Πώς λέγεται το σύνδρομο, που το θύμα τρέφει αισθήματα συμπάθειας για τον θύτη? Απ’αυτό πάσχουμε οι κάτοικοι αυτής της πόλης. Από το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Είμαστε όμηροι μέσα στην ίδια μας την πόλη και οι «δράστες» ληστεύουν τις προσδοκίες μας, δαμάζοντας τις αντοχές μας. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ανεξήγητο και δυστοπικό κατά άλλους πολιτικό φαινόμενο, ότι δηλαδή ενώ από τη μια διατυπώνονται έντονες διαμαρτυρίες δυσαρέσκειας για τους διοικούντες, από την άλλη, να μην παίρνει κανείς την πρωτοβουλία, να σηκώσει το βάρος του μπροστάρη. Τα στάδια εξέλιξης του συνδρόμου είναι τα εξής: Αντιληπτική ή πραγματική απειλή για την ακεραιότητα και ότι ο δράστης θα πραγματοποιήσει την απειλή του προς το θύμα, επίδειξη μιας καλοσύνης ή κάποιας υποχώρησης από το θύτη προς το θύμα. Τότε το θύμα απογυμνώνεται από άλλες εναλλακτικές, δείχνοντας πραγματική αδυναμία να ξεφύγει από την υφιστάμενη κατάσταση. Εμείς λοιπόν διανύουμε αυτό το τελευταίο στάδιο. Δείχνουμε μία αδυναμία πολιτικής αντίδρασης σε σημείο, ώστε να θεωρούμε την κατάσταση μη αναστρέψιμη και νομοτελειακή επέλευση του αποτελέσματος. Το θέμα που καλούμαστε λοιπόν να απαντήσουμε είναι το εξής: Είναι πράγματι αδύνατη η ανατροπή του «καθεστώτος» που έχει διαμορφωθεί σε επίπεδο Δήμου και Περιφέρειας κι αν ναι γιατί? Εξέλειψε ξαφνικά το αντίπαλο δέος ή υπάρχει αλλά υπολείπεται σε βαρύτητα? Κι αν πράγματι συμβαίνει το τελευταίο, ποια είναι τα προκριματικά, κατά αντικειμενικό τρόπο, κριτήρια που προσδίδουν την δυναμική και την ισχύ του άξιου αντιπάλου? Διότι δεν μπορώ να διανοηθώ, πως μια ολόκληρη πόλη (φαντάζομαι κι ελπίζω ότι δεν είμαστε το μόνο δείγμα στο πανελλήνιο) είναι κρεμασμένο στην διάθεση ενός φερόμενου «σωτήρα», με μόνο γνώμονα την οικονομική υπεροχή ή την υπεροχή ενός «καλοταϊσμένου» συστήματος. Και αν ρεαλιστικά δεχτούμε αυτό ως γεγονός, τότε ο ρομαντισμός που γεννά το όνειρο και την ελπίδα, είναι καταδικασμένος στο πυρ το εξώτερον. Θα πρέπει να δεχτούμε και να συνθηκολογήσουμε με την ιδέα, πως δεν υπάρχει χώρος να ανθίσουν ιδέες, οράματα και στόχοι και άρα είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε, συμπαθώντας την εξουσία του θύτη, τρώγοντας τα ξεροκόμματα που μας πετάει. Έτσι χειραγωγείται η δύναμη της ομάδας, δαμάζεται και κάμπτεται κι ακολουθεί στωικά τα αχαρτογράφητα μονοπάτια του χάους.
