Γράφει η Χριστίνα Μπίζα
Ακροβατούμε διαρκώς και χωρίς σταματημό στον αστερισμό της ισορροπίας σε όλα τα επίπεδα στην κάθε μέρα μας. Καταβάλλουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες αλλά ακόμη και οι πράσινες περιοχές κοκκίνησαν και αυτές θαρρείς σαν από την ντροπή τους.
Παίζουμε με την διαφορά των αποχρώσεων αλλά το κυριότερο δεν είναι τα χρώματα στο χάρτη αλλά κυρίως είναι τα χρώματα του διαχωρισμού.. του διχασμού…
Τι νόημα έχει να βρισκόμαστε πάνω σε ένα σχοινί και την στιγμή που επιχειρούμε να κρατηθούμε όρθιοι με κάθε τρόπο να αρχίζουμε να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλο ανάλογα εάν είμαστε εμβολιασμένοι ή όχι για να υπερισχύσει το σχοινί;…. που θα αδειάσει τελικά και αυτό με τον ένα η τον άλλο τρόπο…
Αγωνιζόμαστε συνεχώς ο καθένας από την δική του πλευρά και αυτό που εισπράττουμε είναι το αποτέλεσμα του φόβου και της κόπωσης μιας γενικευμένης κρίσης…
Εμείς δεν είμασταν Έλληνες που στο πρώτο κύμα κλειστήκαμε με πειθαρχία στα σπίτια μας; Δεν είμασταν αυτοί που συνηθίσαμε να φοράμε μάσκα στις εξόδους μας; Δεν είμαστε αυτοί που αλλάξαμε στην καθημερινότητά μας τους χαιρετισμούς, την εργασία και τον τρόπο που πηγαίναμε στο σχολείο τα παιδιά μας; Που συμβιβαστήκαμε για πρώτη φορά να κλείσουν οι Εκκλησίες μας και να γιορτάσουμε αλειτούργητοι στα σπίτια μας;
Τώρα δύο χρόνια μετά είμαστε σχεδόν με κοινό παρονομαστή…από την μία η εμβολιασμένοι και από την άλλη οι ανεμβολίαστοι…. Σκίζουμε τις σάρκες μας σαν να είμαστε εχθροί…
Έχουμε ακούσει αυτές τις μέρες τα πάντα…. Για τα ποσοστά το πως μετριούνταν έως τώρα σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και το πως θα ανακοινώνονται στο εξής.. Για το ποιοι είναι τελικά οι περισσότεροι που νοσούν και για το ποιοι θα πρέπει να κυκλοφορούν και κάτω από ποιους όρους…
Οι κακοί οι ανεμβολίαστοι που δεν πρέπει να ακουμπούν τίποτα ούτε να μας πλησιάζουν λες και όλοι οι ανεμβολίαστοι είναι ασθενείς… Οι καλοί εμβολιασμένοι που βοηθούν την κοινωνία και μπορούν να πηγαίνουν σε χορούς, θέατρα και διασκεδάσεις χωρίς μέτρα προφύλαξης και χωρίς τεστ….
Ζούμε την απόλυτη παράνοια… Δεν τολμάς να ανοίξεις ραδιόφωνο η τηλεόραση από το πρωί και οι δημοσιογράφοι αρχίζουν αχάραγα να μας τορπιλίζουν πόσοι πέθαναν στο ένα νοσοκομείο, πόσοι πέθαναν στο άλλο.. Πόσοι ήταν εμβολιασμένοι και πόσοι ανεμβολίαστοι… Στοιχεία .. στοιχεία… στοιχεία…
Επιστήμονες που έχασαν τους ρόλους τους και μετατράπηκαν λόγω των συνθηκών σε τηλεοπτικές προσωπικότητες και τρέχουν από το ένα κανάλι στο άλλο για να βεβαιώσουν για το δίκαιο και το ορθό….
Δικάζουν και καταδικάζουν αντί να θεραπεύουν προσπαθώντας να μάθουν τους τηλεοπτικούς ή ραδιοφωνικούς κανόνες με μεγαλύτερη επιμέλεια από τους ιατρικούς για να γράφουν καλύτερα στο γυαλί ή να ακούγονται καλύτερα στο ραδιόφωνο….
Υγειονομικοί κανόνες που κάνουν χορό ανυπαρξίας.. Tο εμβόλιο εμφανίζεται ως ικανό για να αποτρέψει την πανδημία και ας χρειαστεί και δεύτερη και τρίτη ή και τέταρτη δόση ή μία κάθε 6 μήνες ή μία το χρόνο….
Συνωστιζόμαστε οι εμβολιασμένοι χωρίς κανόνες αναπνέοντας τον αέρα της ελευθερίας σαν να μας έβγαλαν στο προαύλιο της φυλακής πρώτους να αναπνέουμε τον καθαρό αέρα τον καλό. Ξεχάσαμε τις μάσκες τις αποστάσεις τα απολυμαντικά… Αλλά τι πειράζει αφού υπάρχει η διαβεβαίωση ότι εμείς είμαστε οι εκλεκτοί και οι προνομιούχοι….
Από την άλλη οι μη εμβολιασμένοι ή από άποψη ή από λόγους υγείας ή ότι άλλο προσπαθούν να τηρούν τους κανόνες όσο μπορούν φορούν μάσκες και τηρούν τις αποστάσεις….
Υπάρχουν βέβαια και εμβολιασμένοι προνοητικοί όπως υπάρχουν ανεμβολίαστοι αμελείς… Όλα τα έχει ο μπαξές…
Περνά ο καιρός τα πιστοποιητικά λήγουν οι πολιτικοί φοβούνται για την επόμενη μέρα, οι γιατροί κουράζονται και αγωνιούν οι ιερείς και οι πιστοί σταυροκοπιούνται και αρχίζουν και οι εμβολιασμένοι από την αρχή να είναι λόγω της παρέλευσης του χρόνου, ανεμβολίαστοι όπως μία μερίδα που δεν εμβολιαστικέ ακόμη….. και όλοι μαζί να παρακαλούμε ο Θεός να βάλει το χέρι του….
Τροχός που κυλά και αλλάζει τα δεδομένα… Ένα σκοινί που μετρά την εύθραυστη ισορροπία μας που όλοι αγωνιούμε να σταθούμε όρθιοι μέχρι που από τις υπερβολές μας να μην αντέξει και να σπάσει….
Κοινωνία στα πρόθυρα νευρικής κρίσης… Ένας λαός διχασμένος με μίσος ο ένας για τον άλλο που εάν πεθάνει κάποιος και είναι ανεμβολίαστος δεν πειράζει, αφού υπάρχουν ελαφρυντικά αμέλειας… Εάν είναι εμβολιασμένος ψάχνουμε το ιατρικό ιστορικό για να βρούμε τα υποκείμενα νοσήματα για να δικαιολογήσουμε την απώλεια ή και να την κρύψουμε κάποιες φορές για να μην επηρεαστούν αυτοί που είναι στο παρα λίγο να το τολμήσουν…
Οι εκλεκτοί και τα μιάσματα…. Δεν τολμά άνθρωπος να εκφραστεί και όταν ο απέναντι του δεν συμφωνεί τον καταδικάζει σε θάνατο δια λιθοβολισμού…. είτε πραγματικό ή διαδικτυακό….
Άνθρωποι στην εστίαση και αλλού μένουν μαζικά χωρίς δουλειές… Οικογένειες αγωνιούν πως θα βγάλουν το μήνα και δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει… Σε όλο αυτό έχεις την αίσθηση ότι ψάχνουμε σαν κοινωνία το εξιλαστήριο θύμα για να απιθώσουμε την οργή και την αγανάκτησή μας από την ιδιότυπη αυτή περιοριστική κατάσταση μας.
Αποκλείει η Κυβέρνηση την ολική καραντίνα ενώ στην βόρεια Ευρώπη Αυστρία, Ολλανδία… τα πράγματα σκουραίνουν επικίνδυνα και εξετάζεται ακόμη και ο υποχρεωτικός εμβολιασμός…
Που πάμε αλήθεια; Τα άκρα είναι η λύση; Γι αυτό βάζουμε το λαό να διχαστεί για πετύχει το σχέδιο της Ευρώπης;
Ένα νοικοκύρεμα και μία προσοχή από όλους προς όλους με κανόνες με μάσκες και αποστάσεως ασφαλείας δεν είναι προτιμότερο;…. Απολυμάνσεις και καθαριότητα στους χώρους και εσωτερικούς και εξωτερικούς δεν είναι επιβεβλημένη….
Πόσο αποτελεσματικό να είναι ένα φάρμακο όταν δεν τηρούμε βασικούς κανόνες υγιεινής; Εκτός και υπάρχει κρατική και ιατρική διαβεβαίωση ότι είναι το μαγικό φίλτρο που χωρίς όλα τα υπόλοιπα μας ξανακάνει καινούργιους καλύτερους από πρώτα οπότε όλοι όσοι έχουν ενδοιασμούς να πάνε πάσο….
Το τι θα κάνει η Αυστρία και η Ολλανδία είναι δικό τους θέμα… γιατί είδαμε και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη της Ισπανίας… Ούτε μπορούμε αλλά και ούτε πρέπει να μας πιέσουν να τους αντιγράψουμε γιατί η γεωγραφική τους θέση είναι διαφορετική κατά πολύ από την δική μας…
Δίπλα μας έχουμε ένα καζάνι που βράζει με την οικονομία της Τουρκίας να κατρακυλά στα τάρταρα… Εάν εκεί η κατάσταση δίπλα μας ξεφύγει έχουμε περιθώριο εσωτερικά να είμαστε διχασμένοι;
Όταν θα χρειαστούμε όλοι ο ένας τον άλλο γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις δεν περισσεύει κανένας, πως την έχετε δει εμείς θα κονταροχτυπιόμαστε για το εάν είχε δίκιο ο κ. Σερβετάλης να διαχωρίσει τη θέση του για το εάν μπορούν να μπαίνουν στα θέατρα εμβολιασμένοι και όχι ανεμβολίαστοι;
Η ανεργία είναι η μία πτυχή. Αυτοί που κόπτονται σήμερα τόσο καιρό σφύριζαν αδιάφορα και τώρα εύκολα πήραν το φτυάρι του αναθέματος….
Όταν ζοριστούμε από τα ανατολικά μας θα έχουμε τότε το περιθώριο του διαχωρισμού; Όταν υπάρχει έκρυθμη κατάσταση, δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει. Πρέπει και οι ηγέτες μας να ενώνουν το λαό και να κάμπτουν της αντιρρήσεις δια της πειθούς και όχι της τιμωρίας.
Όταν τρωγόμαστε και είμαστε διχασμένοι καλλιεργείται πρόσφορο έδαφος να μας χτυπήσει αυτός που εποφθαλμιά εδάφη της χώρας μας. Δεν υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού….
