Σε ένα παλιό βιβλίο εμπορικού δικαίου, ο συγγραφέας του έγραφε τις απόψεις του και τα παραδείγματα για το ποιες εικόνες δεν μπορούν να θεωρηθούν προστατευόμενη εικόνα βιομηχανικής ιδιοκτησίας. Σε μια από αυτές ανέφερε χαρακτηριστικά ότι δεν μπορεί να προστατεύεται από τις διατάξεις του νόμου … «εικών σινός επί κυτίου τεϊου», δηλαδή εικόνα κινέζου, πάνω σε κουτί από τσάι.
Ο λόγος του αποκλεισμού της συγκεκριμένης εικόνας, οφειλόταν στο γεγονός ότι παγκοσμίως όλοι είχαν συνδυασμένους τους κινέζους με το τσάι (ακόμη και σήμερα, που το συγκεκριμένο φυτό παράγεται πλέον σε όλον τον πλανήτη) και επομένως, δεν υπάρχει αφενός καμία πρωτοτυπία στην επιλογή αυτής της εικόνας, ώστε να την προστατεύσει ο νόμος ως αποτέλεσμα διανοητικής εργασίας, αλλά αντιθέτως καπηλεύεται και μια εντύπωση που έχει παγκοσμίως καθιερωθεί και είναι πλέον κτήμα όλης της ανθρωπότητας.
Τι σχέση έχει η έννοια της πρωτοτυπίας με το σημερινό μας σημείωμα; Συνδέεται με μια σειρά από απόψεις που σχετίζονται με την άσκηση της πολιτικής και έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό την παντελή έλλειψη πρωτοτυπίας, αλλά περαιτέρω στην κακόγουστη αντιγραφή άλλων πολιτικών και προτύπων, που όταν εφαρμόζονται στην πραγματικότητα, δημιουργούν ιλαροτραγικές καταστάσεις και απόγνωση.
Ακούω συνήθως, ότι η χώρα μας πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα π.χ. της Γερμανίας στα οικονομικά, της Ιταλίας στον τουρισμό, της Γαλλίας στην παραγωγή κρασιών, της Δανίας στην κτηνοτροφία, της Ολλανδίας στην γεωργία κλπ. Και όλα αυτά τα παραδείγματα, παρουσιάζονται ως επιτυχημένα και έτοιμα στο πιάτο, ως business plan με σίγουρα αποτελέσματα…
Όταν όμως εφαρμόζονται, διαπιστώνουμε ότι τελικά το παράδειγμα αυτό είναι επιτυχημένο σε μια άλλη χώρα, αλλά εδώ … δεν κουμπώνει καλά με το υπόλοιπο περιβάλλον. Κάτι γίνεται και δεν μπορεί να εναρμονιστεί με το υπόλοιπο σύστημα, με αποτέλεσμα η απόλυτη αντιγραφή, χωρίς την δυνατότητα των διανοητικών επεμβάσεων, ώστε να μπορέσει να γίνει προσαρμογή στην υφιστάμενη πραγματικότητα να το καθιστά αν όχι άχρηστο, τουλάχιστον αντιπαραγωγικό.
Αυτά τα ζητήματα, τα γνωρίζουν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις (κάθε είδους, από νομιμότατες μέχρι άκρως παράνομες), οι οποίες φροντίζουν να μην αναπαράγουν τα μοντέλα λειτουργίας τους σε όλο τον κόσμο, αλλά να ενεργούν τοπικά, λαμβάνοντας υπόψη το περιβάλλον στο οποίο δρούν.
Η συζήτηση κατά την διάρκεια των εορτών αφορούσε την δημιουργία θεματικού πάρκου στην Άρτα, όπως του Μύλου των Ξωτικών…
Έτσι και η Άρτα, π.χ. δεν μπορεί να γίνει Τρίκαλα και να αντιγράψει τον Μύλο των Ξωτικών. Γιατί; Κυρίως επειδή υπάρχει ήδη συγκεκριμένη θεματική ενότητα σε άλλην πόλη, οπότε κάθε αντιγραφή αν δεν είναι κακόγουστη έρχεται δεύτερη, από την άλλη η Άρτα θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα θεματικό πάρκο, το οποίο θα ήταν δυνατό να λειτουργήσει όλο τον χρόνο και όχι μόνο τα Χριστούγεννα, εκμεταλλευόμενη την δύναμη των θρύλων της περιοχής: 1) Τον θρύλο του Γιάννη Θειακογιάννη 2) Τον Θρύλο του Γεφυριού της Άρτας, 3) Τον θρύλο της Παρηγορήτισσας και του βοηθού του Πρωτομάστορα…
Είναι εποχές για τέτοια; Στην καραντίνα που βρισκόμαστε δεν είναι εποχές, αλλά σε τίποτε δεν μας εμποδίζει κανείς να συζητάμε, αλλά και να ονειρευόμαστε ότι μπορούμε να είμαστε πρωτότυποι σε κάτι και όχι ακόλουθοι των παραδειγμάτων και των υποδείξεων.
