Όταν ο Καχριμάνης παίρνει τον λόγο ως εκπρόσωπος των περιφερειών της χώρας και μιλάει για την ανάγκη της ενεργειακής αυτονομίας των γεωργών, των κτηνοτρόφων και των αναπτυξιακών αγροτικών υποδομών, όπως είναι οι ΤΟΕΒ, ανααγνωρίζεται σαφώς η ανάγκη της αγροτικής οικονομίας κα παραγωγής να θωρακιστεί όχι μόνο ενεργειακά, αλλά και οικονομικά.
Το παιχνίδι της ενέργειας, δεν έχει να κάνει με την ενεργειακή κρίση που μετερχόμαστε το τελευταίο διάστημα. Η ενεργειακή κρίση είναι μια πραγματικότητα, η οποία σχετίζεται με την κλιματική αλλάγή κατά πρώτον, αλλά και με την εξέλιξη της τεχνολογίας και της πρόσβασης σε αυτήν κατά δεύτερο.
Η κλιματική αλλαγή αφενός, έχει ως αποτέλεσμα να χρειάζονται μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας, προκειμένου ο άνθρωπος να μπορέσει να διατηρήσει καλό το επίπεδο ζωής του. Διαφορετικά θα πρέπει να μεταφερθεί σε άλλες περιοχές (με τον Δυτικό κόσμο, ως πρώτο προορισμό) προκειμένου να ζήσει ένα ανεκτό τρόπο ζωής.
Από την άλλη υπάρχει ένας τρίτος κόσμος, ο οποίος αναπτύσσεται και επιθυμεί να έχει το ίδιο δικαίωμα στην κατανάλωση, όπως έχει και ο υπόλοιπος κόσμος. Η Αφρική και η Κεντρική Ασία είναι μια αναπτυσσόμενη αγορά, που επιθυμεί να έχει τις ίδιες ανέσεις και την ίδια χρήση σε ενέργεια με τον υπόλοιπο κόσμο. Χωριά, που μέχρι πρόσφατα αποτελούνταν από καλύβες, σήμερα θέλουν ψυγεία, τηλεοράσεις, ακόμη και κλιματιστικά.
Η ενέργεια, ως προϊόν για την κατανάλωση, πάντοτε ήταν λίγη στον ανθρώπινο πολιτισμό. Σύμφωνα δε με την «αρχή της σπανιότητας», όταν υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για ένα προϊόν, που δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες όσων το ζητού, τείνει να αποκτάει μεγαλύτερη συναλλακτική αξία.
Αυτός είναι ο λόγος που η ενέργεια στον πλανήτη μας, τείνει να γίνει ακριβότερη, συνυπολογίζοντας σε αυτήν και άλλες παραμέτρους, όπως είναι η χρήση της στην παραγωγή (ο πρωτογενής τομέας και η μεταποίηση, σε μεγάλο βαθμό βασίζονται όλο και περισσότερο στην λειτουργία τους από την ενέργεια).
Αυτοί είναι παράμετροι, οι οποίοι είχαν γίνει αντιληπτοί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία αξιολόγησε ότι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την ενεργειακή κρίση, ήταν να δημιουργήσει υποδομές ενεργειακής αυτονομίας στου πολίτες, αλλά και μείωση των ενεργειακών καταναλώσεων.
Το σκεπτικό είναι ότι σε μερικά χρόνια, το ποσοστό του οικογενειακού εισοδήματος, που χρειάζεται για να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες μιας μέσης οικογένειας θα αυξηθεί στο 40-50%. Μιλάμε δηλαδή για καταστάσεις φτωχοποίησης, δια της μείωσης της καταναλωτικής δυναμικότητας της κοινωνίας.
Αν όμως κάποιος βάλει ένα φωτοβολταϊκό στην στέγη του και παράγει το δικό του ρεύμα ή αν επενδύσει ενεργειακά το σπίτι του,(μέσω προγράμματος όπως το «εξοικονομώ») για να έχει λιγότερη ενεργειακή κατανάλωση, θα μπορέσει να ανταποκριθεί στην οικονομική κρίση.
Η ενεργειακή δημοκρατία λοιπόν, είναι το ζητούμενο. Αυτό θέλει και ο Καχριμάνης για τις σταβλικές εγκαταστάσεις και τους ΤΟΕΒ. Αλλά αυτό θέλει και άλλα προαπαιτούμενα. Θέλει να φτιαχθεί το δίκτυο της μεταφοράς των ηλεκτρικών φορτίων!!! Γι’αυτό και η ερώτηση της κ. Γεροβασίλη είχε τόσο ενδιαφέρον και αναδείχθηκε ως πρωτοσέλιδο από την εφημερίδα μας.
Για ενεργειακή αυτοδυναμία
