Προβληματίστηκα πολύ πριν να αρχίσω αυτό το σημείωμα, γιατί πολλές φορές βλέπουμε ότι σε κάποιες περιπτώσεις, το καλύτερο είναι να περιμένεις να εξελιχθούν οι καταστάσεις πλήρως και μετά να μιλήσεις, γιατί πολλές φορές όταν ασχολείσαι με μια ευαίσθητη υπόθεση, πρέπει να προσέχεις ιδιαίτερα για να μην γίνουν χειρότερα τα πράγματα.
Κατά την διάρκεια του Σαββατοκύριακου διακινήθηκε μια είδηση σχετικά με έναν συμπολίτη μας, ο οποίος είχε μια άτυχη στιγμή και διακομίστηκε στο Γενικό Νοσοκομείο της Άρτας. Ο συμπολίτης μας, ήταν γνωστός σε όλους, επιστήμονας εγνωσμένου κύρους, καλός οικογενειάρχης, σοβαρός, ο οποίος κανένα δικαίωμα δεν είχε δώσει ποτέ με την στάση ζωής του.
Το περιστατικό θα μπορούσε να τύχει σε οποιονδήποτε από εμάς, αλλά ανεξάρτητα από αυτό, ήταν πραγματικά ένα προσωπικό θέμα, ανάξιο να λάβει περαιτέρω έκταση…
Στο διάστημα αυτό του Σαββατοκύριακου και ενώ ο συμπολίτης μας νοσηλευόταν, ξεκίνησε στην ευρύτερη περιοχή, με σημείο αναφοράς τα social media ένα αληθινό όργιο παραπληροφόρησης και δολοφονίας χαρακτήρα του συγκεκριμένου προσώπου.
Η φαντασία του καθενός λειτούργησε και βρήκε υλικό από τις πιο αρρωστημένες μύχιες σκέψεις του… Σενάρια δημιουργήθηκαν, ιστορίες υφάνθηκαν σε έναν ιστό, ο οποίος δημιούργησε ένα σωρό διακλαδώσεις, έτσι ώστε ο κάθε πολίτης που είχε την ατυχία να πληροφορηθεί ότι διακομίστηκε ο συμπολίτης στο Γενικό Νοσοκομείο, να δέχεται σωρηδόν πολλές πληροφορίες, που καμία σχέση δεν έχουν όχι μόνο με την πραγματικότητα, αλλά και με την αλήθεια…
Άραγε αξίζει σε έναν άνθρωπο, να αντιμετωπίζεται με έναν τέτοιο τρόπο, όταν ο ίδιος δεν έχει την δυνατότητα να απαντήσει;
Και σε κάθε περίπτωση, ποια είναι η εσωτερική εκείνη αδυναμία, που κινεί τα νήματα του κανιβαλισμού, έτσι ώστε όταν ένας άνθρωπος ευρίσκεται σε μια δύσκολη θέση, να πρέπει να τον κυνηγήσει, να τον διαβάλλει και να τον μειώσει σε κοινωνικό επίπεδο;
Ηανθρωποφαγία αυτού του τύπου, φυσικά δεν έχει να κάνει με το θύμα της κοινωνικής αναφοράς, αλλά με την ίδια την προσωπικότητα του ανθρώπου εκείνου, που συνειδητά ή ασυνείδητα προσπαθεί να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής σε μια ιστορία τρίτου. Τα συμπλέγματά αυτά τα έχουν αναλύσει πολλοί επιστήμονες και δεν είναι της παρούσης να τα επαναλάβουμε.
Θέλουμε μόνο να επισημάνουμε ότι σε μια μικρή κοινωνία όπως είναι η Άρτα, ο θλιβερός κουτσομπόλης, ο μνησίκακος που προσπαθεί να δικαιώσει την ανυπαρξία του σχολιάζοντας τον άλλο, είναι μια επικίνδυνη περίπτωση, γιατί τα σχόλιά του δεν χάνονται στην απεραντοσύνη μιας μεγάλης πόλης, αλλά έχουν πολλαπλασιαστικό χαρακτήρα, με επιπτώσεις στην κοινωνία, αλλά και την οικονομία.
Πόσες φορές νέοι και νέες δεν έφυγαν από αυτήν εδώ την πόλη, επειδή σιχάθηκαν τους κουτσομπόληδες, που νόμιμζαν ότι μπορούν να ελέγχουν τις ζωές τους; Πόσες φορές η κοινωνική κριτική ξέφυγε από τα όρια της λεπτής κόκκινης γραμμής και είχε ως αποτέλεσμα άνθρωποι εργατικοί, τίμιοι και σοβαροί να λοιδωρηθούν από μια μάζα φθηνών ανεπρόκοπων.
Είναι ένα σαράκι, που τρώει αργά, αλλά σταθερά τα θεμέλια της μικρής μας κοινωνίας. Και ιδίως τώρα με τα social media και την εύκολη επικοινωνία, το σαράκι γίνεται θεριό, που απειλεί να μας φάει όλους… και κυρίως αυτούς που με τα συμπλέγματα κατωτερότητας τους, το ταϊζουν με μεμψιμοιρά και χαιρεκακία.
Αλλά, το ψέμμα έχει κοντά ποδάρια. Γρήγορα η αλήθεια δείχνει τις λαμπρές της αποδείξεις, αλλά δυστυχώς τότε, δεν έχουν το θάρρος της συγγνώμης, καθώς όλα αυτά τα ερπετά της λάσπης κρύβονται στα λαγούμια τους, περιμένοντας την επόμενη φορά, που θα λάμψουν δια της διαβολής.
Ο κανιβαλισμός, σαράκι της τοπικής μας κοινωνίας
