Γράφει ο Κώστας Λύτρας
Μία από τις συνηθέστερες μεθόδους που χρησιμοποιούν τα κέντρα αποφάσεων για να οικειοποιηθούν δασικές εκτάσεις είναι η απαγόρευση ανθρωπογενών δραστηριοτήτων μέσα και πέριξ αυτών.
Η τακτική σταδιακής αποστείρωσης των σπουδαιότερων βιοτόπων της πατρίδας μας από καλλιεργητές, συλλέκτες βοτάνων και αρωματικών φυτών, μελισσοκόμους και φυσικά κυνηγούς είναι αρκετά γνώριμη σε όσους παρακολουθούν στενά τις επεμβάσεις σε δασικούς οικότοπους, ορεινούς όγκους και υγροβιότοπους. Πάντοτε ακολουθείται ένα χρονοδιάγραμμα βασισμένο σ’ έναν προσεκτικό σχεδιασμό ακόμα και σε λεπτομέρειες, τις οποίες δύσκολα μπορεί κάποιος αδαής να αντιληφθεί.
Εφόσον η περιοχή έχει χαρακτηριστεί αξιοποιήσιμη, αλλά και επικερδής για το κράτος, ώστε να την εκμεταλλευτεί εντάσσοντάς τη στα επιχειρηματικά πλάνα ισχυρών οικονομικών κέντρων, οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν είναι προδιαγεγραμμένες. Βεβαίως, όσον αφορά την κοινή γνώμη, πρέπει να προηγηθεί μια «προπαρασκευαστική» επικοινωνιακή περίοδος, ώστε να αποφευχθούν κάθε είδους ανεπιθύμητες αντιδράσεις.
Συνήθως προβάλλονται η σημαντικότητα της περιοχής από πλευράς φυσικού περιβάλλοντος, αλλά και η διατήρηση της αυτοφυούς χλωρίδας και της άγριας πανίδας.
Στη συνέχεια παρουσιάζονται οι κίνδυνοι που την απειλούν, όπως για παράδειγμα η «βλαπτική κυνηγετική δραστηριότητα», με διάφορες οικολογικές οργανώσεις να κραυγάζουν για αναπόδεικτες πράξεις των κυνηγών με πολύ πειστικό τρόπο.
Όταν ολοκληρωθεί η επικοινωνιακή προπαγάνδα, εκτυλίσσεται το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης των αποφάσεων, έστω κι αν κάποιες φορές- εξαιτίας έντονων αντιδράσεων και νομικών προσφυγών- αποδεικνύεται χρονοβόρα υπόθεση. Στο τέλος όλα καταλαγιάζουν. Η δύναμη του ισχυρού αποδεικνύεται αδάμαστη.
Υ.Σ. α) Τεράστια τμήματα του ηπειρωτικού ορεινού όγκου, στα οποία εντάσσονται αρκετοί από τους σημαντικότερους ελληνικούς κυνηγότοπους, έχουν ήδη εισέλθει στο στόχαστρο εκείνων που προωθούν τις αποστειρωτικές απαγορεύσεις.
β) Οι σπουδαιότεροι ελληνικοί υγροβιότοποι υπό την ομπρέλα ευρωπαϊκών οδηγιών και διεθνών συνθηκών για το περιβάλλον έχουν τεθεί σε αντικυνηγετική «καραντίνα».
γ) Οι τεράστιες κατακερματισμένες εκτάσεις από τις πρόσφατες πυρκαγιές, στις οποίες προσωρινά απαγορεύεται δικαίως το κυνήγι, είναι αμφίβολο εάν θα μετατραπούν ξανά – φυσικά ή τεχνικά – σε ελεύθερες δασικές εκτάσεις.
δ)Οι ελάχιστοι κυνηγότοποι στους οποίους αναγκαστικά συνωστίζονται αρκετές χιλιάδες κυνηγοί είναι ανεπαρκείς και σε κάποιες περιπτώσεις επικίνδυνοι. Περιβάλλονται από εθνικούς δρυμούς, καταφύγια άγριας ζωής και ζώνες Ραμσάρ.
ε) Οι αναδασώσεις αποτεφρωμένων εκτάσεων έχουν περιοριστεί. Ωστόσο αρκετές από αυτές έχουν ήδη «υιοθετηθεί» από οικολογικές οργανώσεις που τις…αναδασώνουν και τις προστατεύουν. Λέτε να επιτραπεί στο μέλλον σε αυτές το κυνήγι;
Μήπως τελικά αυτοπαγιδευτήκαμε;
