Η επίσκεψη της Σοφίας Ζαχαράκη στην Άρτα είναι βέβαιο ότι τίποτε δεν είχε να προσθέσει επί της ουσίας στα θέματα της επικαιρότητας, ούτε βέβαια και προωθήθηκε κάποιο σημαντικό θέμα αναφορικά με τον τουρισμό. Ο λόγος βέβαια δεν έχει να κάνει με την παρουσία της κυρίας υπουργού, ούτε βέβαια και με την φιλοξενία που αφειδώς της προσέφεραν οι θεσμικοί και πολιτικοί παράγοντες της Άρτας.
Ο λόγος είναι κυρίως το γεγονός ότι η Άρτα είναι μια περιοχή που δεν έχει τουρισμό. Η κα Ζαχαράκη, θα αισθάνθηκε κατά την επίσκεψή της, σαφώς άβολα, επειδή θα αισθάνθηκε σαν τον υπουργό Ναυτιλίας της Ελβετίας ή να το πούμε και πιο γραφικά, επειδή η Ελβετία μπορεί να έχει στόλο, σαν τον υπουργό Ορεινών περιοχών του νησιωτικού κράτους Τουβαλού …
Ο Τουρισμός στην Άρτα, εκφραζόμενο ως έννοια οργανωμένων υποδομών για την φιλοξενία αορίστου αριθμού ατόμων, την διατροφή τους και την επιμέλειά τους, με σκοπό να γνωρίσουν τα ποιοτικά (και άλλα) χαρακτηριστικά ενός τόπου, δεν υπάρχει.
Σίγουρο είναι ότι ο Αντιπεριφερειάρχης θα αισθάνθηκε πολύ άσχημα, καθώς η Ήπειρος είναι η προτελευταία Περιφέρεια της Ελλάδας σε τουριστική ανάπτυξη (πριν την Δυτική Μακεδονία) και βέβαια η Άρτα είναι ο ουραγός στην κατηγορία αυτή.
Κατά τα άλλα ακολουθήθηκε η γνωστή τακτική του «τσάϊ και συμπάθειο», που μας είναι γνωστή και από τους εκάστοτε ταξιδιωτικούς δημοσιογράφους, που καλώς ή κακώς προσπαθούν με διάθεση συμπόνοιας να μας κρατήσουν στον χάρτη της τουριστικής προβολής, με δημοσιεύματα του στυλ « η Άρτα έχει καλά παιδιά, και φάγαμε και καλά, όλα πληρωμένα»…
Τι πάει λάθος στην κατάσταση αυτή; Θα λέγαμε κατ’αρχήν ότι έχουμε όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά για να γίνουμε ένας αξιοπρεπής προορισμός αν όχι για τους ξένους, τουλάχιστον για τους Έλληνες. Έχουμε και άλλα στοιχεία, που θα μπορούσαν να έλξουν και ειδικά κοινά: ιστορία, ποτάμια, θάλασσες, βουνά και εκλεκτά εδέσματα.
Τι δεν έχουμε: ξενοδοχειακές υποδομές που είναι το πιο βασικό … Τι να κάνουμε, εδώ στην Άρτα ο ξένος δεν έχει που να μείνει, με όρους τουριστικής οικονομίας και όχι με όρους «συνεδριακού τουρισμού». Δηλαδή δεν λείπουν κλίνες από ξενοδοχεία, λείπουν κλίνες από τουριστικές ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Ο τουρισμός δεν είναι όπως εμείς που πάμε στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, που θέλουμε ένα κρεββάτι και ένα πρωινό, να πάρουμε δυνάμεις να κάνουμε τις δουλειές μας, θέλει χώρο δυναμικό, που να προσφέρει εμπειρίες, που να δίνει ευκολίες και να εξυπηρετεί. Τέτοια έχουμε βέβαια, αλλά πολύ λίγα.
Και εν ολίγοις, το πιο σημαντικό, που όλοι το γνωρίζουμε, επειδή όταν πάμε κάπου αυτό το θέλουμε κι εμείς, είναι να έχεις την δυνατότητα να τα συνδυάσεις όλα: να μείνεις στο Τζουμέρκο, αλλά να πας για ράφτινγκ στο Ξηροβούνι, για μπάνιο στο Ιόνιο ή στον Αμβρακικό, για πεζοπορία στον Αχελώο, για πρατίνα στο Ραδοβύζι και για ψάρι στο Ψαθοτόπι.
Αυτά ο ξένος, θέλει να του τα πεις, γιατί αν πάει μόνος του να τα βρει, θα γίνει σαν τον Οδυσσέα, που έχασε δέκα χρόνια στα πέλαγα και το ταξίδι του, σαφώς θα χαρακτηριστεί «Οδύσσεια», με όχι και τόσο θετικό αντίκρυσμα.
Είναι σημαντικό λοιπόν, τώρα που ήρθε και η υφυπουργός και έδωσε και το κίνητρο, να δημιουργηθεί ένας οδικός χάρτης για την επόμενη δεκαετία. Να χαρτογραφηθούν οι δραστηριότητες, ως σύνολο, να γίνει ένα σχέδιο οργανωμένης τουριστικής ανάπτυξης, το οποίο θα μπορέσει ένας επιχειρηματίας να το ασπαστεί και να θελήσει να επενδύσει, ώστε και οι περιβόητες κλίνες να αυξηθούν και τα αποτελέσματα για την περιοχή μας να βελτιωθούν.
Άρτα και τουρισμός: σχήμα οξύμωρο
