Δυο χρόνια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και μπορούμε να πούμε με κάθε βεβαιότητα, ότι είναι από τα πλέον περίεργα χρόνια που έχουμε βιώσει ως κοινωνία και κράτος.
Σε αυτό βέβαια δεν μπορούμε να επιρρίπτουμε τις ευθύνες στο κυβερνών κόμμα, αλλά επειδή ως τμήμα της ανθρωπότητας βιώνουμε μια κατάταση κρίσης, μια υγειονομική πανδημία, η οποία έχει σαφείς προεκτάσεις σε κάθε επίπεδο της ατομικής και κοινωνικής ζωής.
Πως στα χρόνια αυτά η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μπόρεσε να διαχειριστεί αυτήν την κατάσταση; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι επειδή δεν μπορεί να αξιολογηθεί μια κυβέρνηση από το έργο που έχει προσφέρει αυτήν την περίοδο, αλλά μόνο από τον τρόπο με τον οποίον διαχειρίστηκε την κρίση αυτή σε επίπεδο κράτους.
Στο παρόν σημείωμα δεν θα μπούμε στην διαδικασία να αξιολογήσουμε την κυβέρνηση για την αποτελεσματικότητα της, στον τομέα αυτόν, επειδή η κρίση υφίσταται ακόμη και η αντιμετώπισή της δεν είναι σαφώς μια διαδικασία ολοκληρωτικής λύσης, αλλά σχετίζεται με καθημερινούς επαναπροσδιορισμούς στάσεων και αποφάσεων, σύμφωνα με την κατάσταση όπως διαμορφώνεται σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο και βάσει των κατευθυντηρίων γραμμών που οι επιστήμονες και οι διεθνείς οργανισμοί, όπως ο Π.Ο.Υ. θέτουν.
Μπορούμε όμως να κάνουμε μια άλλη διαπίστωση: Η κρίση ήταν εκείνο το στοιχείο, που έδωσε την δυνατότητα να προχωρήσουμε σε μια σειρά από αλλαγές, που δεν θα μπορούσαν αλλιώς να συμβούν. Μάλιστα συγκρινόμενοι κάποτε με το θαύμα της Λετονίας, έλεγαν ότι η χώρα αυτή έκανε ένα ψηφιακό άλμα, επειδή οι δομές που ήδη είχε ήταν τόσο αλλοτριωμένες, που η αλλαγή ήταν η μόνη διέξοδος.
Εδώ στην Ελλάδα, οι αλλαγές ήταν πάντοτε δύσκολες και έχουμε πραγματικά αντιλήψεις που ακολουθούμε στην δημόσια διοίκηση από την εποχή των Οθωμανών. Η κρίση συνέβαλε, ώστε άμεσα, γρήγορα και χωρίς τις συνηθισμένες αντιρρήσεις να τεθούν οι βάσεις της ψηφιακής ανασυγκρότητησης της χώρας. Αυτό είναι το μεγάλο υπερ…
Από την άλλη τα δυο αυτά χρόνια, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι και η Αντιπολίτευση, σε ένα μεγάλο ποσοστό, επέδειξε μια στάση “εκεχειρίας” απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με αίσθημα ευθύνης αντιλήφθηκε την δυνατότητα να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αλλά και την ευαισθησία στα θέματα της κρίσης.
Όμως η κόπωση που επήλθε στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, είχε ως αποτέλεσμα, η αντιπολίτευση τους τελευταίους μήνες να επαναπροσδιορίσει την στάση της και να εισάγει πάλι στο προσκήνιο τον αντιπολιτευτικό λόγο, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, είναι ιδιαίτερα προσεκτικός και στοχευμένος.
Τόσο το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, όσο και το ΚΙΝΑΛ (ή ΠΑΣΟΚ) έχοντας για μεγάλο χρονικό διάστημα κρατήσει χαμηλούς τους τόνους, αναζητούν χρόνο και σωστό περιβάλλον για να επαναπροσδιορίσουν την πολιτική τους θέση σε μια κοινωνία, που σε μεγάλο βαθμό έχει μεταλλαχθεί και έχει πλέον άλλους στόχους και άλλες κατευθύνσεις.
Είναι όμως σημαντικό και κάτι άλλο: Το κόμμα της ΝΔ αισθάνεται ισχυρό, έχοντας δίπλα του όλα τα ΜΜΕ. Όμως αυτό δεν φαίνεται να αρκεί. Η πολιτική δεν αρκεί να ασκείται μόνο από τα πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, αλλά οφείλει να επαναπροσδιοριστεί και σε επίπεδο βάσης. Και εκεί είναι κάτι που πάσχει το κυβερνών κόμμα καθώς έχει επαναπαυτεί στην χαλαρή άσκηση της εξουσίας… Αντίθετα με τα άλλα κόμματα.
Δυο χρόνια κυβέρνηση και Δυο χρόνια αντιπολίτευση
