Το γεφυράκι στις διαμορφωμένες παραποτάμιες εκτάσεις του Δήμου Αρταίων έχει την δικιά του ιστορία και καλό θα ήταν, τώρα που κατέρρευσε να την θυμηθούμε.
Όταν η ΔΕΗ είχε αναλάβει να φτιάξει τα έργα της ανάπλασης των παραποτάμιων εκτάσεων, δεν προβλεπόταν να κατασκευαστεί λίμνη. Η λίμνη ήταν μια εμμονή της δημοτικής αρχής του Κώστα Βάγια, ο οποίος επέμενε ότι η Άρτα όχι μόνο θα έπρεπε να αποκτήσει μια λίμνη, προκειμένου να μπορεί να ενταχθεί στις πόλεις που έχουν λίμνες, αλλά να δημιουργηθεί και νησάκι, έτσι ώστε να είμαστε η δεύτερη Ηπειρωτική πρωτεύουσα, η οποία θα είχε και λίμνη και νησάκι μέσα στα όρια της, αλλά και η πρώτη την οποία θα διέρχεται ένας ποταμός. Ο νοών νοείτο…!
Η Άρτα λοιπόν σήμερα έχει και λίμνη και νησάκι, έστω σε μικρότερη κλίμακα από άλλες πόλεις της χώρας μας, αλλά έστω και με το γινάτι … έχει τον δικό της συμβολισμό.
Όμως η δαιμόνια δημοτική αρχή, εκείνης της περιόδου, στην οποία συμμετείχαν πρόσωπα, που το καθένα ξεχωριστά θα μπορούσε να γίνει ένας πετυχημένος δήμαρχος, δεν έμεινε μόνο στη λίμνη και το νησάκι. Ήθελε και ένα δεύτερο γεφύρι της Άρτας, ένα γεφύρι , περισσότερο συμβολικό παρά πραγματικό, αλλά στην πόλη, όπου έχει σαν σύμβολο ένα ιστορικό γεφύρι και έχει έναν μύθο, που έχει ποτίσει τις μνήμες όλου του πλανήτη, αν μη τι άλλο, δεν θα έχανε την ευκαιρία να κάνει ένα ακόμη γεφυράκι.
Έτσι γεννήθηκε η γέφυρα του παραποτάμιου πάρκου. Να σημειώσουμε ότι το πρώτο διάστημα η γέφυρα αυτή ήταν ένα από τα πλέον πολυσύχναστα περάσματα της περιοχής. Από αυτήν περνούσαν κάθε απογευματάκι ερωτευμένα ζευγαράκια, κρυφοί ψαράδες, ρομαντικοί οδοιπόροι… Να σημειωθεί ότι ο χώρος των παραποτάμιων δεν είχε ακόμη διαμορφωθεί και τότε ο Βάγιας είχε φαντασιώσεις για τις μελλοντικές χρήσεις της περιοχής: φανταζόταν μια πλωτή εξέδρα όπου θα παίζουν μουσική τα συγκροτήματα, σε ανοιχτά αμφοθέατρα (χωρίς να υπολογίσει την έλλειψη της άνωσης, που θα μπορούσε να υποστηρίξει το έργο) ή ακόμη ότι ο περίγυρος της λίμνης απόστασης 2,100 χιλιομέτρων θα μπορούσε να γίνει το νέο σημείο Μαραθώνιας διαδρομής και αγώνων.
Τίποτε δεν τάραζε την μακαριότητα του τότε δημάρχου, εκτός από τις… χήνες. Ο καημένος περίμενε κάθε χρόνο να δει νέα χηνάκια να κολυμπάνε και αντ’αυτού έβλεπε τον πληθυσμό μειούμενο, μέχρι που ανακάλυψε ότι αδέποστα σκυλιά έμπαιναν στο νησάκι από το γεφυράκι με αποτέλεσμα να τρώνε τα αυγά από τις χήνες και να εξολοθρεύουν τον πληθυσμό.
Με κρύα καρδιά, τότε το έτος 2001, ο κύβος ερρίφθη: το νησάκι θα ανήκε στα πουλιά του και όχι στον άνθρωπο και τα άλλα ζώα. Η είσοδος στο γεφυράκι σφραγίστηκε όπως όπως, στην πλευρά του μικρού νησιού. Και αυτό μέχρι πριν λίγα χρόνια, οπότε έκλεισε η πρόσβαση και από την πλευρά της απέναντι όχθης.
Το γεφυράκι έμεινε έρμαιο της αχρησίας του, για πάνω από είκοσι χρόνια και βέβαια η κατάρρευση ήταν ένας τρόπος να δώσει και όσο το δυνατόν μεγαλύτερη έμφαση στον συμβολικό του χαρακτήρα.
Ίσως είναι και η ευκαιρία, με μια νέα κατασκευή, να επαναπροσδιορίσουμε και την χρήση του, είτε δηλαδή να την διατηρήσουμε όπως είναι, οπότε το νέο γεφυράκι να είναι απλώς ένα συμβολικό σημείο στην Άρτα, ή μπορούμε να το εντάξουμε στην καθημερινότητά μας, ως μια εναλλακτική δραστηριότητα, σε συνάρτηση βέβαια με τον σεβασμό στον περιβάλλοντα χώρο του παραλίμνιου – παραποτάμιου χώρου της πόλης μας…
- Η ΣΟΦΙΑ ΤΡΑΜΠΑ είναι Δικηγόρος με μεταπτυχιακό στην ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ μέλος της Ενωσης Δημοσιογράφων Ιδιοκτητών Περιφερειακού Τύπου
