Ο καημένος ο Κώστας Βάγιας, όταν είχε εκλεγεί δήμαρχος, είχε μια εμμονή με το πράσινο, με τα δέντρα, με τα γρασίδια και τα λουλούδια. Τόσο μεγάλη ήταν η εμμονή του, που δεν δίσταζε να τα βάζει με τα μεγάλα συμφέροντα εκείνης της εποχής, που ζητούσαν να κοπεί ένα δέντρο για να εξυπηρετούνται καλύτερα.
Μάλιστα ο Δήμος Αρταίων ήταν από τους μοναδικούς ΟΤΑ σε όλη την Ελλάδα, που είχε και φυτώριο, που σκοπό είχε την ανάπτυξη δέντρων και καλλωπιστικών φυτών, που θα ομόρφαιναν την πόλη μας.
Θυμάμαι ότι στις εκλογές του 2002, του είχαν ζητήσει να κόψει κάποια κλωνάρια από τα δέντρα της κεντρικής πλατείας, προκειμένου να εξυπηρετήσει μια παρακείμενη καφετέρια. Όπως και τις νεραντζιές στην πλατεία Μονοπωλίου, που για πολλά χρόνια είχαν γίνει σημείο αναφοράς της περιοχής.
Ο Βάγιας αρνήθηκε να κάνει την προεκλογική υποχώρηση, παρά το γεγονός ότι οι σύμβουλοί του, του επεσήμαναν ότι «με αυτά και με αυτά, θα το φάει το κεφάλι του» και όταν ακολούθησε η επόμενη δημοτική αρχή του Πάνου Οικονομίδη, η οποία δεν είχε τέτοιου είδους «εμμονές» με το πράσινο των φυτών, άρχισαν σιγά σιγά να καρατομούνται τα δεντράκια, με την επίκληση της «γεωπονικής», επιστημονικά για να δυναμώσουν…
Ο Βάγιας έφυγε και μαζί με αυτόν και το όραμά του για μια πόλη γεμάτη πράσινο. Να λέμε και του στραβού το δίκιο, ποτέ δεν είχαμε σαν πόλη αρκετό πράσινο. Πηγαίνεις ακόμη και στην Αθήνα και διαπιστώνεις ότι το φυτικό κεφάλαιο είναι ιδιαίτερα πλούσιο, ακόμη και σε πολυσύχναστους δρόμους.
Εδώ τα δέντρα εξαφανίστηκαν σιγά- σιγά, λες και πήραν των ομματίων τους και πήγαν σε άλλη γη σ’άλλα μέρη. Οι πλατείες μας ρήμαξαν, τα πεζοδρόμιά μας έμειναν χωρίς ούτε μια νερατζιά (το σήμα κατατεθέν μας) και χρόνο με το χρόνο βλέπουμε ότι στα δημόσια έργα μας, δεν υπάρχει πρόβλεψη ούτε για ένα δεντράκι. Όλα έχουν γίνει πλάκες, πλακάκια, κυβιόλιθοι, τσιμέντο…
Αυτό φαίνεται ότι πλέον είναι πολιτική επιλογή και όχι «πίεση των συμφερόντων». Το είδαμε στην ανάπλαση του περιβάλλοντος χώρου της Παρηγορήτριας και της πλατείας Σκουφά. Κανένα δέντρο, ούτε κλαράκι… Πόσα εγκεφαλικά θα πάθαινε ο Βάγιας, ο οποίος επεσήμανε ότι και ένα λουλούδι επηρεάζει το μικροκλίμα μιας περιοχής.
Μετά ακολούθησε η πλατεία Αγίας Θεοδώρας… Ούτε λουλούδι, ούτε δέντρο (αν και ιστορικά η Αγία Θεοδώρα φημιζόταν για την μουριά της, την οποία η γενιά μας έχει πλήρως ξεχάσει), όλα πλάκες και τσιμέντο. Ουσιαστικά έγινε ένα όμορφο πάρκινγκ, με βυζαντικό ναό!!!
Όμως εκεί που ήταν βαριά η καμπάνα, ήταν όταν αναδείχθηκε το έργο ανάπλασης της εισόδου του κάστρου. Εκεί που ήταν μερικές νησίδες γκαζόν, οι οποίες δέσποζαν στον χώρο από το έτος 1960 τουλάχιστον, σήμερα … έχει αλλοιωθεί πλήρως η εικόνα με την εγκατάσταση πλακόστρωτου! Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι… Άραγε αυτό το σχέδιο, έτυχε της έγκρισης του ΚΑΣ;
Αυτά είναι ζητήματα πολιτικών επιλογών ή διαφορετικού γούστου; Περί ορέξεως κολοκυθόπιττα θα πει κάποιος, αλλά εκτιμούμε ότι στον τομέα του δημόσιου χώρου, δεν θα ήταν και άσχημο να υπερασπίζουμε και λίγο το πράσινο, όχι μόνο αισθητικά, αλλά τουλάχιστον ιδεολογικά…
Η τσιμεντοποίηση δεν είναι επιλογή
