Γράφει: η Χριστίνα Μπίζα
Οι τελευταίοι μήνες ήταν αυτοί που με τις αποφάσεις του ο λαός έδωσε το στίγμα για τις εξελίξεις. Ήταν αυτοί που μέχρι και χθες μέσω των εκλογικών αναμετρήσεων αναζητούσαμε τον παλμό του.
Ήρθε το αποτέλεσμα αρχικά με τις Βουλευτικές Εκλογές για να αποτυπώσει και να δώσει ισχυρή εντολή προς μία γαλάζια κατεύθυνση και τώρα μέσω των Αυτοδιοικητικών Εκλογών, Περιφερειακών αλλά και Δημοτικών να αναζητήσει την καρδιά του.
Ήρθε το αποτέλεσμα των ανατροπών και την πρώτη και τη δεύτερη Κυριακή να κρούσει το καμπανάκι ότι ο λαός ξαγρυπνά και αποφασίζει με εκπλήξεις πολλές φορές, κόντρα τα δεδομένα.
Αναζητούμε μέσα στους αριθμούς και τα ποσοστά. Αυτό το κάτι πίσω απ τις γραμμές που οδήγησε το χέρι και το μυαλό των ψηφοφόρων προς την μία ή την άλλη πλευρά.
Πολλά τα γιατί, αλλά και το γιατί τώρα…
Ήρθε αυτή χρονική στιγμή εν μέσω συγκρούσεων στο Ισραήλ και τη Παλαιστίνη, με έντονο το φόβο γενικής ανάφλεξης, εμείς να αναζητούμε τους τοπικούς ηγέτες μας, αυτούς που θα πορευτούν μαζί μας για τα επόμενα 5 χρόνια.
Βλέπουμε νέα πρόσωπα ή και παλιότερα με όρεξη και με πείσμα να επιχειρούν όλοι μαζί να μας ξυπνήσουν το όνειρο. Αυτό το όνειρο που είχαμε αφημένο σε κάποια άκρη μακριά απ΄ τα αδιάκριτα βλέμματα της επαρχιακής νοοτροπίας και ζούσαμε απλά για το σήμερα, με το βάρος του χρόνου.
Έρχονται όμως στιγμές και καταστάσεις που τα δεδομένα δεν είναι αυτονόητα, ούτε και τα θέλω μας μπορούν να περιμένουν γιατί ο πραγματικός χρόνος δεν έχει να κάνει με τους αριθμούς στην ταυτότητά μας, ή στο διαβατήριο μας, αλλά σε όλα αυτά που προστάζει η ίδια η ζωή.
Ο χρόνος με την κλασική του έννοια, το περιεχόμενο της ποιότητας, της αλληλεγγύης και της έμπνευσης είναι αυτά που φέρνουν το κάτι άλλο.
Αυτό το όμορφο δοτικό συναίσθημα που γιγαντώνει στη στιγμή, αυξάνει την χωρητικότητα στο κάθε λεπτό και πολλαπλασιάζει την ακτίνα της ζωής μας πέρα απ΄όλα τα στερεότυπα με τα οποία έχουμε γαλουχηθεί. Βρίσκει διεξόδους μέσω του οράματος της δημιουργίας και της ανάπτυξης ή μέσω και των δικών μας προσωπικών ανατροπών που μα αξίζουν γιατί και η δική μας ζωή δικαιούται να ανθοφορεί στον πραγματικό χρόνο, για να είναι ουσιαστική και διάφανη.
Κοιτάζουμε τους νέους αιρετούς και αναρωτιόμαστε αν είναι αρκετά έμπειροι για τις νέες προκλήσεις.
Από την άλλη βλέπουμε τους παλιότερους που το τόλμησαν και έχουν ξαναεκλεγεί και τους κοιτάζουμε καχύποπτα, για το από που αντλούν αυτή την όρεξη και τη ζωντάνια για προσφορά.
Μένουμε απλά στο χρόνο και σε κάποια ενδεικτικά εξωτερικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων, αυτά που μπορεί και να είναι εντελώς ασήμαντα και αδυνατούμε να δούμε την δύναμη της ψυχής τους.
Βάζουμε την ζωή μας και τους ανθρώπους μας, σε κουτάκια στο μέγεθος που εμείς θέλουμε και κάποιες φορές εντελώς βάρβαρα τους απαγορεύουμε να υψώσουν το ανάστημά τους πάνω από το μέγεθος του κουτιού που εμείς εντελώς αυθαίρετα έχουμε θέσει.
Χειροκροτούμε την επιτυχία αγκαλιάζουμε τον νικητή του ευχόμαστε για καλή επιτυχία, την ίδια στιγμή που υπάρχουν αντίπαλοι που θεοποίησαν τις καρέκλες τους και λειτουργούν σαν τα μικρά παιδιά που τους πήραν το «γλυφιτζούρι» και στρέφουν την πλάτη σε αυτόν που ο λαός αποφάσισε ακόμη και όταν η αποχή είναι πολύ μεγάλη όπως συνέβη στην χθεσινή εκλογική αναμέτρηση.
Ακόμη και αυτή η βουβή αποτύπωση όμως έχει την δική της ορμή και εξήγηση…
Κάποιοι από αυτούς που ξέρουν ότι θα αντικατασταθούν αφού ο λαός αποφάσισε διαφορετικά από τα θέλω τους, παραμένουν προσηλωμένοι εγωιστικά και αυτάρεσκα πέρα από τους κανόνες της πολιτικής ευπρέπειας για την διαχείριση μίας πικρής ήττας, για να απολαύσουν και τα τελευταία ψήγματα της ηδονής της εξουσίας στα πολυτελή τους γραφεία.
Ο σκληρός χρόνος γι αυτούς, μπορεί και να μη ήταν ο πραγματικός χρόνος, αυτός του οποίου το περιεχόμενο θα είχε προσφορά στο αδύνατο, στήριξη στον καταφρονεμένο και ποιότητα ζωής σε όλους αυτούς που η ζωή τους όρισε να αναμετρώνται κάθε φορά, κάθε στιγμή και κάθε ώρα, με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Έρχονται στιγμές όπως αυτές οι ήττες ή οι απώλειες δικών μας ανθρώπων, που θέλουμε κάπου να γείρουμε και να κλάψουμε, τόσο που να ξεπλυθεί η ψυχή μας.
Να ξεπλυθεί από τα λάθη και τα πάθη μας. Όμως όταν τα δάκρυα στεγνώνουν κοιτάζοντας ολόγυρά μας δεν ξέρουμε σε ποια ηλικία είμαστε πραγματικά, αυτή του παιδιού που το παίρνει ο ύπνος μετά τα αναφιλητά ή του ανθρώπου που πρέπει να γίνει και μάνα και πατέρας για να κανακέψει τον ίδιο του τον εαυτό για να ξανασηκωθεί πάλι.
Ποιος αριθμός είναι αυτός;
Ποια είναι η ηλικία μας και ποιος είναι ο πραγματικός μας χρόνος;
Το τραγούδι των παιδιών μας οδηγεί και μας δείχνει μπροστά εκεί που δεν υπάρχει χρόνος, αλλά χαμογελαστά πρόσωπα που θέλουν να αγωνιστούν και όλα τα εμπόδια, να τα κάνουν σκόνη.
Τότε όλα γεμίζουν φως και εμπρός σ αυτές τις ανατροπές, αυτό το ανακάτεμα της τράπουλας, διαπιστώνουμε ότι όταν οι άνθρωποι θέλουν μπορούν να αναζητήσουν και να βρουν τον πραγματικό, τον ουσιαστικό ατελείωτο χρόνο προσφοράς.
Αυτόν που ο ένας αγωνιά για τον διπλανό του και ο άλλος ανταποκρίνεται με χαρά στους νέους σχεδιασμούς, χωρίς ίντριγκες, μικρότητες, εγωισμούς, πισώπλατα μαχαιρώματα και διαγκωνισμούς, ώστε απ όποιο μετερίζι να μπορούν οι άνθρωποι να διακρίνουν τον ικανότερο για την κάθε θέση, ώστε να έχουμε όλοι ουσιαστική συμμετοχή και με χαρά να απολαύσουμε υποδειγματική εξέλιξη, σε όλους τους τομείς, στην κάθε περιοχή.
