Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ
Έγιναν όλα έτσι ξαφνικά, μ’ένα νομοσχέδιο στην δημόσια Υγεία;;; 5 κρίσιμοι προβληματισμοί…
Χωρίς να έχω πρόθεση να συντάξω άρθρο, άλλωστε έχουμε χύσει πολύ σκέψη, δράση και μελάνι τόσα χρόνια, απλοί προβληματισμοί σε σχηματισμό σχολιασμού σκέψης για όλους αυτούς που ξαφνικά «ανακάλυψαν την Ιερουσαλήμ» με το νομοσχέδιο του υπουργείου…
το ΕΣΥ άρχισε να ξηλώνεται σχεδόν αμέσως με την εφαρμογή του με την παράλληλη δράση των αντίθετων δυνάμεων και τα συνεχή βήματα υποχώρησης, χωρίς να συγκινείται κανένας, ανάμεσα σε «ψευτοπροοδευτικούς» αλαλαγμούς και γραφειοκρατική «κοπτοραπτική» αποψίλωσης.
έτσι, λοιπόν, παραθέτω 5 βασικούς προβληματισμούς σκέψης, τουλάχιστον μήπως διασώσουμε την σοβαρότητά μας που κινδυνεύει…
1) Γίνεται, ας πούμε αποτελεσματικό ΕΣΥ, χωρίς πλήρως λειτουργικό ΕΟΦ; νεαρός αγροτικός Γιατρός στα τέλη της 10ετίας του ‘80 πρόλαβα την αρχική καλή παραγωγική λειτουργία του, που ενοχλούσε βέβαια την φαρμακοβηομηχανία και που άρχισε να απαξιώνεται ήδη στην 10ετία του ‘90…ποιός, για παράδειγμα, από εμάς τους παλιότερους δεν θυμάται τα σοβαρά σκευάσματα δραστικών ουσιών που έδειναν υπόσταση στον ΕΟΦ και εξαφανίστηκαν σε λίγα χρόνια;
2) πώς είναι δυνατόν να διατηρείς ανταγωνιστικό ΕΣΥ όταν, αντί να «βάζεις πλάτη» για την συνεχή επιστημονική του επάρκεια στην πράξη, οι περισσότεροι ενδιαφέρθηκαν για την γραφειοκρατική διαχείριση κομματικών και κλικαδόρικων συμφερόντων;
3) πότε πραγματικά προασπίστηκε η λειτουργία του απ’όσους στην πράξη εντός ΕΣΥ εφάρμοζαν πραγματικά ιδιοτελή στάση και συμπεριφορά; (φακελάκι, μίζες, οργανωμένες ομάδες παρακυκλωμάτων και πολιτικοσυνδικαλιστικές παρατάξεις που ενδιαφέρθηκαν «αλά καρτ» μόνο για την υπόθεση novartis όταν αυτή φάνηκε ότι «πουλάει»)…
4) ποιός συγκινήθηκε όταν στον Ιδιωτικό τομέα, 3 ημέρες πριν την πτώση της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή ακυρώθηκε το προαπαιτούμενο του 50%+ της συμμετοχής των γιατρών στους ιδιωτικούς σχηματισμούς, ανοίγοντας την πόρτα στην επένδυση οργανωμένου και αδίστακτου κεφαλαίου που υπαλληλοποίησε την επιστήμη; πόσο απλό είναι να καταλάβουμε πως έτσι ο συμπληρωματικός και συνεργατικός ρόλος που ο ιδιωτικός τομέας οφείλει να έχει, αντικαταστάθηκε από έναν αδίστακτο εξωιατρικό μεγαλοεπιχειρηματικό ανταγωνισμό, που σε συνθήκες συστήματος που ζούμε, θα είχε σίγουρο νικητή; σε ποιά επόμενη φάση, στις «άλλες» ημέρες που ακολούθησαν, έγινε προσπάθεια να ακυρωθεί αυτή η «κρίσιμη» νομολογία; απλά ξεχάστηκε γιατί τα συμφέροντα είναι μεγάλα…
5) ποιοί θεσμοί σ’αυτή την χώρα συγκινήθηκαν να κινητοποιηθούν αποφασιστικά, αν δεν έβαλαν πλάτη, σ’αυτό που από το 2015 σχεδόν άρχισε να επιβάλεται στην χώρα από την «τροϊκα» άλλοτε με την «πιασάρικη» ονομασία «οικογενειακός» και άλλοτε «προσωπικός γιατρός»;…ενώ είναι πασιφανές σε όλη την Ιατρική κοινότητα, πως πίσω από τα ονομαστικά περιτυλίγματα υπάρχει ο ίδιος στόχος: μειώστε τις ειδικότητες από την δημόσια και δωρεάν υγεία… Αναφέρομαι βέβαια στον εκτρωματικό θεσμό, που σε μιά χώρα που κατάφερε να έχει από τα μεγαλύτερα παγκόσμια ποσοστά σε Ιατρική υποειδίκευση και επίπεδο επιστημονικής γνώσης, να επιτρέψουμε να ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΤΕΙ «δια της τεθλασμένης» των ουσιαστικά ανιδείκευτων κουμανταδόρων της Υγείας… επιγραμματικά θυμίζω το παράδειγμα της Αγγλίας και της Σουηδίας, που από «προηγμένες» υγειονομικά χώρες «κατάφεραν» να περιμένει ο ασθενής να δει ειδικευμένο γιατρό μετά θάνατον… ποιό πραγματικά λαϊκό ΕΣΥ θα μπορεί να λειτουργήσει χωρίς η α’βάθμια υγεία να το «αποσυμφορεί» με ασφάλεια και επιστημονική πληρότητα;
Παρ’ότι αυτές οι γραμμές γράφονται από Γιατρό, που φιλοσοφικά είμαι πεπεισμένος ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο οι πρόσκαιρες κατακτήσεις να κρατηθούν χωρίς μια συνολικότερη κοινωνικοπολιτική υπόσταση… προφανώς και η συστράτευση της υγειονομικής κοινότητας, για πρώτη ίσως φορά στην Ιστορία της, αποτελεί από μόνη της θετικό γεγονός,
όμως…ποιός σοβαρός πολίτης σ’αυτή την χώρα θα πειστεί για το ειλικρινές και την εμπιστοσύνη της συνέχειας, όταν έχουν προηγηθεί όλα τούτα; μα, πάνω απ’όλα, ποιά εκλιπούσα σοβαρότητα, απ’όλους γενικά, κυβερνητικούς και αντιπολιτευτικούς θεσμούς, συνδικαλιστικά όργανα και συντεχνιακές ομάδες… ποιά, λοιπόν, εκλιπούσα ευθύνη απέναντι στον λαό μας, την τελευταία στιγμή, θα μπορούσε να ανακόψει μια εντεταλμένη πορεία ολοκλήρωσης, που εκτός συνόρων στον συνολικό της σχεδιασμό έχει επιβληθεί, και απαιτεί να βάλει ημερομηνία λήξεως σε ό,τι θετικό υπήρξε σαν επίτευγμα σ’αυτή την χώρα…
5, λοπόν, δημοσιευμένοι προβληματισμοί, επειδή σε στιγμές κρίσης κανείς δεν δικαιούται να σιωπά, με την ευθύνη της εμπιστοσύνης που χρόνια τώρα επέδειξαν στο πρόσωπό μου οι συνάδελφοι με την ψήφο τους στα Ιατρικά όργανα, και που η μεγαλύτερη εμπειρία που αποκομίσαμε μαζί με συναδέλφους σε πλατιά συνεργατικά σχήματα… ήταν, δυστυχώς, πως, στα δύσκολα, παρότι κάναμε αυτό που έπρεπε, είμασταν μόνοι…
Ο Βασίλης Κοίλιας είναι Ιατρός Καρδιολόγος
