Φοβικές μοιάζουν οι κοινωνίες μας, απέναντι σε κάθε καινούργιο, παρά το γεγονός ότι η πραγματικότητα τείνει να τις ξεπερνάει. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο εμβόλιο, αλλά και σε όλα τα νέα πράγματα, που μας ξαφνιάζουν στο ελάχιστο την καθημερινότητά μας.
Και είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι στα ζητήματα αυτά, επικαλούνται όλοι αόριστες έννοιες, θεωρητικά υπόβαθρα, ηθικισμούς και αξίες παρωχημένες για να δικαιολογήσουν την απόφασή τους. Καμία λογική, καμία βάση, καμία αίσθηση περιέργειας για το νέο.
Κοιτάξτε τι γίνεται το τελευταίο διάστημα με την απογραφή. Τέτοια οπισθοδρόμηση, δεν είχε συναντήσει η ελληνική κοινωνία, από την εποχή που τα πιτσιρίκια της δεκαετίας του 30 έβλεπαν αυτοκίνητο και του πέταγαν πέτρες, επειδή το φοβόντουσαν.
Τώρα όμως δεν έχουμε να κάνουμε με παιδιά, αλλά με μια σαφή πραγματικότητα. Την αλλαγή της νοοτροπίας του Έλληνα, από έναν ελεύθερο άνθρωπο, καινοτόμο και περίεργο, με συνεχείς αναζητήσεις και διάθεση να κερδίσει το άγνωστο, στον Έλληνα «δημόσιο υπάλληλο», τον τεμπελόγατο, που ψάχνει συνεχώς να βολευτεί κάπου, «να τρουπώσει» με μόνο στόχο να μην αλλάξει η καθημερινότητά του και να μην βγει ποτέ έξω από την ζώνη της ασφάλειας.
Άραγε σε ποια χώρα των λωτοφάγων διαβιούμε, ποιο ναρκωτικό μας έχει ποτίσει από την δεκαετία μετά το Πολυτεχνείο, ώστε να έχουμε τα πιο δυνατά μυαλά στον κόσμο και ταυτόχρονα να είμαστε οι πιο καθυστερημένοι (όπως κι αν αντιλαμβάνεται κανείς την έκφραση) στον Δυτικό κόσμο;
Την δεκαετία του 20 και του 30, οι Έλληνες μεγαλούργησαν επιχειρηματικά, καινοτόμησαν σε τομείς δύσκολους, όπως η ναυτιλία, το εμπόριο, οι τέχνες και ο πολιτισμός, γιατί είχαν μέσα τους την αίσθηση του Οδυσσέα, ο οποίος αντίθετα στους θεούς έψαχνε πολυμήχανα νέους τρόπους να γυρίσει στην πατρίδα του.
Οι πολυμήχανοι Έλληνες είναι εκείνοι, που στο εξωτερικό διαπρέπουν, επειδή εκεί πάνω απ’όλα υπάρχει μεγαλύτερος δείκτης κοινωνικής κινητικότητας, ήτοι το κοινωνικό σύνολο σου δίνει τις δυνατότητες να ανελιχθείς οικονομικά και κοινωνικά, ανεξάρτητα από το που προέρχεσαι. Το κράτος μας δυστυχώς είναι από τα χειρότερα, λίγο τι καλύτερο από την Ινδία με τις κάστες και την κοινωνική ανισότητα, αλλά εξίσου ίδια με την διεφθαρμένη Τουρκία…
Στις ΗΠΑ θεωρούν τους Έλληνες, πρώτους στην τριάδα των μεταναστατών, που δραστηριοποιούνται στο εμπόριο, και ακολουθούν οι Λιβανέζοι και οι Εβραίοι. Εκεί βέβαια δεν μπολιάστηκαν ακόμη με τον σπόρο του δημοσίου υπαλλήλου, ούτε περιμένουν να χωθούν κάπου στο δημόσιο για να προκόψουν, όπως στην πατρίδα γη. Όπως βλέπουμε αυτό το έρμο το DNA έχει από καιρό αλλάξει.
Αλλά και οι πολιτικές μας… Τεμπέλικες από την κορυφή, μέχρι τον πάτο. Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα: το Περιφερειακό Συμβούλιο απέρριψε την πρόταση για ένα πάρκο φωτοβολταϊκών και καλά έκανε, αν αυτή είναι η πολιτική του απόφαση. Προσπάθησε όμως και να το υποστηρίξει σημειώνοντας ότι «δεν θέλουν να επιβαρυνθεί το δίκτυο, για ενδεχόμενες άλλες μικρές επενδύσεις»… Εν ολίγοις διώχνει τον έναν επενδυτή, για κάποιον άλλο, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αν είχε κάποιος τον θεό του και διάβαζε και καμιά μελέτη, θα έβλεπε ότι αυτό το έργο συνδεόταν απευθείας με τον υποσταθμό της ΔΕΗ και δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το δίκτυο.
Φοβικότητες, που μας φέρνουν πίσω… Που μας κάνουν άτολμους απέναντι σε μια πραγματικότητα που θέλει τολμηρούς και γενναίους.
Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα…
