Υπάρχει κανένας σε αυτήν την χώρα, ο οποίος να μην γνωρίζει ότι το κυνήγι είναι μια ιδιαίτερα επικίνδυνη ασχολία και πως οι κανόνες του είναι ιδιαίτερα αυστηροί, αναφορικά με τον τρόπο, τον οποίον αυτό διεξάγεται; Υπάρχει κανένας, ο οποίος να μην γνωρίζει ότι η κατοχή και η χρήση ενός κυνηγετικού όπλου, μπορεί να καταστεί φονική ή να δημιουργήσει σοβαρές σωματικές βλάβες στον ιδιοκτήτη του ή σε τρίτους;
Όχι βέβαια. Όλοι μας γνωρίζουμε, τουλάχιστον στην Ελλάδα, ότι το κυνήγι, είναι μια επικίνδυνη διαδικασία, που αν παρεκκλίνει και στο ελάχιστο από τους όρους και τους περιορισμούς που ο νόμος θέτει, μπορεί να καταστεί ιδιαίτερα καταστροφική.
Δεν θα αναφερθώ στο περιστατικό που συγκλόνισε το πανελλήλιο και έλαβε χώρα στην περιοχή μας. Η Άρτα πολλές φορές στο παρελθόν θρήνησε θύματα, επειδή θεώρησαν ότι το κυνήγι είναι ένα άθλημα, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια παραδοσιακή διαδικασία, η οποία έχει αυστηρούς κανόνες, περιορισμούς και μεγάλη ευθύνη, όπως σε όλες τις διαδικασίες που χρησιμοποιούνται όπλα.
Συνήθως όταν γίνεται κάτι τραγικό στο κυνήγι, όλοι μιλάνε για ατύχημα ή για σφάλμα, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που συμβαίνει είναι να μην λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, τα οποία τόσο το ίδιο το κυνήγι, ως αυτορρυθμιζόμενη ενασχόληση, έχει θέσει και στην συνέχεια η Πολιτεία μας, φρόντισε να θεσπίσει ως νομικούς κανόνες υποχρεωτικότητας.
Για τις παραβιάσεις αυτές, δεν φταίει το ίδιο το κυνήγι, δεν φταίνε οι αρμόδιοι φορείς, οι Κυνηγετικοί Σύλλογοι και οι Ομοσπονδίες. Αντιθέτως φταίνει εκείνοι, που θεωρούν ότι επειδή έχουν στα χέρια τους ένα όπλο, μπορούν να παραβαίνουν τους κανόνες, πολλές φορές σε βάρος των ιδίων.
Γνωρίζουμε πόσο αγαπητή συνήθεια είναι να διοργανώνονται κυνήγια, αλλά πολλές φορές καταντάει ιδιαιτέρως επικίνδυνο, όταν σε αυτά συμμετέχουν και άτομα, χωρίς καμία κυνηγετική συνείδηση. Άτομα, επικίνδυνα τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους γύρω τους, οι οποίοι θεωρούν ότι το φυσικό περιβάλλον, στο οποίο ασκούν το κυνήγι, είναι ίδιον κτήμα τους.
Πόσες φορές είπαμε να κάνουμε μια βόλτα με τα ποδήλατα ή με τα πόδια σε ένα εξοχικό σημείο και έτυχε να ακούμε πυροβολισμούς στα πενήντα μέτρα. Πόσες φορές βρεθήκαμε ενώπιον ενωπίω με κυνηγούς, που επέλεξαν να κυνηγήσουν δίπλα σε κατοικημένες περιοχές, προκειμένου να μην απομακρυνθούν από το αυτοκίνητό τους.
Πόσες φορές δεν γίναμε εμείς οι ίδιοι θύματα ενός άστοχου πυροβολισμού, επειδή κάποιοι που θέλουν να λέγονται «κυνηγοί» αποφάσισαν να ντουφεκήσουν δίπλα στον δρόμο.
Το κυνήγι λοιπόν, είναι μια επικίνδυνη ενασχόληση και αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Αλλά όπως αν οδηγείς επικίνδυνα στον δρόμο, δεν φταίει η οδήγηση, έτσι και όταν δεν λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα από τους ίδιους τους κυνηγούς, δεν μπορεί να φταίει το κυνήγι.
Έτσι η οποιαδήποτε σκέψη και αναφορά περί ανάγκης καταργήσεώς της, αν δεν στοχεύει σε άλλα θέματα: π.χ. προστασίας του περιβάλλοντος ή ό,τι άλλο ήθελε προκύψει, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συνδυαστεί με δεδομένα, που σχετίζονται σε έλλειψη κυνηγετικής ευθύνης από τους οπλισμένους «κυνηγούς».
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στα θετικά του κυνηγιού, γιατί δεν είναι αυτό το αντικείμενο του παρόντος κειμένου. Η αναφορά γίνεται, επειδή και η δική μας ανεκτικότητα σε συμπεριφορές ανευθυνότητας, είναι εκείνη που οδηγεί σε καταλήξεις τέτοιες, όπου να σκοτώνεται ένας νέος άνθρωπος και να αυτοπυροβολείται ένας έφηβος, επειδή δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το αποτέλεσμα μιας πράξης του. Γιατί άλλο το κυνήγι, άλλο η αλόγιστη οπλοχρησία…
Ας μην κατηγορούμε το κυνήγι…
