Γράφει ο
Δημήτρης Γεωργίου
Αν βγεις στον πηγαιμό για έναν απογευματινό περίπατο στην πόλη μας, μην γυρίζεις να κοιτάξεις πίσω σου. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην μοναξιά μιας Δευτέρας ή μιας Τετάρτης με κλειστά μαγαζιά. Αγναντεύεις τον πεζόδρομο και το μάτι σου ανοίγει σαν να βρίσκεσαι σε κάποια πλαγιά των Τζουμέρκων. Τίποτα δεν εμποδίζει το βλέμμα, όλα είναι ξεκάθαρα.
Σημάδια των καιρών ή μια συνήθεια που τείνει να γίνει μόνιμη; Απάντηση έχουμε όλοι, ο καθένας τη δική του : «Πόσο έξω, ρε παιδί μου, βαρέθηκα», «φοβάμαι μην κολλήσω…», «Πού να πας με τέτοιο κρύο…», «Γιατί να βγω; Όλο τους ίδιους βλέπω….». Δίκιο, άδικο, ποιος ξέρει;
Την μοναξιά σπάνε τα όσα καφέ είναι ανοιχτά, με μουσική τουλάχιστον τώρα πια. Όχι για να διασκεδάσουν τους «πελάτες», αλλά κυρίως για να μην κάθεται μόνος ο μαγαζάτορας στην μουγκαμάρα. Στέκεται όρθιος σε μια γωνία του μπαρ και στοιχίζει τις καρέκλες, φτιάχνει τα ποτήρια, καθαρίζει την κάβα από την σκόνη της απραγίας. Αυτή η μοναξιά δεν πληρώνεται, μόνο σκέφτεται τι έχει να πληρώσει και θυμώνει. Ποιος θα τον ακούσει όμως; Ήταν στραβό το κλή(ί)μα, το ‘φαγε και ο γάιδαρος…
Δεν ξέρω αν το κακό είναι γενικό ή ζούμε σε μια πόλη που αργοπεθαίνει. Στο χέρι μας είναι να γυρίσουμε τον τροχό της ζωής μας, να την πάρουμε στα χέρια μας και να μην αφήσουμε κάποιους άλλους να αποφασίζουν για την μοίρα μας. Η υπομονή τελειώνει. Ας αφήσουμε την μιζέρια και τον ωχαδερφισμό…
Μάλλον θα το κλείσω γι’ απόψε για να μην καίω άλλο ρεύμα, τόσο που έχει πάει.
Καληνύχτα συμπολίτες μου.
