ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΟΜΠΟΛΗ
Ήρθε από την Αθήνα και αγοράζει «παλιοχώραφα»…. ..τι τα θέλει? Τι να τα καν???? Τι αμπέλια θα γίνουν παν΄στα πλάϊα??? Το χ’ χαμένο πετάει τα λεφτά τ΄…
Ο ίδιος πίστευε και έλεγε: «ο κάμπος μας, ο τόπος μας είναι πολύ εύφορος , έχουμε χρυσάφι και δεν θέλουμε να το πιστέψουμε. Εδώ μεγάλωσαν γενιές και γενιές, έχουμε πλούτο και έχουμε και το Θεοπόταμο…»
Στην ψυχή και στο σώμα Τζουμερκιώτης. Καθηγητής μαθηματικός Δ/ντής στο Γυμνάσιο Βουργαρελίου συγχρόνως Πρόεδρος στα πάτρια εδάφη στο χωριό μας (2006….).
Τα πρώτα κρασιά αρχίζουν να ωριμάζουν και σε μια κατάσταση ντελίβερι όλοι το γευόμαστε.
Το μεγάλο ερώτημα κυρίως στους μόνιμους κατοίκους παραμένει… «τι τα θέλει όλα αυτά ….αξίζει???»
Το ένα σπιτάκι αρχίζει να γίνεται ταβερνάκι χουχουλιάρικο με εικόνα μουσείου, όλων των ειδών τα παλαιά αντικείμενα πήραν την κατάλληλη θέση τους. Το προαύλιο ένας λουλουδένιος παράδεισος στην κυριολεξία και τα νερά του Θεοπόταμου που κυλούν ανάμεσα στα όμορφα καλοφτιαγμένα μικρά ρυάκια. Απ΄ την άλλη ορθώνεται το οινοποιείο φτιαγμένο με το ίδιο μεράκι πλούσιο από διάφορες ποικιλίες κρασιών, δημιούργημα των αμπελώνων που περικυκλώνουν και συμπληρώνουν τον παράδεισο.
Ανακοινώνεται η πρώτη γιορτή κρασιού. Γεμάτος ο προαύλιος χώρος ο κόσμος δε σταματά να έρχεται και να φεύγει. Παντού παιδικές φωνές, φυσικά δε λείπει και η παιδικά χαρά, το πόνι για τις βολτίτσες τους στα όμορφα δασιά μονοπάτια, τα όμορφα κοπάδια προβάτων και ελαφιών, σχεδόν όλα τα είδη των πτηνών και κατσικάκια απ΄το Θιβέτ. Τα χέρσα χωράφια μετατράπηκαν σε πάρκιν και πάλι δε χωρούσαν τα αυτοκίνητα . Τα κλαρίνα αντηχούν στην κοιλάδα του Αράχθου και η μυρωδιά του αρνιού και του γουρουνόπουλου στη σούβλα κατακλύζει την ατμόσφαιρα του Βαθυκάμπου και όχι μόνο. Το φαρδύ χαμόγελο του κυρ΄Κώστα καλωσόριζε τους χωριανούς και τους μακρινούς, μικρούς και μεγάλους. Γραφική παράσταση οι τιράντες, η ποδιά «Ζεύκι» και το μεγάλο καπέλο που ποτέ δεν ξαναβγαίνουν από πάνω του.
Οι σκέψεις που έκαναν πριν χρόνια οι κάτοικοι αναθεωρήθηκαν. Και κανείς δεν πίστευε στα μάτια του αυτά που έβλεπε. Ο ίδιος όλη του τη χαρά για το κατόρθωμά του την έβγαζε από τα μάτια του που δε σταματούσαν να γελάνε.
Και το γλέντι συνεχίζεται και αφού βράδιασε. Κανένας δεν ήθελε να αποχωριστεί αυτό το παραμύθι που ζούσε.
Από τότε το Ζεύκι μπήκε στις καρδιές όλων μας. Και οι εκπλήξεις που ζούσαμε κάθε φορά που βρισκόμασταν εκεί ήταν μαγευτικές. Και η γιορτή κρασιού έγινε θεσμός πλέον. Ακολούθησαν και οι ανταλλαγές σπόρων, ακολούθησαν παρουσιάσεις βιβλίων και φυσικά σε καθημερινή σχεδόν βάσει δεν έλειπαν τα γλεντάκια.Και πόσα λεωφορεία δεν κατέβαζαν εκδρομείς και εκδρομείς σ’ αυτόν το μαγευτικό τόπο. Τα καλοκαίρια απολάμβανες τη δροσιά, το χειμώνα το ζεστό χουχουλιάρικο περιβάλλον με τις πολύχρωμες φλοκάτες γύρω από το τζάκι.
Το όνειρο του κυρ΄Κώστα όμως δε σταματάει εδώ. Θέλει να αξιοποιήσει το Θεοπόταμο και να φτιάξει τη δική του παραλία στον Άραχθο. Φτάνει να φτιάξει μόνο το κιόσκι…….
Αξιοποιεί το βράχο της «μπιστούρας» και τον κάνει ένα πανέμορφο ιδιόμορφο κελάρι το «μπουφογέρακα» ονομασία που έχει ιστορία..
Τίποτα στο Ζεύκι δεν ήταν τυχαίο. Η χάρη του και η προσφορά του δεν άργησε να εξαπλωθεί και πολλά πρόσωπα από τον πολιτικό τομέα, από τον καλλιτεχνικό, από τον αθλητικό επισκέφθηκαν αυτό το «παραμύθι» και γνώρισαν αυτόν τον άνθρωπο τον πατριώτη, τον οραματιστή, το ασταμάτητο πνεύμα δημιουργίας. Δεν μιλάμε για τους ανώνυμους επισκέπτες και τα σχολεία που το επισκέπτονταν καθημερινά. Το Ζεύκι δεν το ΄βρισκες ποτέ χωρίς κόσμο. Αλλά και ποτέ χωρίς το δημιουργό του. Ήταν εκεί αποίκω και σε περίμενε. Και πολύ συχνά πυκνά και κάποιο κλαρίνο θα συντρόφευε τις παρέες.
Πόσα συναισθήματα δεν έχουν εξωτερικευτεί , πίνοντας το κρασί νέκταρ ή τις μπύρες που έβγαζε από το κριθάρι που έσπερνε μόνος του, πόσα μεθυστικά λόγια δεν έχουν ειπωθεί και πόσοι έρωτες δεν έχουν ανθίσει
Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί πως όλο αυτό θα είχε ημερομηνία λήξης. Ποιος θα φανταζόταν ότι θα ξυπνούσαμε ένα πρωί όπως αυτό στις 15 Δεκεμβρίου 2021 και το παραμύθι θα είχε τελειώσει τόσο άδοξα….. Όλο αυτό σα να ήταν ένα όνειρο…..
Ότι ζήσαμε εκεί δε θα το ξεχάσουμε ποτέ …..μα ούτε το δημιουργό του, τον άνθρωπο που σηματοδότησε όχι μόνο το χωριό μας αλλά και την ευρύτερη περιοχή στο χάρτη του τουρισμού και της γευσιγνωσίας….
Έφυγες νωρίς, έφυγες γρήγορα……είχες όνειρα….τα πήρες μαζί σου…
Καλό παράδεισο……
Μπόμπολη Αλεξάνδρα
