Είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα η συνέντευξη του Δημήτρη Στεργιούλη, την οποία εκτενώς δημοσιεύουμε στις σελίδες 16 έως και 17 της εφημερίδας μας, καθώς για πρώτη φορά διαφαίνεται πλήρως η πραγματικότητα για τα αποτελέσματα από τα υδροηλεκτρικά έργα στα ορεινά χωριά μας.
Η κοινότητα Θεοδωριάνων ήταν η πρώτη στην περιοχή της Άρτας, όπου το έτος 1999 δέχθηκε την πρώτη επενδυτική πρόταση για την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού φράγματος στην περιοχή, με την προοπτική ότι από την κατασκευή και λειτουργία του θα δημιουργούνταν πολλές θέσεις εργασίας (σημαντικό για ένα ορεινό χωριό), ότι θα υπήρχε ένα ποσοστό υπερ της κοινότητας, για να κατασκευάζει έργα υποδομής και ένα ποσοστό υπερ των κατοίκων της περιοχής, που θα πιστωνόταν στους λογαριασμούς του ρεύματος.
Το έργο έγινε και χωρίς να επιμείνω στους μεγάλους αγώνες που στο μεταξύ άρχισαν, προκειμένου να μην καταστούν τα Θεοδώριανα και η ευρύτερη περιοχή σε ELDORADO των επιχείρησεων Ανανεώισμων Πηγών Ενέργειας, διαφάνηκε, σύμφωνα με τον κ. Στεργιούλη, ότι το φράγμα όχι μόνο δεν ήταν ασφαλές για το περιβάλλον, αλλά δημιούργησε τεράστια οικολογική ανατροπή στο οικοσύστημα του ποταμιού, που είχε εγκατασταθεί.
Τόσο η μη τήρηση των αρχικών περιβαλλοντικών όρων, όσο κυρίως η ίδια η παρέμβαση καθεαυτή, είχε ως αποτέλεσμα να ανατραπεί η ισορροπία στον τρόπο ζωής των ψαριών του ποταμιού και να εξαφανισθεί η δίβρα που διαβιούσε σε εξάρτηση με το οικοσύστημα της άγριας πέστροφας στην περιοχή.
Η μεγάλη φενάκη ήταν οι θέσεις εργασίας… Αυτές εξαντλούνται σήμερα μόνο στον φύλακα του έργου και μόνο. Κανένας άλλος νέος ή όχι και τόσο νέος κάτοικος της περιοχής δεν έχει πάρει ούτε ένα μεροκάματο μετά την κατασκευή του έργου από την ΜΗΧΑΝΙΚΗ και εδώ που τα λέμε, φυσιολογικό είναι να μην χρειάζεται άλλο προσωπικό.
Αυτό όμως το γνώριζαν από την αρχή, κάνοντας τον προϋπολογισμό της επιχείρησης και κυρίως το επιχειρηματικό σχέδιο: παρόλα αυτά για πολλά χρόνια, η καραμέλα της απασχόλησης, ήταν εκείνη που χρησιμοποιούνταν στα χείλη των υποστηρικτών των συγκεκριμένων έργων, γεγονός που ακόμη και σήμερα συνεχίζεται.
Ας φθάσουμε και στο ζήτημα των ανταποδοτικών οφελών που οι τοπικές οικονομίες έχουν. Στα τόσα χρόνια (σχεδόν 20 ετία) τα μόνα χρήματα που πήρε η Κοινότητα έφθασαν μόνο για την ασφαλτόστρωση ενός τμήματος δρόμου. Αυτό ήταν το αναπτυξιακό έργο, το οποίο πρόσφερε η κατασκευή του φράγματος, το οποίο από την δική του θέση, κατέστρεψε το μικροοικοσύστημα της περιοχής.
Όσον αφορά τα χρήματα που έλαβαν οι κάτοικοι της περιοχής, αυτό είναι πραγματικά κάτι που θα προκαλέσει γέλιο: μόνο σαράντα ευρώ έχουν πιστωθεί μέχρι σήμερα στους λογαριασμούς των ενεργών νοικοκυριών που έχουν συνδέσεις ρεύματος. Αυτά είναι τα σύγχρονα τριάκοντα αργύρια, με τα οποία οι «επενδυτές» εξαγόρασαν τις συνειδήσεις και την ανοχή των τοπικών κοινωνιών.
Έχουμε λοιπόν μια ζώσα ιστορία να μας διδάξει: Τα Θεοδώριανα, το ενεργειακό πείραμα της περιοχής μας έχουν δείξει τον δρόμο και πως η φενάκη των υδροηλεκτρικών φραγμάτων δεν είναι δυνατόν εύκολα να γίνει πλέον ανεκτή.
Στο παιχνίδι μπήκαν και οι Σύλλογοι των Μελισσουργιωτών αυτήν την περίοδο, δείχνοντας ότι πλέον ο δρόμος των αποφάσεων δεν πρόκειται να είναι εύκολος…
Τα Θεοδώριανα μας δείχνουν τον δρόμο για τα υδροηλεκτρικά
