ΙXΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, την ΦΥΣΗ, το ΚΥΝΗΓΙ: Γράφει ο Κώστας Λύτρας
Αντίθετα με τα όσα οι «μουτζαχεντίν» της οικολογίας υποστηρίζουν, η ζωή έχει αποδείξει ότι η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση των πολιτών συνιστούν ισχυρότερα όπλα από οποιοδήποτε «χτύπημα».
Χαρακτηριστικό κρούσμα αυτού που ονομάζεται οικοτρομοκρατία, (θα σας μεταφέρω αρκετά πίσω χρονικά, για ένα κρούσμα οικοτρομοκρατίας, να τι έγραφε ο τότε τύπος ). « Μια ομάδα ακτιβιστών του οικολογικού χώρου, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρχών, θεωρώντας ότι προβαίνουν σε μια πράξη δικαιοσύνης συνέβαλαν στην πρόκληση ενός μεγάλου οικολογικού εγκλήματος. Σε μια νύχτα από τα εκτροφεία γουνοφόρων ζώων στην περιοχή Καστοριάς και Σιάτιστας , απελευθέρωσαν πάνω από 50.000 αμερικανικά μινγκ. Μετά την απελευθέρωση των ζώων, τα ζώα κατ’ αγέλες ψάχνοντας τρόπους να τραφούν σημειώθηκαν δεκάδες επιθέσεις σε οικόσιτα και εκτρεφόμενα ζώα, αλλά και στην άγρια φύση.»
Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Όπου υπάρχει μια ιδέα, αργά ή γρήγορα θα ξεφυτρώσουν και υπέρμαχοι του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Αν η ιδέα αυτή αφορά σε μια πατρίδα, μια θρησκεία, ένα αίτημα κοινωνικής αλλαγής ή στην προστασία των ζώων και των δασών, αυτό δεν παίζει και μεγάλο ρόλο.
Η δικαιολογία είναι επίσης παλιά: «Αυτοί, οι Άλλοι, δεν καταλαβαίνουν παρά τη βία, δεν συγκινούνται παρά με τη βία και δεν αντιμετωπίζουν σοβαρά παρά μόνο τη βία» Φυσικά, οι Άλλοι είναι πάντα και οι πρώτοι «άρξαντες χειρών αδίκων», οπότε, όσοι αντιπαρατίθενται με τα ίδια μέσα, απλώς κάνουν μια εύλογη χειρονομία ανταπόδοσης, σύμφωνα με τον πάγιο μωσαϊκό νόμο του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού»
Ωστόσο ας περιοριστούμε στο τι σημαίνουν όλα αυτά για την οικοτρομοκρατία ή τη βίαιη, μαχητική οικολογία, αν προτιμάτε. Σημαίνουν απελευθέρωση των πειραματόζωων από τα ιατρικά εργαστήρια, αγνοώντας το τι ασθένειες τους έχουν μεταδοθεί στο πλαίσιο των ( φρικτών συνήθως) πειραμάτων. Σημαίνει επίσης απελευθέρωση διαφόρων εισαγόμενων ερπετών,και όχι μόνο, στην ελληνική ύπαιθρο.
Η τακτική των οικολογικών οργανώσεων κάθε απόχρωσης είναι πράγματι ένα λεπτό θέμα. Αντίθετα με τα όσα οι «μουτζαχεντίν» της οικολογίας υποστηρίζουν, η ζωή έχει αποδείξει ότι η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση των πολιτών συνιστούν ισχυρότερα όπλα από οποιοδήποτε «χτύπημα».
Στον τομέα της διάσωσης των ζώων, για παράδειγμα, οι εταιρίες καλλυντικών έπαψαν να τυφλώνουν εκατομμύρια κουνέλια επάνω στα οποία δοκίμαζαν τα προϊόντα τους, μόλις οι πολίτες πληροφορήθηκαν τα όσα γίνονταν πίσω από τους τοίχους των εργαστηρίων τους.
Είναι ίσως θλιβερό ότι το είδος μας χρειάζεται «εκπαίδευση» για ν’ αποφεύγει τα άσκοπα ολοκαυτώματα ανώτερων ή σπάνιων μορφών ζωής, αλλά αυτός είναι ένας μονόδρομος αποτελεσματικότητας.
Οι λύσεις δεν είναι πάντα εύκολες. Η σύγκρουση συμφερόντων ανθρώπου και φύσης είναι συχνά δραματική και οι συνταγές δεν είναι πάντα εφικτές χωρίς μακροχρόνιο αγώνα. Και για να μην κοιτάζουμε μακριά, η προσπάθεια διάσωσης της αρκούδας ή του λύκου στη χώρα μας θα πέσει στο κενό, παρά τις όποιες καλοπροαίρετες προθέσεις των κατοίκων των πόλεων, αν πρώτα αυτοί που ζουν μαζί τους δεν δεχτούν το εφικτό της συμβίωσης και δεν πειστούν αφενός για τη δυνατότητα της ακαριαίας κι ακριβοδίκαιης αποζημίωσή τους κι αφετέρου για την ύπαρξη κινήτρων, όπως ο οικοτουρισμός, που μπορούν ν’ αλλάξουν νοοτροπίες αιώνων.
Σε κάθε περίπτωση, όσοι ενδιαφέρονται για τη μητέρα Γη δεν μπορεί να περιφρονούν τον άνθρωπο. Η αυστηρή καταδίκη και απομόνωση όσων συντάσσονται με την Ιερά Εξέταση, τον Χίτλερ και τον Στάλιν, που επίσης πίστευαν ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», οφείλει να είναι ξεκάθαρη και αποφασιστική.
Κάθε ανοχή υπονομεύει τις επιδιώξεις εκείνων που πραγματικά αγαπούν τον άνθρωπο και το «σπίτι» του και δυναμιτίζει τις προσπάθειες δεκαετιών. Ας ελπίσουμε ότι δεν θ’ ακούσουμε ποτέ ξανά για παρόμοια κρούσματα στη χώρα μας, που μόλις άρχισε να βγαίνει από τη μεσαιωνική βαρβαρότητα του «όλα θυσία στα συμφεροντάκια μας».
