ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, την ΦΥΣΗ, το ΚΥΝΗΓΙ: Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΛΥΤΡΑΣ
Συχνά αναρωτιέμαι εάν τελικά έχουμε χάσει τα βαθύτερα νοήματα τούτης της ζωής. Εκείνα που μες στην παραζάλη απομακρύνουμε από μπροστά μας, νιώθοντας πρωτίστως υποχρεωμένοι να υπηρετούμε τις ανούσιες, ίσως κι ασήμαντες, προσταγές της καθημερινότητας.
Αραδιασμένες στο τραπέζι του γραφείου βρίσκονταν μερικές πυκνογραμμένες σελίδες. Τις παραμέρισα για ν’ ακουμπήσω το φλιτζάνι του καφέ δίνοντας προτεραιότητα στο απαραίτητο πρωινό ρόφημα που διώχνει τη νύστα και την απροθυμία. Οι σελίδες μπορούσαν να περιμένουν, όπως κι εκείνες που προηγήθηκαν αλλά και οι άλλες που θα΄ρθουν σαν μια φυσιολογική ροή της εργασιακής ρουτίνας. Άλλωστε, καθετί έχει το χρόνο του ή τουλάχιστον έτσι μ΄έμαθαν να πιστεύω…
Αλλά καθώς έσπρωχνα τα στοιβαγμένα χαρτιά φανερώθηκαν κάποιες φωτογραφίες μένοντας κολλημένες σαν να ΄θελαν να τις προσέξω. Ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά αντίκρισα δυο μεγάλα παιδικά μάτια που είχαν πάνω τους ζωγραφισμένο ένα βλέμμα γεμάτο από απορίες, ερωτήματα, μελαγχολία και φόβο. Κι αυτά τα μάτια διεκδίκησαν με άδολο και σιωπηλό τρόπο τη σημασία που έπρεπε να δείξω στις εκατοντάδες γραμμένες λέξεις που μέχρι πριν από λίγο τα σκέπαζαν.
Από εκείνη τη στιγμή το αθώο βλέμμα του μικρού Γιάννη, γιου πλημμυροπαθεί στις πρόσφατες καταστροφές στην Θεσσαλία, χώθηκε στις σκέψεις μου, θυμίζοντάς μου όλα τα τραγικά γεγονότα που βύθισαν την Θεσσαλία στο πένθος και στην απόγνωση…
Θυμήθηκα όσα έγιναν κι αναρωτήθηκα για εκείνα που δεν έγιναν από όλους, οι οποίοι, υποτίθεται, υπηρετούμε κι εκφράζουμε υπέρτερα ιδανικά. Όπως οι Κυβερνήσεις οι οποίες αποτιμούν την ανθρώπινη ζωή…με ελάχιστα ευρώ ( ενώ το χρήμα ρέει άφθονο σε χλιδάτες φιέστες και ατελείωτες δίκες) ή ο αόρατος κρατικός μηχανισμός ο οποίος όταν τον χρειάζεσαι είναι πάντα απών. Τι ντροπή!
Σας μεταφέρω το ρεπορτάζ από την Θεσσαλία όταν φθάνουν οι εθελοντές με τρόφιμα και πόσιμο νερό. « Οι κάτοικοι αρχίζουν και σχηματίζουν ουρές. Περιμένουν υπομονετικά για ένα πακέτο φαγητό…κάτι που μέχρι το «χτύπημα» της κακοκαιρίας Daniel δεν πίστευαν πως θα συνέβαινε ποτέ.
Άνθρωποι σκουπίζουν τα δάκρυα τους και κρύβουν το πρόσωπό τους ακόμη και από τους γείτονές τους. Δεν θέλουν να τους βλέπουν ούτε όσοι μένουν δίπλα τους και έχουν επίσης χάσει τα πάντα.
Λίγο πιο πέρα ένας άνδρας κάθεται σε μία καρέκλα και έχει ανοίξει το πακέτο που του έδωσαν οι εθελοντές. Τρώει το φαγητό του και παράλληλα από τα μάτια του τρέχουν δάκρυα. Κλαίει με λυγμούς και κοιτάζει γύρω του. Μια ρεπόρτερ τον πλησιάζει και τον ρωτάει. -Τι έχετε; η απάντηση του είναι μόνο τέσσερις λέξεις. «Ντρέπομαι που είμαι εδώ».
Ένας άνδρας γύρω στα 45 ντρέπεται που τρώει ένα πιάτο φαγητό. Ένας άνδρας που έχασε τα πάντα αναγκάζεται να περιμένει στην ουρά για να φάει και ντρέπεται.
Τα λόγια ήταν, είναι και θα είναι απλά περιττά μπροστά σε αυτό τον άνθρωπο. Τι να πεις σε έναν άνδρα που κλαίει επειδή τρώει το φαγητό που του έδωσαν οι εθελοντές σε ένα συσσίτιο;»
Όχι μην ντρέπεσαι που είσαι εδώ…Δεν πρέπει να ντρέπεσαι εσύ. Η Ελλάδα πρέπει να ντρέπεται και οι υπεύθυνοι τις όλης κατάστασης, θα ήταν το μόνο που θα έπρεπε να του πούμε κι όμως σωπάσαμε και απλά κατεβάσαμε το κεφάλι…
Το ξανασκέφθηκα. Καθετί έχει το χρόνο του, μέχρι αυτός να σταματήσει, όπως συνέβη στην Θεσσαλία, έτσι εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα, όπως συμβαίνει πάντα.
Ωστόσο εμείς πιστεύουμε ότι ο χρόνος είναι αστείρευτος κι απόλυτα δικός μας. Και τότε ξεχνάμε όσα υποσχεθήκαμε μα και αυτά που θα ‘πρεπε ως (έντιμοι;) άνθρωποι να πράξουμε για να έχουμε καταλαγιασμένο αυτό που αποκαλούμε σ υ ν ε ί δ η σ η.
Αλήθεια, είμαστε λίγο «ψευτοδήθεν» ή απλά μασκαρεμένοι υποκριτές;
