Ο Μπάμπης (Χαράλαμπος) Πεσλής, παρά τη νεαρή του ηλικία, είναι ένα ιστορικό πρόσωπο της Αριστεράς για την περιοχή μας, με παρουσία σχεδόν τριάντα χρόνων στα πολιτικά πράγματα της Άρτας, είτε μέσα από τον συνδικαλιστικό τομέα, είτε με τη συμμετοχή στα αριστερά κόμματα, αλλά και σε άλλες κοινωνικές και πολιτιστικές δράσεις. Από τον Συνασπισμό, στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΛΑΕ, τελικά επέλεξε την συμμετοχή στην προσπάθεια του ΚΚΕ, σημειώνοντας ότι είναι πιο κοντά στα πιστεύω του και πως”τις καλύτερες μέρες θα τις φέρουμε μαζί”…
Πως προέκυψε η συμπόρευση με το ΚΚΕ;
ΑΠ: Ήμουν ενταγμένος στον ΣΥΡΙΖΑ και στο Αριστερό Ρεύμα( δηλαδή στην αριστερή αντιπολίτευση εντός του κόμματος) έως το καλοκαίρι του ’15, που αποχώρησα με χιλιάδες άλλους συντρόφους και ακολούθησε η δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας. Η ΛΑΕ απέτυχε να εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά στην εκλογική διαδικασία του Σεπτεμβρίου, απέτυχε όμως στη συνέχεια και στη συγκρότηση ενός σοβαρού φορέα με πολιτική συνοχή και πρόταση που να διαφοροποιεί την θέση της στον πολιτικό χάρτη με διακριτό ‘’στίγμα’’. Η συνέπεια ήταν η παταγώδης εκλογική της αποτυχία στις εκλογές του ’19 και πρακτικά η διάλυσή της.
Το ΚΚΕ ήταν ο ‘’συγγενικός’’ ιδεολογικά και πολιτικά χώρος, αφού οι ιδέες μου ήταν και παραμένουν κομμουνιστικές, με στελέχη του οποίου είχαμε, για μια σειρά ετών, κοινό βηματισμό στο αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με κοινές επεξεργασίες και δράση με κέρδισε η συντροφικότητα στην πράξη και η πολιτική ενότητα όχι ως προϊόν κεντρικών συμφωνιών αμφιβόλου εντιμότητας αλλά ‘’συμφωνία από τα κάτω’’, στο κίνημα και στη διεκδίκηση.
Το ΚΚΕ δηλαδή έκανε κατά κάποιο τρόπο ένα πολιτικό άνοιγμα;
ΑΠ: Πολιτική ‘’ανοίγματος’’ σίγουρα ναι, δεν είναι τυχαίο το ότι από τους τέσσερις υποψηφίους στο νομό Άρτας μόνο ένας έχει την κομματική ιδιότητα. Η πολιτική αυτή χρησιμοποιείται ως εργαλείο ενότητας στη βάση και ενίσχυσης του κινήματος. Η κοινωνία έχει εξαντλήσει τις αντοχές της. Όσο πιο γρήγορα ‘’χτιστεί’’ ένα κίνημα αντίστασης στα χειρότερα που έρχονται, τόσο πιο αποτελεσματικό θα είναι.
Δεν θα μπορούσε να σταθεί μια συνεργασία του ΚΚΕ με άλλες αριστερές δυνάμεις, με μια κεντρική συμφωνία;
ΑΠ: Η ιστορία έχει καταγράψει τα πολιτικά ατοπήματα των διαδικασιών κορυφής και τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησαν: Ενιαίος Συνασπισμός, συγκυβέρνηση, διασπάσεις.
ΣΥΡΙΖΑ, η ‘’πρώτη φορά Αριστερά’’ στην κυβέρνηση που ψήφισε το τρίτο μνημόνιο, διάσπαση, πανωλεθρία της Αριστεράς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
ΛΑΕ, ‘’ συντροφικά’’ μαχαιρώματα, συνεχείς αποχωρήσεις, εξαφάνιση, πολιτικό περιθώριο.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποχωρήσεις, συρρίκνωση.
Θεωρώ πως δεν έχουμε άλλο χρόνο για ξόδεμα και πως η ελπίδα βρίσκεται εκεί που ζουν κι αναπνέουν οι δυνάμεις της εργασίας, στα συνδικάτα, στους αγροτικούς συλλόγους, στους συλλόγους των αυτοαπασχολούμενων. Εκεί η οργάνωση, εκεί η ενότητα, εκεί η δράση.
Στις εκλογές τι στόχο έχεις;
ΑΠ: Στην Αριστερά δεν μένεις έχοντας προσωπικούς στόχους, ή λογική εκλογής, ή χρηματικούς. Όχι τουλάχιστον στην Αριστερά που υπηρέτησα και συνεχίζω να υπηρετώ εγώ. Μου προτάθηκε να συνδράμω στην κοινή προσπάθεια και το θεώρησα τιμή. Ο κοινός στόχος λοιπόν είναι η ενίσχυση του κόμματος, γιατί δεν έχει απομείνει τίποτε άλλο και πολύς κόσμος το βλέπει αυτό. Είμαστε αυτοί που δεν έχουμε λόγο να ντραπούμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια και να ζητήσουμε την ψήφο του. Η πόλωση είναι δεδομένη και το προπατορικό δίλλημα να ‘’διώξουμε τη δεξιά’’ επιμένει, όμως και την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο λαός την πλήρωσε πολύ ακριβά και δεν θα υποκύψει εύκολα.
Τι λες λοιπόν σ’ όσους επιτακτικά βάζουν το αίτημα να τελειώνουμε μ’ αυτή την κυβέρνηση;
ΑΠ: Αυτή η κυβέρνηση δεν εξέπληξε με την διαχείρισή της, ήταν ακριβώς ‘’στην αυλακιά’’ της προηγούμενης και ξέρουμε ακριβώς το τι θα κάνει και η επόμενη, είτε προκύψει αυτοδύναμη ( μάλλον απίθανο), είτε ως καρπός συνεργασίας κομμάτων, σε πρώτη ή σε δεύτερη εκλογική φάση. Τα αστικά κόμματα εξάλλου δεν τα ενδιαφέρει τόσο το είδος του κυβερνητικού σχήματος (θα μπορούσε να είναι π.χ μια κυβέρνηση τεχνοκρατών) όσο η διαμόρφωση μιας ισχυρής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για να παράγουν ελεγχόμενο νομοθετικό έργο. Γνωρίσαμε από πρώτο χέρι αυτό το έργο που γονάτισε μια ολόκληρη κοινωνία, για να σωθούν οι Έλληνες αλλά και οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες. Οι Έλληνες εργαζόμενοι βιώσανε μια αντεργατική πολιτική άνευ προηγουμένου προκειμένου η χώρα να μετατραπεί σε Ελντοράντο ευκαιριών για το ντόπιο αλλά και ξένο μεγάλο κεφάλαιο. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να αλλάξουν τα πρόσωπα αλλά το μείγμα πολιτικής προς όφελος του λαού κι αυτό μόνο ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα μπορεί να το επιβάλει. Ισχυρό κίνημα σημαίνει ισχυρά συνδικάτα, σημαίνει ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα, το κόμμα με την κοινωνική γείωση, γνώση και τεράστια πείρα στην υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Δεν υποτιμούμε σε καμιά περίπτωση την εκλογική διαδικασία αλλά και την επόμενη μέρα των εκλογών η ακρίβεια θα είναι εδώ, ο μισθός και η σύνταξη δεν θα φτάνουν, η ανεργία θα καλπάζει και η μετανάστευση των νέων θα διαλύει τον κοινωνικό ιστό.
Οι εκλογές τελικά τι μπορεί να αλλάξουν;
ΑΠ: Οι εκλογές μπορούν να δώσουν ένα σοβαρό μήνυμα: ότι τίποτα δεν είναι στατικό, τα πάντα είναι σε κίνηση. Στις εκλογές ο κόσμος θέλοντας και μη αναγκάζεται να σκεφτεί πολιτικά, να αξιολογήσει και να επιλέξει ακόμα κι αν αυτή του η επιλογή τον οδηγήσει στο πολιτικό περιθώριο της αποχής. Το μεγάλο στοίχημα του κομμουνιστικού κόμματος δεν είναι απλά να τον επαναφέρει στο πολιτικό προσκήνιο, αλλά να τον επανεντάξει με ταξική συνείδηση. Να ξεφύγει απ’ την αναξιοπρέπεια του ικέτη στους διαδρόμους των γραφείων των αστών πολιτευτών και των διάφορων πολιτικών παραγοντίσκων και να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην εργασία με κινηματικούς όρους. Να χτυπηθεί με την εργοδοσία ενισχύοντας τα συνδικάτα, απαιτώντας τον καρπό του μόχθου του στο ακέραιο. Έτσι αλλάζουν οι συσχετισμοί εντός και εκτός βουλής προς όφελος του λαού.
Ποια μπορεί να είναι τα συμπεράσματα των μνημονιακών χρόνων;
ΑΠ: Η άποψή μου είναι ότι το ΚΚΕ δικαιώθηκε πολιτικά στις αναλύσεις του που καταρρίπτανε το μύθο της ‘’αλληλέγγυας’’ Ευρωπαϊκής Ένωσης και της οικονομικής ευημερίας που θα απολάμβανε η χώρα μας απ’ την ένταξή της εκεί. Οι ευρωπαίοι εταίροι μας στα δύσκολα, μας αφήσανε στο έλεος των ‘’αγορών’’ αφού είχαν βέβαια φροντίσει για δεκαετίες πριν να αφαιμάξουν την ελληνική οικονομία, οδηγώντας την παραγωγική Ελλάδα σε μαρασμό και την κοινωνία στο δανεισμό και την κατανάλωση. Η σχέση αυτή δεν μπορεί να αλλάξει, το κίνημα δεν μπορεί να βρει ρωγμές στο σύστημα. Οργανισμοί όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, δεν μεταρρυθμίζονται αλλά καταργούνται.
Ποιο θα μπορούσε να είναι το μήνυμα προς τον Έλληνα πολίτη και ψηφοφόρο;
ΑΠ: Η Ελλάδα έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη και την πρώτη μεταξύ των νέων. Οι μισθοί είναι απ’ τους χαμηλότερους, ενώ η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων είναι η δεύτερη χαμηλότερη, με ‘’πρωταθλήτρια’’ τη Βουλγαρία. Ο δανεισμός στο ‘’κόκκινο’’, ότι με κόπο χτίσαμε κινδυνεύει να χαθεί.
Φτώχεια και φτήνια. Ακριβή η ζωή για να τη ζήσεις κι εσύ το κορμί σου το ξεπουλάς ‘’μπιρ παρά’’.
Στέκεσαι μόνος σου κι ο μόνος είναι το εύκολο θύμα του εργοδότη, του τραπεζίτη, του κάθε μπαγαπόντη πολιτικάντη. Σε πείσανε πως είσαι ένα ασήμαντο ανθρωπάκι, χάρη σου κάνουνε που τους ψηφίζεις, τι θα ‘κανες ακυβέρνητος στη ζωή;
Σε σένα έχω νέα να πω.
Πρώτον: Δεν θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες γιατί κανένας δεν θα στις χαρίσει.
Δεύτερον: Τα καλά νέα είναι πως δεν είσαι ανθρωπάκι, ξέρεις γιατί; Γιατί δεν είσαι μόνος σου. Είμαστε πολλοί και οι πολλοί με επίγνωση της θέσης τους και του προορισμού τους αποτελούν κίνημα. Κίνημα
αμφισβήτησης κι ανατροπής αυτής της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, ταξικό κίνημα.
Τρίτον: Οι καλύτερες μέρες θα ‘ρθουν. Αλλά θα τις φέρεις εσύ, θα τις φέρουμε μαζί.
Όλοι μας και μόνοι τους.
