ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ…θέσεις για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, την ΦΥΣΗ, το ΚΥΝΗΓΙ: Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΛΥΤΡΑΣ
Οι εκλογές πέρασαν, Βουλευτικές τον Μάιο, Περιφερειακές και Δημοτικές, τον Οκτώβριο, ο λαός νίκησε (για άλλη μία φορά), κι εμείς χάσαμε μία κυνηγετική ημέρα από τη λειψή κυνηγετική περίοδο. Ασκήσαμε το εκλογικό μας δικαίωμα με συνέπεια και περιμένουμε τώρα να εφαρμόσουν με την ίδια συνέπεια το πρόγραμμά τους, η Περιφέρεια, ο Δήμος, που προτίμησε ο ελληνικός λαός.
Βέβαια, αυτή την «πράσινη ανάπτυξη» πολύ τη φοβάμαι, διότι σαν όρος είναι αφηρημένος και ο κίνδυνος να «ξεστρατίσει» είναι μεγάλος.
Εμείς οι κυνηγοί, μέλη της κοινωνίας μας, δεν έχουμε ανάγκη κανένα κόμμα, εφόσον εφαρμόζουμε με σεβασμό τις κείμενες διατάξεις που μας αφορούν, κατά τη διάρκεια της αγαπημένης μας ενασχόλησης. Τις εφαρμόζουμε όμως και πόσο;
Αρχή της κυνηγετικής περιόδου είναι, αλλά όπως λέει και ο λαός μας «η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται». Τι σημαίνει τούτο; Ένα πράγμα, ό,τι παρατηρούνται και φέτος οι ίδιες άσχήμιες που παρατηρήθηκαν και πέρυσι, και πρόπερσι, και πριν από δέκα χρόνια!
Το βουνό και ο κάμπος δεν μας ανήκουν. Μας φιλοξενούν και μας παρέχουν όλα όσα λαχταρούμε να ζήσουμε μακριά από το αφιλόξενο άστυ, μας δίνουν τη δυνατότητα να περπατήσουμε και να αθληθούμε, να πάρουμε μυρωδιές από τη γη και τη ζωή της, να αναπνεύσουμε οξυγόνο και καθαρό αέρα, να χαρούμε τα σκυλιά μας στο κλαφούνισμά τους, να απαντήσουμε το θήραμα και να το κυνηγήσουμε. Και εμείς τι πράττουμε;
Εμείς; Τα θέλουμε όλα, τώρα!…Κυνηγάμε τα μεγάλα νούμερα στην κάρπωση, συνεχίζουμε να βρομίζουμε με τα σκουπίδια μας όμορφους τόπους, νιώθουμε ανασφαλείς αν δεν έχουμε τις παράνομες καραμπίνες μας γιομάτες φυσίγγια…Α…ναι, έχουμε αποκτήσει και πολλούς καταψύκτες για την αποθήκευση της λείας μας!
Δεν νοείται σήμερα «σοβαρός κυνηγός» δίχως καταψύκτες στο σπίτι του, στην αποθήκη τη δική του ή και του γείτονα.
Ίσως η αποθήκευση σε αυτά που δεν χρειάζονται και δεν μας τιμούν να είναι απόρροια της οθωμανικής περιόδου, τότε που όλα τα «έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Τότε που ήμασταν ραγιάδες και δούλοι Τούρκων και Ελλήνων κοτζαμπάσηδων. Σήμερα όμως δεν έχουμε απολύτως κανένα λόγο να αποθηκεύουμε το στοκ των εταιρειών τροφίμων, πόσο δε μάλλον μάλλον τσίχλες, κάπρους, μπεκάτσες και ό,τι ο καθένας μας «βούλεται κυνηγήσει». Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο καταψύκτης για τον κυνηγό είναι κατάντια, είναι ραγιαδισμός.
Ίσως έφτασε η ώρα εμείς οι κυνηγοί να καθίσουμε πάλι στα θρανία, να διδαχτούμε τι σημαίνει σωστή διαχείριση, τι σημαίνει σεβασμός προς το περιβάλλον.
Ώστε να έλθει η ευλογημένη στιγμή που ο κάθε Έλληνας κυνηγός από μόνος του θα γίνει κοινωνός της αληθινής παιδείας, μέσα από την οποία θα καταφέρει να αποκτήσει νόημα το πραγματικό κυνήγι. Διότι, ας μην κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας, ας μην παραμυθιάζουμε το «εγώ» μας- ούτε εμείς, αλλά ούτε και οι δικοί μας, φορείς- μας λείπουν πολλά στοιχεία που θα μας καταστήσουν κάποτε αληθινούς οικολόγους. Και μπορούμε, αν πραγματικά το θέλουμε, να διορθώσουμε όσα μας πληγώνουν και μας κάνουν δακτυλοδεικτούμενους στη ν εποχή μας. Ας κινηθούμε κάποτε οι φορείς μας και προς αυτή την κατεύθυνση.
Κυνηγός δεν είναι αυτός που «κατόρθωσε» και πέρασε από εξετάσεις και απέκτησε άδεια κυνηγίου. Όπως δεν είναι οικολόγος αυτός που είναι μέλος κάποιας οργάνωσης και λέει ασυναρτησίες χάριν εντυπωσιασμού. Ο πραγματικός κυνηγός δεν μπορεί να μην είναι και οικολόγος. Ο αληθινός όμως, όχι ο ιμιτασιόν…
