Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΛΥΤΡΑΣ
Το κράτος δεν επιθυμεί σήμερα να βρεθεί υποχρεωμένο να αγοράζει τεράστιες ποσότητες ηλεκτρικού ρεύματος από τους ιδιώτες οι οποίοι επιδιώκουν να επενδύσουν στα αιολικά πάρκα, αφού δεν θα ήξερε τι να το κάνει.
Ο Κινέζος σοφός Χουά Τσένγκ είχε κάποτε πει ότι «ένα έστω και λίγο στραβό πέταλο είναι χειρότερο από το να αφήσεις το άλογο σου απετάλωτο».
Με άλλα λόγια, το να πιστεύουμε ότι οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας,(ΑΠΕ) κι ειδικότερα η αιολική, είναι η μόνη λογική λύση στο πρόβλημα της ενέργειας, αυτό δεν σημαίνει ότι αποκτούμε και το δικαίωμα να βάλουμε π.χ. έναν αιολικό πύργο επάνω στον Παρθενώνα!
Το επισημαίνουμε αυτό, επειδή τα βήματα που γίνονται μέχρι σήμερα στη χώρα μας (κι όχι μόνον) μοιάζουν τόσο ασύνδετα που καταντούν αλλοπρόσαλλα και τελικά μοιάζουν περισσότερο με άλλοθι παρά με λύση.
Ας ξαναδούμε το πρόβλημα: εάν η ανάπτυξη της αιολικής ενέργειας δεν προχωρήσει με σωστά επιλεγμένη χωροθέτηση και δεν συνδυαστεί στη συνέχεια με την επιτόπια παραγωγή υδρογόνου κι αυτή με τη σειρά της με σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στις κατάλληλες τοποθεσίες, τότε αυτό που μπορεί να πάρουμε πολλές φορές ίσως να είναι ένα τελείως στραβό πέταλο.
Αντί της συνολικής λύσης, έχει επιλεγεί μέχρι σήμερα η κατακερματισμένη προώθηση των αιολικών και μόνον πάρκων. Αυτή συνίσταται στην προκαταβολική συγκατάθεση από 48 περίπου διαφορετικούς φορείς που μπορεί ύστερα από ένα διάστημα 3-5 χρόνων να καταλήξει σε μια αδειοδότηση της επένδυσης, που όμως και πάλι δεν εξασφαλίζει ότι δεν θα περάσουν μερικά ακόμα χρόνια δικαστικών αγώνων (στο Συμβούλιο της Επικρατείας συνήθως) προτού- εάν ποτέ – ευοδωθεί το εγχείρημα.
Μια πρώτη συνέπεια που δείχνει την παθογένεια της όλης μεθόδευσης είναι η μετατροπή αυτής της άδειας σε αξία καθεαυτή προς πώληση κι αγορά, όπως περίπου συμβαίνει και με τις άδειες ταξί.
Κατά πρώτον, το ότι δεν είναι όλη η γη της χώρας μας κατάλληλη για την τοποθέτηση αιολικών πάρκων το καταλαβαίνει κι ο πλέον αδαής.
Όλες οι παρεπόμενες στρεβλώσεις της επιχειρούμενης βελτίωσης του ενεργειακού μας ισοζυγίου προκύπτουν αβίαστα απ΄την ίδια την αποσπασματικότητα της προσπάθειάς μας. Το ηλεκτρικό ρεύμα δεν μεταφέρεται εύκολα, όχι πάντως χωρίς κατάλληλη υποδομή δικτύων. Το να οριοθετήσει κάποιος π.χ. σε μια απομακρυσμένη περιοχή σαν ιδανική- από πλευράς αιολικού δυναμικού και περιβαλλοντικών επιπτώσεων – τοποθεσία εγκατάστασης ενός αιολικού πάρκου 400MW είναι βλακώδες, εάν η ίδια η περιοχή καταναλώνει 20MW και το όποιο δίκτυο ηλεκτρικού ρεύματος μπορεί να «σηκώσει» μόνον 25MW.
Άρα, δεν είναι καν δυνατόν να σχεδιαστεί ο όλος προγραμματισμός εγκατάστασης αιολικών πάρκων παρά μόνον με τους περιορισμούς που θέτει η σημερινή κατάσταση των δικτύων, κάτι που αναπόφευκτα αποκλείει από την προοπτική τις περισσότερες κατά τα άλλα «ιδανικές» λύσεις.
Μια άμεση συνέπεια αυτής της εγγενούς στρέβλωσης είναι φυσικά και το ότι πολλές «μη ιδανικές» τοποθεσίες επιλέγονται επειδή το κριτήριο της ύπαρξης δικτύου ή άμεσης γειτονικής κατανάλωσης θα υπερισχύει, αφήνοντας ανοικτή την πιθανότητα να συζητήσουμε και την εγκατάσταση αιολικού πάρκου εάν όχι στην Ακρόπολη τουλάχιστον στο Λυκαβηττό!!!
Ακόμα χειρότερα, εφόσον το επιχειρούμενο «μπάλωμα» συνεχίζει να προβλέπει την αδυναμία «αποθήκευσης» του παραγόμενου ηλεκτρικού ρεύματος, θα πρέπει η Ελλάδα να είναι σε θέση να εξάγει ( και να επανεισάγει) εποχικά τεράστια αποθέματα ρεύματος είτε στις γειτονικές βαλκανικές χώρες είτε και στην ίδια την ευρύτερη Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι ώστε να καλύπτεται ομαλά η κατανάλωση που δεν συμπίπτει χρονικά με την παραγωγή.
Σ’ ένα βαθμό, αυτό γίνεται και σήμερα, αλλά και πάλι τα υπάρχοντα δίκτυα θέτουν τους δικούς τους περιορισμούς, ακόμα και συμπληρωμένα με τα υπό κατασκευή που σκοπεύουν να αναβαθμίσουν την τωρινή ελάχιστη δυνατότητά τους.
Είναι λοιπόν μια λογική συνέπεια όλων αυτών το ότι το κράτος δεν επιθυμεί σήμερα να βρεθεί υποχρεωμένο να αγοράζει τεράστιες ποσότητες ηλεκτρικού ρεύματος από τους ιδιώτες που επιθυμούν να επενδύσουν στα αιολικά πάρκα, αφού δεν θα ήξερε τι να το κάνει.
Έτσι αρχίζει επίσης και να φωτίζεται ο γρίφος, γιατί εφόσον υπάρχουν οι υπερπρόθυμοι να επενδύσουν ιδιώτες στην τόσο προικισμένη αιολικά χώρα μας, συνεχίζουμε να κοσμούμε τον πάτο τόσο της εγκατεστημένης όσο και της άμεσα προβλεπόμενης ισχύος ΑΠΕ.
Δηλαδή, τα χρήματα υπάρχουν, η τεχνολογία υπάρχει, αλλά ακόμα κάτι μας λείπει!
Μήπως είναι το μυαλό;
Σημ.: Ο στόχος της Συνθήκης του Κιότο προβλέπει για τη χώρα μας 20,1% της ηλεκτρικής ενέργειας να προέρχεται από ΑΠΕ .
Ενώ δηλαδή έχουμε εγκατεστημένη ισχύ 900MW,έχουμε σήμερα στα χαρτιά ακόμα 1500MW προς υλοποίηση, ενώ χρειαζόμαστε ακόμα 3.528MW. Ο νοών νοείτω…
