Γράφει η Αρχαιολόγος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΖΗΔΡΟΥ
Η σύγχρονη πραγματικότητα, όπως έχει διαμορφωθεί, φαντάζει αρκετά δύσκολη για τον καθένα μας. Κατά συνέπεια, όλοι αναζητούμε τρόπους διαφυγής. Προσωπικά, έχω επιλέξει ως έναν από τους καλύτερους, πιο ξεκούραστους αλλά και εποικοδομητικούς τη λογοτεχνία, μέσω της οποίας μας παρέχεται η ευκαιρία για πνευματικά ταξίδια, καθώς τα υπόλοιπα τα έχουμε τόσο στερηθεί εξαιτίας της πανδημίας. Και είναι αλήθεια ότι κάθε φορά που παίρνω ένα βιβλίο στα χέρια μου και προτού το παρατηρήσω, πόσο μάλλον προτού το ανοίξω, νιώθω μία περίεργη έξαψη, αγωνία, ενθουσιασμό, όπως και όταν πρόκειται να ξεκινήσω για ένα ταξίδι. Εξάλλου, έκαστο βιβλίο αποτελεί ένα πνευματικό ταξίδι αλλά και ένα είδος επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης με τον δημιουργό, ο οποίος μας εμπιστεύεται τις πιο μύχιες σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες, ένα κομμάτι του εαυτού του.
Παρόμοια συναισθήματα αναδύθηκαν και όταν πρωταντίκρυσα το πόνημα της Λ. Θεοχάρη, με τίτλο «Ωδίνες Ωδές». Συναισθήματα τα οποία γρήγορα μετατράπηκαν σε ανυπομονησία να ταξιδέψω, να οραματιστώ, να προβληματιστώ και να ονειροπολήσω με τους στίχους της. Παράλληλα, βλέποντας το λιτό, δωρικό εξώφυλλο με τον ιδιαίτερο τίτλο, έσπευσα να ξεφυλλίσω το βιβλίο και να αφεθώ στη μαγεία των κειμένων της, χωρίς ωστόσο να έχω εντοπίσει τη θεματική της συλλογής της.
Και οποία έκπληξη!!! Συγκεκριμένη θεματική δεν υπήρχε! Και δεύτερη έκπληξη!! Δεν κρατούσα μία αμιγώς ποιητική συλλογή, καθώς ο ποιητικός λόγος πλαισιωνόταν και από πεζά κείμενα. Και τότε ακριβώς συνέλαβα την αντίθεση της πληθωρικής προσωπικότητας, της αχαλίνωτης βαθυστόχαστης σκέψης και φαντασίας και της πλούσιας και περίτεχνης λογοτεχνικής γλώσσας της Λ. Θεοχάρη, στοιχεία για τα οποία εκτίμησα το έργο της ενώ στην εκτίμηση μπορεί να προστεθεί και ο θαυμασμός για τη λιτότητα των στίχων, μεστών όμως σε συμπυκνωμένα μηνύματα και αντίστοιχα για την απλότητά τους, εκπροσωπώντας, με τον αρτιότερο τρόπο, τη γνωστή ρήση το λακωνίζειν εστί φιλοσοφειν.
Αναφορικά με τη θεματική, ίσως κάποιους τους μπερδεύει, ίσως κάποιους τους ξενίζει, εμένα πάντως με απελευθερώνει, με προκαλεί, με παρασύρει. Κάθε σελίδα είναι μοναδική και μεταφέρει τον αναγνώστη κάπου αλλού, πότε στην Ακρόπολη, πότε στη Βιέννη, την οποία αντικρίζει μέσα από τα μάτια του Ρήγα, πότε στον παραδοσιακό φούρνο της μητέρας και μυρίζει το φρέσκο, καλοψημένο ψωμί, πότε σε ένα ανοιξιάτικο σκηνικό, πότε σε μαρτυρικές θέσεις όπου οι Ναζιστές Γερμανοί διέπραξαν τα αποτρόπαια εγκλήματά τους, όπως στους Λγκιάδες, στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο. Και η διαδρομή συνεχίζεται με τα δυσπρόσιτα βουνά της Ηπείρου, τη λεκάνη της Μεσογείου, ένα λιβάδι γεμάτο παπαρούνες κ.α.
Οι επιρροές της άπειρες και οι εικόνες της το ίδιο. Συχνά, αφετηρία και έμπνευσή της αποτελεί το παρελθόν, απώτατο και μη και η ιστορία. Η φύση την εντυπωσιάζει, τη μαγεύει και την υμνεί. Ο πόλεμος τη φοβίζει, την απωθεί και τον ξορκίζει. Η θάλασσα την ηρεμεί, τη γαληνεύει, την ταξιδεύει. Έννοιες όπως η ελευθερία, η πατρίδα, η μάνα πραγματεύονται με τρόπο κυριολεκτικό ή μεταφορικό, κατέχοντας καίρια θέση. Και φυσικά συμπεριλαμβάνονται πολλά ακόμη που θα ανακαλύψει ο αναγνώστης κατά τη διάρκεια της διαδρομής.
Όσο όμως και εάν τα κείμενα και τα θέματά τους φαίνονται ασύνδετα και ανόμοια, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τα ο αναγνώστης εντοπίζει κοινά στοιχεία. Για εμένα προσωπικά, συνολικά, αντανακλάται η ομορφιά, η ελευθερία, η οποία απορρέει από τη γνώση του παρελθόντος, η δύναμη, η αγωνιστικότητα και η ελπίδα.
Γενικά, πρόκειται για μία λογοτεχνική συλλογή εύκολη και ευχάριστη στην ανάγνωση, η οποία δημιουργεί, όμως, την επιθυμία να διαβαστεί και να ξαναδιαβαστεί. Αρχικά, γεμίζει τον αναγνώστη με όμορφες εικόνες, του ανοίγει πνευματικούς δρόμους, τον ταξιδεύει. Όμως δε θα πρέπει να μείνουμε στο πρώτο επίπεδο, εμβαθύνοντας, μας παρέχει τη δυνατότητα να προβληματιστούμε, να φιλοσοφήσουμε για την καθημερινότητα, το παρελθόν, τη ζωή μας, τα θέλω, τα πιστεύω, τα όνειρά μας, να δώσουμε τις δικές μας ερμηνείες, τόσο διαφορετικές για τον καθένα και κυρίως να βρούμε τις δικές μας μοναδικές απαντήσεις. Ας αφήσουμε λοιπόν τις Ωδίνες και τις Ωδές της Λ. Θεοχάρη να σταθούν συνοδοιπόροι μας, φίλοι, δάσκαλοι και εμπνευστές στην προσωπική μας πορεία.
