(«νέο- δημοκρατικά» ενθυμήματα με ένα φίλο που «έφυγε»)
Λένε οι φιλοσοφημένοι για τον θάνατο ενός ανθρώπου: όταν ο τόπος αδειάσει οριστικά από αυτόν που φεύγει, το κενό που αφήνει πίσω του πληρώνεται από το ανάστημα του χαμένου και ο νεκρός του φωνάζει: για το ποιος ήταν, για το πόσο ζύγιζε, όχι μόνο στις καρδιές των αγαπημένων του, αλλά και πάνω στο στήθος του χρόνου, της εποχής και της πατρίδος του.
Αλλά για το μεγάλο κενό που αφήνει η προ ημερών εκδημία του Άγγελου Μπρατάκου και ειδικότερα, για την προσωπικότητα του ανδρός, την προσφορά του στην μεταπολιτευτική δημοκρατία και ευθέως στη ΝΔ, ήδη μίλησαν κάποιοι άλλοι, κοντινότεροι προς τον εκλιπόντα στην κλίμακα της «γαλάζιας» πολιτικό-κομματικής ιεραρχίας.
Ωστόσο ο γράφων, στα πλαίσια των καθηκόντων του ως πρόεδρου της Νομαρχιακής Διοικούσας Επιτροπής (ΝΟ.Δ.Ε) Άρτας την περίοδο 1985-1987, είχε την τύχη να συνεργαστεί αγαστά μαζί του και να συνδεθεί με μια στενή προσωπική φιλία η οποία, χάρη στον αλληλοσεβασμό, την εκατέρωθεν ειλικρίνεια, την αμοιβαία εκτίμηση και εμπιστοσύνη. που την καθόριζαν,. παρέμεινε αναλλοίωτη στον μετέπειτα χρόνο.
Όμως το περιστατικό του Φεβρουαρίου 1985, με πρωταγωνιστή τον αείμνηστο Άγγελο Μπρατάκο, έχει παραμείνει ανεξίτηλο στη μνήμη του γράφοντος, όπως και σε εκείνων που με το έναν ή άλλο τρόπο βρέθηκαν εμπλεκόμενοι σε αυτό. Ενώ για όλους τους πιο πάνω απετέλεσε μια ισχυρή και αδιαφιλονίκητη ένδειξη: του ήθους, του Άγγελου Μπρατάκου, της ισχυρής προσωπικότητας του ανδρός, του αδέκαστου του χαρακτήρα του, αλλά και του μεγάλου εσωκομματικού ειδικού βάρους του, ως στέλεχους στο τότε νέο-δημοκρατικού γίγνεσθαι.
Αλλά ποιο ήταν το περί ού ο λόγος περιστατικό;
Θυμάται ο γράφων… Ήταν λίγες ώρες προτού ο αρχηγός της ΝΔ Κ Μητσοτάκης πραγματοποιήσει την παρθενική προεκλογική ομιλία του στην πλατεία Μονοπωλείου (Φεβρουάριος του 85), όταν, στην προηγηθείσα επεισοδιακή κοινή σύσκεψη τοπικών κομματικών στελεχών και των συνοδευόντων τον αρχηγό της κεντρικής διοίκησης του κόμματος με θέμα τα της συγκέντρωσης στο Μονοπλιό, από σημαντική μερίδα στελεχών της ΝΟ.Δ.Ε προεβλήθη εκβιαστικά η απαίτηση: «να μην βγει στο μπαλκόνι της οικοδομής του μακαρίτη Τάκη Τρομπούκη ο πρόεδρος της ΝΟ.Δ.Ε να προσφωνήσει τον αρχηγό του κόμματος» με την δικαιολογία «ότι είναι άγνωστος στον κόσμο και ανίκανος για έναν τέτοιο ρόλο».
Τότε, ο παριστάμενος Γενικός Διευθυντής της ΝΔ ,Άγγελος Μπρατάκος, σε μια πρώτη προσπάθεια να κατευνάσει τα πνεύματα δεν δίστασε, εμμέσως πλην σαφώς, να προειδοποιήσει τα ταραχοποιά μέλη της ΝΟ.Δ.Ε πως θα υπήρχαν συνέπειες αν δεν συμμορφώνονταν με την κομματική νομιμότητα.
Όμως, γρήγορα αντιληφθείς τα ταπεινά κίνητρα των αντιφρονούντων, τις μικροπολιτικού και ανταγωνιστικού χαρακτήρα εσωκομματικές επιδιώξεις τους, και ότι εν τέλει μιλούσε σε ώτα μη ακουόντων, προσπέρασε το γεγονός ότι η ούτως ειπείν φράξια που κινούσε τα νήματα της αντίδρασης ήταν πλειονοψηφία στην νομαρχιακή οργάνωση, και αποχώρησε από την εν λόγω σύσκεψη ακολουθούμενος από τον επίσης παριστάμενο τότε πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Ευάγγελο Μεϊμαράκη (σ. σ, νυν Ευρωβουλευτής της ΝΔ). Ωστόσο, μετά την ολιγόλεπτη κλειστή σύσκεψη των Μπρατάκου, Μεϊμαράκη, Μητσοτάκη υπό την προεδρία του τελευταίου, τη σύγκληση της οποίας, σημειωτέον, είχε ζητήσει ο πρώτος εισηγούμενος την απόρριψη του επίμαχου αιτήματος, αμφότεροι επέστρεψαν στην εν αναμονή τελούσα σύσκεψη και δια στόματος Μπρατάκου μετέφεραν στην «αντιδρώσα» εσωκομματική φράξια την απόφαση: «ο Πρόεδρος απορρίπτει την απαίτησή τους και πως αν δεν συμμορφωθούν θα διαγραφούν, αμέσως, από το κόμμα». Φυσικά μετά ταύτα «τα κεφάλια… μπήκαν μέσα», η επίμαχη προσφώνηση πραγματοποιήθηκε και μάλιστα σχολιάστηκε από πολλές πλευρές με ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια, για το περιεχόμενο και τον τρόπο εκφοράς της.
Την οποία, προσφώνηση(*) ειρήσθω εν παρόδω, εγκωμίασε όχι μόνο ο ίδιος ο Πρόεδρος του κόμματος όταν απευθυνόμενος στους συγκεντρωθέντες κατά την ομιλία του στο Μονοπλιό είπε επί λέξει: «…από τη θέση αυτή ευχαριστώ τον άξιο πρόεδρό σας για τα τόσο ωραία λόγια του[…]. Το θέαμα της συγκέντρωσης, είναι ανεπανάληπτο, έχω μείνει κατάπληκτος από τις συγκρίσεις με την προηγούμενη ομιλίας μου…», αλλά και τα συνοδεύοντα αυτόν κομματικά στελέχη, που έσπευσαν να συγχαρούν τον προσφωνήσαντα, με πρώτο τον αείμνηστο Άγγελο Μπρατάκο (σ. σ, ίδετε την παρατιθέμενη φωτό ευθύς μετά το πέρας της προεκλογικής ομιλία Μητσοτάκη, ενδεικτική της ευφορίας που διακατείχε τους εικονιζόμενους για την ιδιαίτερα επιτυχή προεκλογική εκδήλωση) . Μάλιστα την επομένη της πανηγυρικής εκείνης συγκέντρωσης κορυφαίο στέλεχος της παράταξης, πρώην και μετέπειτα υπουργός κυβερνήσεων της ΝΔ στην τυχαία συνάντηση με τον γράφοντα στο τότε υποκατάστημα της Τράπεζας Πίστεως (σ. σ, στο Μονοπλιό) αφού τον συνεχάρη με τη φράση: «θερμά συγχαρητήρια κ. πρόεδρε για τα ωραία λόγια και τη ρητορική της προσφώνησής σας στον Μητσοτάκη», του ζήτησε και έλαβε από τον ίδιο ένα φωτοαντίγραφο της επίμαχου προσφώνησης.
Ωστόσο ο Άγγελος Μπρατάκος, εδώ και λίγες μέρες δεν είναι πια μαζί μας. Έσβησε αφού επί έτη ορθώθηκε εν μέσω της καθημερινότητας, ως εκπληκτικό παράδειγμα: αρχοντιάς, εντιμότητας, ζωτικότητας, πνευματικής διαύγειας, εργασιομανίας, συγγραφικού οίστρου, ιδεολογικό-πολιτικής ανησυχίας αλλά και δημοκρατικής και νέο-δημοκρατικής πίστης και συνέπειας. Ο γράφων θα τον θυμάται με αγάπη και σεβασμό.
Αιωνία η μνήμη του.
Αντώνης Κολιάτσος
(*) Για ιστορικούς λόγους, μια που από την εκφορά της μέχρι και σήμερα είναι πολλοί οι φίλοι που ζήτησαν να την αναγνώσουν, ο γράφων έχει προχωρήσει στην ανάρτηση της επίμαχης προσφώνησης στο «F B», ώστε εκείνοι (ες) που επιθυμούν να την αναγνώσουν. Εν τούτοις προς αποφυγήν λανθασμένων συμπερασμάτων, ο γράφων σπεύδει να επισημάνει ότι κάθε επιχειρούμενη ερμηνεία της επίμαχης προσφώνησης με τα ιδεολογικό-πολιτικό-κομματικά στερεότυπα του σήμερα, θα είναι προϊόν σύγκρισης ανόμοιων πραγμάτων και ως εκ τούτου είναι λογικά ανυπόστατη και επομένως πολιτικά και ηθικά λανθασμένη..
