“Κάποια στιγμή ήμουν κι εγώ στο Κολωνάκι, όπως είναι ο κύριος Τάδε, που μας κρίνει σαν να είναι δεν ξέρω ποιός και δεν ξέρω ποιός του έδωσε το δικαίωμα…”.
(Ξεκινάω να γράφω για την φράση αυτή του δήμαρχου Αρταίων, στο δημοτικό συμβούλιο, χωρίς να αναφέρω το όνομα στο οποίο ο ίδιος αναφέρθηκε. Διότι θεωρώ ότι δεν είναι τα πρόσωπα το θέμα μας και επειδή εκτιμώ ότι η αναφορά αυτή, στην ουσία της, δεν είναι προσωπική, παρά αφορά σε όλους τους πολίτες της Άρτας, που κριτικάρουν την δημοτική αρχή, ενώ αποκαλύπτει την βαθύτατη αντιδημοκρατική νοοτροπία του δημόσιου λειτουργού που φέρει το αξίωμα του δήμαρχου)
Δεν θα σχολιάσω το προφανές ότι δεν έχει πάρει τίποτα τ’ αυτί του περί Βολταίρου και της ρήσης του “Διαφωνώ με ότι λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες”. Και μπορεί βέβαια όσοι διαβάζετε να πείτε “ψιλά γράμματα” και μπορεί να γελάσετε κιόλας και πάμε παρακάτω. Όμως αυτή τη φορά, δεν δικαιούμαστε να πάμε απλώς παρακάτω, διότι σε αυτή τη φράση συμπυκνώνεται ο τρόπος που ασκεί εξουσία ο δήμαρχος, την εξουσία που του έδωσαν οι πολίτες και στους οποίους, ωστόσο, αφαιρεί το δικαίωμα να μιλάνε.
Όχι πως δεν έχει γίνει αντιληπτή η νοοτροπία αυτή από τα έως τώρα έργα και τις ημέρες του (κι είναι πολλές οι μέρες, όχι τα έργα, δυστυχώς), μόνο που τώρα το είπε κιόλας. Αρκεί να παρακολουθήσει απλώς κανείς μια συνεδρίαση δημοτικού συμβουλίου, όπου περισσεύει η απαξίωση προς τους εκλεγμένους της αντιπολίτευσης και η ειρωνεία και αναδεικνύεται η “ενός ανδρός αρχή” (σε συνεπικουρία από τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου βεβαίως) για να το αντιληφθεί.
Όποιος παρακολούθησε την τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου κατάλαβε ότι το ύψιστο θεσμικό όργανο διοίκησης του Δήμου, περιέπεσε σε επίπεδο καφενείου και ο θεσμός του δήμαρχου, προσιδιάζει πλέον σε καρικατούρα, αφού το πρόσωπο που τον ενσαρκώνει συμπεριφέρεται σαν ιδιοκτήτης του καφενείου, αυτοκράτορας και τρολ μαζί.
Γιατί μπορεί να κατάντησε επί των ημερών του η Άρτα μια κωμόπολη – καθώς δεν έχει να επιδείξει ούτε ένα έργο ανάπτυξης στα οκτώ χρόνια και η εγκατάλειψη της πόλης και των χωριών είναι πλέον συνώνυμη της θητείας του – ο ίδιος όμως την θεωρεί αυτοκρατορία. Για την ακρίβεια: την θεωρεί αυτοκρατορία του. Και τους πολίτες της υπηκόους του που δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν, πολλώ δε μάλλον να κρίνουν, ακόμη δε χειρότερα να κριτικάρουν τον αυτοκράτορα.
“Καλή η κριτική, αλλά με όρια…”, λέει στη συνέχεια του βαθυστόχαστου διαγγέλματος που απηύθυνε μόνο που δεν μας είπε ποιός θέτει τα όρια και που φτάνουν αυτά; Μήπως τα βάζει ο ίδιος και φτάνουν μέχρι του σημείου που δεν τον ακουμπούν;
Σε άλλο δε σημείο, του παραληρήματος, αναφωνεί: “Αυτό το facebook!”. Που επιτρέπει – εννοεί ο δημοκράτης δήμαρχος – στον καθένα να μιλάει, ενώ μόνον αυτός, ως γνωστόν κατά το καταστατικό του Ζούκεμπεργκ, δικαιούται να φωτογραφίζεται νυχθημερόν (ιδίως άμα μας τιμήσει καμιά προσωπικότητα σαν τον Λεπα) και να μοστράρει τα 2 χιλιόμετρα ασφαλτόστρωσης στις Χαλκιάδες ως έργο πνοής έργο ζωής και έργο ανάπτυξης. Επίσης, μόνον εκείνος πρέπει και μπορεί να αναδεικνύει, μέσω της αυτής πλατφόρμας, τα τουριστικά μέρη της πατρίδας μας με βίντεο κοινοταρχών, οι οποίοι, όλως τυχαίως, εξελέγησαν με το ψηφοδέλτιό του και εκθειάζουν τα δημαρχιακά χαρίσματα και τα μεγάλα έργα του … Άλλωστε μόνον εκείνος έχει το δικαίωμα να ανακοινώσει στο facebook τα όσα περίεργα εξυφαίνονται εις βάρος του και να καταστήσει κοινωνούς τους πολίτες. Πως να ξεχάσει κανείς πως ένιωσε όταν είδε τον δήμαρχό μας να προσέρχεται στο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλει ότι του “χάκαραν” τον λογαριασμό του και πως ακόμη νιώθει που ουδέποτε διαλευκάνθηκε αυτή η υπόθεση για να πληροφορηθούμε ποιός και γιατί έπραξε αυτό το άηθες…
Κι αφού ο κ. δήμαρχος έχει υιοθετήσει την αλήστου μνήμης έκφραση “δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε” και την έχει πάει κι ένα βήμα παραπάνω με το ανεκδιήγητο “ποιός σας έδωσε το δικαίωμα;”, προχωράει στο επόμενο διχαστικό “διάγγελμα”, το οποίο ωστόσο επιχειρεί να καλύψει με την επίφαση του “ενωτικού” και να εμφανίσει εαυτόν ως τον ηγέτη που διαπνέεται από το ιδεώδες “πάνω από όλα η πατρίδα”. Θεωρεί προφανώς ότι απευθύνεται σε χαχόλους και υπηκόους του, που δεν αντιλαμβάνονται τι φασισμό εμπεριέχει αυτό και τι εχθρότητα και διχασμό ενσπείρει, όταν λέει: “Είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το μεγάλο μας σπίτι είναι η Άρτα, που πρέπει να έχουμε ως κόρη οφθαλμού. Θα πρέπει να τσακωνόμαστε και να τα λέμε εδώ μέσα όχι να τα βγάζουμε προς τα έξω, όπως στο σπίτι μας που τσακωνόμαστε με τη γυναίκα μας και δεν βγαίνουν αυτά προς τα έξω. Να δουλέψουμε όλοι μαζί σε όλους τους βαθμούς και όλοι οι ενεργοί πολίτες. Και κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν αυτοί που μας κρίνουν εξ Αθηνών και εξ εκτός (!) να έρθουν εδώ. Εγώ δεν τους θέλω στο ψηφοδέλτιό μου, αυτοί ας πάνε στη Μεικτή Άρτας…”.
Δηλαδή τί το καινοφανές μας λέει ο δήμαρχος; Όποιος μένει αλλού δεν δικαιούται να αγαπάει τον τόπο του, να πονάει για την ιδιαίτερη πατρίδα του και φυσικά δεν δικαιούται να τον κρίνει και να του ασκεί κριτική εκ του μακρόθεν, όπερ μεθερμηνευόμενον να τον αφήσουμε όλοι στην μακαριότητά του αυτόν που είναι ο μόνος που ιδρώνει την φανέλα της “Εθνικής Άρτας” (άλλη φαιδρότητα αυτή, να αυτοαποκαλούνται μεταξύ τους “Εθνική Άρτας” με τον Τσιρογιάννη Αντετοκούμπο)… Τι κι αν δεν διανοήθηκε ποτέ κανένας στην ιστορία να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό των ομογενών μας ανά τον κόσμο, τι κι αν η Άρτα είναι η πατρίδα μας και το μέρος που ζούμε ο τόπος κατοικίας μας, ενίοτε κι η ξενιτειά μας, τί κι αν έχουμε τους γονείς, τα αδέρφια και τα πατρικά μας εδώ, τι κι αν ψηφίζουμε στην Άρτα… Όχι, θα μιλάνε μόνο αυτοί που μένουν στο Μονοπλιό και βέβαια ψηφίζουν τον Τσιρογιάννη…
Και τί άλλο μας λέει ο δημοκράτης κ. Δήμαρχος; Ότι “τα εν οίκω μη εν δήμω”. Λες και δεν πρόκειται για την δημόσια η ζωή του τόπου μας και για τα πεπραγμένα του δήμαρχου, αλλά για την συζυγική ζωή του Χρήστου. Έχει τέτοια ιδέα για τον εαυτό του ο δήμαρχος και για την υφή της εξουσίας του, ώστε να θεωρεί ότι όποιος αναφέρεται κριτικά στα έργα του ή αρνητικά για εκείνον, καταφέρεται εναντίον της πόλης. Οποία η μεγαλοίοτης του ανδρός.
Εμείς λοιπόν λέμε “τα εν δήμω, μη εν οίκω” κύριε Τσιρογιάννη κι ο νοών νοείτω…
Και όχι δεν είστε εσείς η Άρτα. Εμείς είμαστε. Οι πολίτες. Κι εσείς είστε ο υπηρέτης μας. Όχι εμείς, ο δικός σας. Εσείς αναφέρεστε σε μας. Όχι εμείς σε σας. Εμείς πληρώνουμε εσάς και όχι εσείς εμάς.
Κάποιο λάθος κάνετε, παρερμηνεύσατε το ρόλο σας, κάπως στρεβλά το αντιληφθήκατε το αξίωμα σας αν θεωρείτε ότι θα καταστήσετε την Άρτα “τσιρογιανιστάν”, με οπαδούς κι υπήκοους και θα εγκαθιδρύσετε στον τόπο μας έναν ιδιότυπο “τσιρογιανισμό” … Υπάρχουν και πολίτες που δεν μπορείτε να τους κλείσετε το στόμα ότι και να κάνετε …
Αντιγόνη Πανέλλη – Δημοσιογράφος
